Integracyjna behawioralna terapia par: co to jest?

Kiedy problemy w związku wydają się nierozwiązywalne, nigdy nie zaszkodzi poddać się integracyjnej behawioralnej terapii par. Poniżej przedstawiono zasady i techniki jednego ze stylów terapii, który okazał się skuteczny.

Integracyjna behawioralna terapia par to efekt pracy Andrew Christensena i Neila S. Jacobsona w latach 90. Jest to interwencja promująca akceptację drugiej osoby, emocjonalną otwartość i zmianę. Ponadto należy do trzeciej generacji terapii i jest oparta na dowodach.

Oznacza to, że integracyjna terapia par promuje autoprzemianę, biorąc pod uwagę kontekst problemu, a nie problematyczne zachowanie. Ponadto uważa się, że istnieją dowody na poprawę skuteczności tego podejścia.

W tym artykule opowiemy, na czym polega ten rodzaj terapii, jak działa i jak wyglądają jej interwencje.

Na czym polega integracyjna behawioralna terapia par?

Większość konfliktów w parach ma związek z rozwojem niezgodności. Ten rodzaj terapii zakłada więc, że problemem nie są te różnice (które są nieuniknione), ale sposób radzenia sobie z nimi.

Złe zarządzanie niezgodnościami prowadzi do interpretacji, że problemem jest to, co druga osoba robi lub czego nie robi. W konsekwencji partnerzy podejmują się próby modyfikacji sposobu działania lub bycia drugiej osoby. Zwiększa to polaryzację i odległość między nimi.

W tym kontekście, integracyjna behawioralna terapia par będzie promować między nimi akceptację, osiągniętą, gdy przestaną walczyć o zmianę partnera zgodnie ze swoimi pragnieniami.

Aby pracować nad akceptacją, terapia ta koncentruje się na empatii, asertywnej komunikacji i tolerancji. Celem będzie wspólne działanie i zjednoczenie wokół problemu. Chodzi o postrzeganie konfliktu jako okazji do generowania większej intymności i przekształcania negatywnych zachowań partnera w mniej bolesne.

Jak działa integracyjna behawioralna terapia par?

Po pierwsze, terapeuta musi sformułować problem i podzielić się nim z parą. Oznacza to, że podczas pierwszych sesji dokonuje się oceny wielu wymiarów relacji, a następnie wyjaśnia się je, aby nakreślić przyczyny obecnej sytuacji.

Ta formuła nie jest statyczna. Oznacza to, że można ją modyfikować w miarę postępu interwencji. W idealnym przypadku powinna być przydatna dla pary i pomóc im przezwyciężyć problem. Do tego dochodzą trzy komponenty, które zobaczymy poniżej.

1. Temat

To główny temat konfliktów pary. Innymi słowy, odzwierciedla centralną oś dyskusji. Najczęstszymi tematami są dychotomie „bliskość vs. dystans”, „kontrola vs. odpowiedzialność”, „postawa konwencjonalna vs. alternatywna” czy „postawa artysta vs. naukowiec”.

Dla lepszego zrozumienia powiemy, że w pierwszej dychotomii problem polega na tym, że oboje wyobrażają sobie inny poziom intymności, który im odpowiada w związku. Kłótnie są więc zwykle spowodowane tym, że na co dzień mało rozmawiają lub jedno chce coś zrobić samodzielnie, a drugie chce spędzić wspólnie więcej czasu.

2. Proces polaryzacji

Odnosi się do interakcji, które mają miejsce zawsze, gdy pojawia się konflikt. Należy pamiętać, że dyskomfort nie wynika z różnic czy niezgody z partnerem, ale ze sposobu reagowania.

W polaryzacji niezgodności są interpretowane jako braki drugiej strony. Ponadto para zaczyna analizować swoje konflikty i dochodzi do wniosku, że winny jest ten drugi, określając go jako „złego”, „samolubnego” lub „niedojrzałego”.

3. Wzajemna pułapka

Jest to wynik procesu polaryzacji. Główną cechą charakterystyczną jest fakt, że każdy członek czuje się uwięziony i pozbawiony nadziei w sytuacji konfliktu. Zakładają, że nie powinni przestać wypominać irytującego zachowania drugiej strony, ale nie mogą też po prostu go zaakceptować. Uważają, że pomimo ich wysiłków związek już się nie poprawi.

Rodzaje interwencji w integracyjnej behawioralnej terapii par

Ta terapia obejmuje trzy strategie interwencji, które teraz przeanalizujemy.

1. Strategie akceptacji

To narzędzia do pracy z różnicami i akceptowaniem ich, także tych, które wydają się nie do przyjęcia. Należy zaznaczyć, że akceptacja nie oznacza rezygnacji z dotychczasowej formy związku czy poddania się status quo. W tym kontekście akceptacja drugiej strony oznacza rozważenie i przyjęcie zdrowych alternatyw w celu zarządzania problemem i rozwiązania.

Strategie te pozwalają parom postrzegać problemy jako okazję do poprawy intymności i bliskości. Ponadto zmuszają parę do rezygnacji z przekonania, że różnice są czymś negatywnym, i prób kształtowania partnera według własnego ideału mężczyzny lub kobiety.

Najczęściej stosowane techniki osiągania akceptacji to:

• Zjednoczenie empatyczne: polega na tym, że partnerzy uczą się wyrażać swój ból i dyskomfort bez oskarżania i bez strachu przed oskarżeniami.
• Ujednolicona separacja: pomaga parze zdystansować się od konfliktów i kłótni poprzez racjonalną analizę problemu i nieobciążone emocjonalnie dialogi. To zachęca do wspólnego radzenia sobie z problemem.

2. Strategie tolerancji

Znajdują zastosowanie, gdy strategie akceptacji nie działają. Celem jest jak najszybsze wyjście z konfliktu.

Chodzi o to, aby oboje tolerowali, na ile to możliwe, zachowanie drugiej strony. Techniki stosowane w celu promowania tolerancji są następujące:

• Skupienie się na pozytywnych aspektach negatywnego zachowania.
• Ćwiczenie negatywnych zachowań na sesji i “granie” ich w domu.
• Zachęcanie każdego partnera do samoopieki.

3. Techniki zmiany

Techniki zmiany w integracyjnej terapii par polegają na treningu umiejętności komunikacji i rozwiązywania problemów. Celem jest zwiększenie lub zmniejszenie pewnych zachowań, poprawa komunikacji i wspólnego podejmowania decyzji.

Do wyboru istnieją różne rodzaje integracyjnej behawioralnej terapii par

Istnieją różne rodzaje psychoterapii dla par, których interwencje będą zależeć od przeszkolenia otrzymanego przez terapeutę. Opisane w tym artykule mieszczą się w paradygmacie behawioralnym i okazały się skuteczne.

Przy podejmowaniu decyzji, która psychoterapia jest najlepszą opcją rozwiązania problemu, idealnie byłoby sprawdzić przygotowanie terapeuty i to, z jakimi interwencjami pracuje. Para powinna również wspólnie zdecydować, do kogo się udać, biorąc pod uwagę swoje potrzeby.