Zespół lęku uogólnionego - jak możesz pomóc?

Wsparcie bliskiej rodziny i przyjaciół jest bardzo ważne dla osób z zaburzeniami lękowymi uogólnionymi. W tym artykule podamy kilka wskazówek, jak pomóc.

Wszyscy czujemy się zaniepokojeni w pewnym momencie naszego życia, szczególnie w sytuacjach stresowych lub zagrażających. Są jednak ludzie, których lęk jest nadmierny, częsty i trudny do opanowania. Mogą one cierpieć na zespół lęku uogólnionego (GAD).

Osoby z tym zaburzeniem nadmiernie martwią się w codziennych sytuacjach. Czują się nawet nieswojo z powodu drobnych okoliczności, takich jak spóźnienie się na spotkanie. Może to wpłynąć na ich relacje społeczne, pracę i szkołę. Dlatego tak ważne jest, aby otrzymały odpowiednie wsparcie i leczenie. Jeśli znasz kogoś, kto cierpi na zespół lęku uogólnionego, wiedz, że możesz mu pomóc w tym, by poczuł się lepiej.

Zespół lęku uogólnionego – jak się objawia?

Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne definiuje to jako nadmierny niepokój i zamartwianie się serią wydarzeń życiowych. Dorośli z tym zaburzeniem często są zajęci obowiązkami zawodowymi, zdrowiem, finansami, rodziną i obowiązkami domowymi. Dzieci martwią się tym, jak sobie radzą w szkole.

Główną cechą tego zaburzenia jest to, że trudno jest kontrolować lęk i niepokój. Podobnie intensywność, czas trwania i częstotliwość lęku są nieproporcjonalne do ciężkości zdarzenia. Podręcznik diagnostyczno-statystyczny zaburzeń psychicznych (DSM-V) stwierdza, że aby dokładnie zdiagnozować to zaburzenie, nadmierny lęk i zmartwienie muszą one występować przez co najmniej 6 miesięcy.

Ponadto cierpią na następujące dolegliwości psychiczne i fizyczne:

• Niepokój, nerwowość lub uczucie uwięzienia
• Zmęczenie
• Trudności z koncentracją i bezsenność
• Drażliwość
• Napięcie mięśni

Jak pomóc komuś z uogólnionym zaburzeniem lękowym?

Uogólnione zaburzenie lękowe powoduje cierpienie. Dlatego wsparcie osób wokół nich jest niezbędne, aby poczuli się lepiej. Jednak wiele osób nie wie, jak zaoferować odpowiednią pomoc. Rodzina i przyjaciele często interweniują, ponieważ myślą, że pomagają, ale przypadkowo pogarszają sytuację. Aby temu zapobiec, weź pod uwagę te wskazówki.

Dowiedz się, co czuje chory

Zaczyna się od pytania o to jak się czuje osoba cierpiąca. To normalne, że odpowie „w porządku”. Jeśli jednak zauważysz, że jest spięta lub poruszona, możesz dać znać, że nie wygląda na to, aby wszystko było w porządku. Chodzi o to, aby wiedzieć, czego doświadcza, a nie zakładać tego z naszej perspektywy.

Słuchaj i bądź empatyczny

Komunikując swoje emocje, uczucia i myśli, nie przerywaj ani nie udzielaj niepotrzebnych rad. Jeśli zainterweniujesz, spróbuj udzielić empatycznej odpowiedzi. Częstym błędem jest lekceważenie bólu. Czasami próbujemy pomóc, mówiąc „podnieś się na duchu” lub „nie martw się”. Ten rodzaj odpowiedzi, nawet jeśli masz dobre intencje, nie pomaga w ich sytuacji.

Potwierdź uczucia cierpiącej osoby

Bycie empatycznym oznacza zrozumienie, uprawomocnienie i uprawomocnienie uczuć drugiej osoby. Nie obwiniaj ani nie bagatelizuj tego, co czują. Na przykład jednym ze sposobów, aby to zrobić, jest powiedzenie im, że również doświadczyłeś niepokoju i wiesz, jak trudne może to być.

Zachowaj spokój

Innym częstym błędem jest denerwowanie się lub martwienie lękiem osoby cierpiącej. Najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, jest zachować spokój, aby pomóc jej się uspokoić. Aby to zrobić, najlepiej mówić spokojnie, rozluźnić ciało i dać znać, że jesteś w stanie jej pomóc.

To normalne, że bliskie osoby z lękiem czują się sfrustrowane i wyczerpane podczas tego procesu. Jeśli tak się czujesz, poszukaj pomocy. Trudno być postacią wspierającą, jeśli samemu nie czujesz się dobrze.

Zachęć do szukania profesjonalnej pomocy

Jeśli jest to osoba, która nie otrzymała profesjonalnej opieki i diagnozy, wsparcie bliskich jest niezbędne do zrobienia tego pierwszego kroku. Znajdź kontakty specjalistów (psychologów, psychiatrów lub organizacji zdrowia psychicznego) i zaoferuj je.

Jeśli nie chcą skorzystać z pomocy profesjonalisty, nie zmuszaj ich do podjęcia takiej decyzji. Jednym ze sposobów, aby ich przekonać, jest poznanie dostępnych metod leczenia i pokazanie im korzyści, jeśli zdecydują się skorzystać z któregokolwiek z nich.

Towarzysz w procesie leczenia

Staraj się często oferować pomoc, nawet jeśli już zacząłeś korzystać z pomocy specjalisty. Wykazano, że wsparcie bliskich osób pomaga pacjentom poczuć się lepiej.

Dowiedz się czegoś o chorobie

Istnieje wiele badań i publikacji dotyczących zaburzeń lękowych uogólnionych. Najlepiej byłoby dowiedzieć się jak najwięcej o jego objawach, leczeniu i profilaktyce. Im więcej wiesz, tym lepiej poradzisz sobie z sytuacją i zaoferujesz lepszą pomoc.

Zespół lęku uogólnionego – pomoc

Uogólnione zaburzenie lękowe może być trudne do zdiagnozowania. Objawy nie skupiają się na jednym tylko problemie. Ponadto nerwowość jest często umiarkowana, przewlekła i nie ma napadów paniki. Ogólnie rzecz biorąc, wszyscy czasami odczuwamy niepokój. Istnieją jednak różnice w zwykłym zmartwieniu. To jest mniej poważne i możesz odłożyć to na bok, aby zająć się innymi, bardziej pilnymi sprawami.

Z drugiej strony, uogólnione zaburzenie lękowe jest trudne do opanowania i często zaczyna się bez widocznej przyczyny. Podczas gdy niektórzy pacjenci z GAD potrafią opisać, co ich denerwuje, inni nie.

Wiele osób z tym zaburzeniem przez lata żyło z objawami bez szukania profesjonalnej pomocy. W takich przypadkach może to być spowodowane tym, że ich przypadek jest tak poważny. Jednak opieka kliniczna jest niezbędna do osiągnięcia dobrego samopoczucia.