Zdrowie psychiczne: napiętnowanie społeczne i wskazówki, jak je przezwyciężyć

Chorobie psychicznej często towarzyszą uprzedzenia, stereotypy i dyskryminacja. W tym artykule porozmawiamy o tym, czym jest piętno społeczne i jak sobie z nimi radzić.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Montse Armero.

Ostatnia aktualizacja: 11 grudnia, 2022

Jakie konsekwencje przynosi napiętnowanie społeczne

Napiętnowanie społeczne zawsze ma negatywny wpływ, więc osoby, które na nie cierpią, będą pokrzywdzone. Niektórzy ludzie rzeczywiście mogą z nim żyć nie odczuwając dużego wpływu, ale zwykle jest ich niewielu.

W przypadku choroby psychicznej, niektóre konsekwencje bycia ofiarą napiętnowania mogą sprawić, że taka osoba:

• Poczuje się niezrozumiana zarówno przez rodzinę, jak i przyjaciół, a nawet nieznajomych.
• Czuje się bardzo samotna i odizolowana, a to często pogłębia jej zaburzenia.
• Ma poczucie, że nie będzie w stanie poprawić swojej sytuacji.
• Woli ukrywać swój stan przed innymi, aby nie czuć się osądzana.
• Ma opory przed szukaniem leczenia swojego zaburzenia.
• Reaguje w sposób nieproporcjonalny.

Napiętnowanie samego siebie: sposób na sabotowanie siebie

Jedną z pierwszych rzeczy, które powinniśmy zrobić w przypadku jakichkolwiek zaburzeń psychicznych, jest nie popadanie w autostygmatyzację. Oznacza to, że osoby należące do napiętnowanej grupy nie mogą wierzyć, że społeczne napiętnowanie jest słuszne.

Podobnie jak publiczna forma stygmatyzacji, autostygmatyzacja wypływa ze stereotypów, uprzedzeń i dyskryminacji. W ten sposób osoba może wierzyć, że sama nie jest w stanie zadbać o siebie lub że jest zbyt słaba.

Napiętnowanie własnej osoby przejawia się również w zachowaniu. Na przykład dana osoba może dyskryminować samą siebie i nie ubiegać się o pracę, do której ma kwalifikacje, tylko dlatego, że wierzy, że społeczne napiętnowanie jej choroby psychicznej jest uzasadnione.

Innym częstym przykładem jest to, że dana osoba boi się etykietki, nie szuka pomocy i nie otrzymuje odpowiedniego leczenia. Jest to sytuacja, z którą my jako społeczeństwo musimy najbardziej walczyć, ponieważ wczesna diagnoza i leczenie mogą poprawić jakość życia.

Jak sobie radzić ze społecznym piętnem choroby psychicznej?

Z piętnem choroby psychicznej można walczyć na kilka sposobów. Najważniejszym z nich jest podjęcie leczenia.

Właściwa diagnoza tego, co się dzieje, może prowadzić do ustąpienia lub znacznej poprawy objawów, poprzez psychoterapię, leki lub połączenie obu tych metod. Ponadto postawienie diagnozy może pozwolić osobie dołączyć do grupy wsparcia i poznać inne osoby, które przeszły przez to samo, co ona.

Ważne jest, abyśmy nie utożsamiali się z chorobą. Na przykład powiedzenie „jestem przygnębiony” zakotwicza nas w zaburzeniu i nie pozwala nam się z niego wydostać. Z drugiej strony, powiedzenie „obecnie mam depresję ” sugeruje, że może to być coś, co zmienia się w czasie. Możesz mieć depresję na pewnym etapie swojego życia, a następnie wyjść z niej lub ją przezwyciężyć.

Właściwe używanie języka pomaga również zmienić napiętnowanie społeczne. Istotne jest, abyśmy unikali określeń takich jak „szalony”, „neurotyczny”, „nienormalny”, „schizofreniczny” lub „dwubiegunowy” i używali bardziej włączającego języka, w którym priorytet kładziemy na osobę, a nie jej stan. Na przykład możemy mówić o kimś jak o „osobie ze schizofrenią” lub „osobie z problemami ze zdrowiem psychicznym”.

Wreszcie, innym sposobem radzenia sobie ze stygmatami społecznymi jest mówienie o nich publicznie. Napiętnowanie jest często wynikiem ignorancji, więc dzielenie się wiedzą i wyrażanie opinii podczas wydarzeń, sieci społecznościowych lub spotkań z przyjaciółmi może pomóc.

Kilka ostatnich przemyśleń na temat piętna społecznego

Choroba psychiczna nie jest czymś, co może przydarzyć się tylko innym ludziom. W rzeczywistości szacuje się, że 1 na 5 osób w swoim życiu będzie cierpieć na chorobę psychiczną. Oznacza to, że może nawet dotknąć nas samych lub kogoś nam bliskiego.

Osoby chore psychicznie, które mają wsparcie rodziny, przyjaciół i współpracowników, są w stanie lepiej zintegrować się ze społeczeństwem. Natomiast poczucie bycia osądzanym i dyskryminowanym nie pozwala im wyzdrowieć.