Sztuczne zapłodnienie pomaga zajść w ciążę

Sztuczne zapłodnienie to jedna z najczęściej używanych technik wspomaganego rozrodu. Odkryj wszystko, co powinnaś o nim wiedzieć.

Sztuczne zapłodnienie to jedna z technik wspomaganego rozrodu, która umożliwia parom z różnymi problemami reprodukcyjnym stać się rodzicami. Czy chcesz dowiedzieć się więcej na temat wykorzystania sztucznego zapłodnienia do zajścia w ciążę?

Jeśli tak, czytaj dalej. Postaramy się odpowiedzieć na najczęstsze pytania.

Sztuczne zapłodnienie: jak zajść w ciążę?

Sztuczne zapłodnienie to technika wspomaganego rozrodu, która polega na umieszczeniu spermy, która została wcześniej wybrana w laboratorium, w macicy. Ta sperma może pochodzić od partnera lub z banku spermy.

Kiedy uda się pozyskać próbkę, specjaliści pracują nad nasieniem w laboratorium, oddzielając mobilne plemniki od osocza spermowego. Jednocześnie lekarz stymuluje jajniki, aby zwiększyć szansę zajścia w ciążę. W dalszej części artykułu omówimy jak wygląda krok po kroku proces zachodzenia w ciążę za pomocą sztucznego zapłodnienia.

Jak wygląda cały proces?

W przeciwieństwie do zapłodnienie in vitro (IVF), zapłodnienie w przypadku sztucznego zapłodnienia odbywa się w macicy. Z tego powodu lekarze przyjmują określone środki ostrożności, aby zwiększyć szanse na zajście w ciążę:

1. Lekarze wybierają najlepsze plemniki z próbki, która może należeć do partnera lub pochodzić z banku spermy.
2. Lekarz stymuluje owulację, aby upewnić się, że do niego dojdzie.
3. Monitoruje moment owulacji, aby wybrać najlepszą chwilę na przeprowadzenie zapłodnienia.
4. Lekarz przeprowadza zapłodnienie na kilka godzin przed rozpoczęciem owulacji. Dzięki temu sperma znajduje się już w ciele kobiety, gdy jajeczko jest uwalniane.
5. Monitoruje postęp, aby potwierdzić zajście w ciążę.

Co odróżnia taką ciążę od ciąży naturalnej?

Czy istnieje jakakolwiek różnica między ciążą naturalną a ciążą wywołaną przez sztuczne zapłodnienie?

Nie, nie ma różnicy poza tym w jaki sposób dochodzi do zapłodnienia. Oznacza to, że poza procesem inseminacji, który właśnie opisaliśmy, ciąża wywołana sztucznym zapłodnieniem i ciąża naturalna są dokładnie takie same.

Aby wyliczyć datę początkową ciąży, musisz odjąć 14 dni od daty przeprowadzenia zapłodnienia. Dzięki temu rozwój embrionu będzie odpowiadał tym samym tygodniom co w przypadku ciąży bez medycznej interwencji.

Jakie jest ryzyko poronienia?

Od 10 do 20% wszystkich ciąż nie jest donoszonych do terminu, a sztuczne zapłodnienie w żaden sposób nie zwiększa ryzyka poronienia. Poza tym im starsza jest kobieta, tym większe jest ryzyko utraty ciąży (około 35% w wieku 35 lat, 40% w wieku 40 lat i 80% od 45. roku życia wzwyż).

Do większości poronień dochodzi przed 12. tygodniem ciąży z powodu problemów chromosomowych, brakującego embrionu, śmierci płodowej, zaśniadu lub wzrostu zaśniadu groniastego w macicy (nieprawidłowego rozrostu łożyska).

O co należy zadbać wykorzystując sztuczne zapłodnienie do zajścia w ciążę?

Zajście w ciążę za pomocą sztucznego zapłodnienia nie oznacza, że musisz podjąć jakiekolwiek wyjątkowe działania poza tymi rekomendowanymi w przypadku każdej ciąży. W rzeczywistości, jak już wcześniej wspomnieliśmy, ciąża wywołana dzięki tej technice rozwija się dokładnie tak samo jak ciąża, do której doszło w sposób naturalny.

Z tego powodu powinnaś przestrzegać wytycznych ustalonych przez Twojego lekarza, chodzić na regularne kontrole do ginekologa, robić badania krwi i moczu oraz przeprowadzać badania ultrasonograficzne w określonych momentach. Jeśli test potrójny wykaże niepokojące wyniki, zostanie zlecone wykonanie amniopunkcji.

Kiedy publiczna służba zdrowia przejmuje kontrolę nad sztucznym zapłodnieniem?

Zapewne zastanawiałaś się nad tym jeśli mieszkasz w kraju z publicznym systemem opieki zdrowotnej. Odpowiedź na nie zależy od praw obowiązujących w danym kraju. Na przykład w Hiszpanii opieka społeczna przejmuje kontrolę nad procesem sztucznego zapłodnienia gdy:

• Kobieta ma maksymalnie 40 lat, a mężczyzna ma maksymalnie 50 lat w momencie rozpoczęcia terapii.
• Udowodnili, że mają problem z zajściem w ciążę. Oznacza to, że para poddała się badaniom dotyczącym płodności, które ujawniły istnienie określonego problemu.
• Para nie ma razem dzieci lub dziecko cierpi na poważną chorobę. Kolejna sytuacja, w której koszty terapii pokrywa państwo, to sytuacja, w której jeden z partnerów nie miał dzieci.
• Ogólnie rzecz biorąc, państwo umożliwia wykonanie trzech podjeść, chociaż to akurat zależy od praw obowiązujących w danej autonomii.
• Żaden z partnerów nie cierpi na poważne schorzenie, które może być dziedziczne.

Jeśli razem z partnerem macie problem z poczęciem, udaj się do swojego lekarza. Z pewnością zleci wykonanie serii badań, aby określić, czy występuje u Was problem z płodnością oraz określi, czy sztuczne zapłodnienie będzie w stanie Wam pomóc.