Osteoporoza pomenopauzalna: przyczyny i leczenie

Osteoporoza pomenopauzalna to choroba, która może rozwijać się u dużej liczby kobiet. Właśnie dlatego muszą uzupełniać swoją dietę wapniem, często ćwiczyć oraz zerwać z paleniem. Co jeszcze warto wiedzieć o tym schorzeniu?

Osteoporoza pomenopauzalna to choroba, którą cechuje przede wszystkim występowanie porowatych i słabych kości, podobnie jak we wszystkich podobnych schorzeniach.

Jednak ta odmiana dotyka kobiety, które przeszły przez menopauzę i występuje z powodu zmian hormonalnych. Właśnie stąd bierze się jej nazwa.

Szacuje się, że znaczący procent kobiet doświadczy w swoim życiu pęknięć kości z powodu osteoporozy pomenopauzalnej. Te liczby pokazują jak duży wpływ na zdrowie kobiet wywiera ta choroba. Takie pęknięcie może w znaczący sposób zmniejszać jakość życia oraz przynosić wiele dodatkowych ryzyk.

Słowo osteoporoza oznacza dosłownie “porowate kości”. Jedna z największych trudności w osteoporozie pomenopauzalnej to fakt, że przez większość czasu nie daje żadnych objawów. Przynajmniej do momentu wystąpienia bolesnego pęknięcia. Poza tym jedno pęknięcie kości zwiększa ryzyko wystąpienia kolejnego.

Na czym polega osteoporoza pomenopauzalna?

Osteoporoza pomenopauzalna to choroba kości. Jej główna cecha to fakt, że zmniejsza masę kostną. Poza tym wiąże się z występowaniem zmian w mikrostrukturze kości. To wszystko sprawia, że osoby cierpiące na ten problem są bardzo podatne na pęknięcia.

Podczas osteoporozy pojawia się spadek wytrzymałości kości, a gęstość kości oraz ich jakość są niezbędne, aby osiągnąć wytrzymałość. Gęstość zależy od ilości masy kostnej, a jakość wiąże się z integralnością struktur kostnych. Pogorszenie obu czynników wywołuje osteoporozę.

Szacuje się, że z powodu tego schorzenia każdego roku 3 na 1000 kobiet, które ukończyły 50. rok życia, doświadcza pęknięć kości udowej. Poza tym pęknięcia przedramion zdarzają się praktycznie dwa razy częściej. Możesz nie być tego świadoma, ale obecność pęknięcia w znaczący spokój zwiększa ryzyko śmierci.

Brak objawów i radzenie sobie z nimi

Jak już wspomnieliśmy wcześniej, osteoporoza pomenopauzalna, podobnie jak każda inna odmiana osteoporozy, jest asymptomatyczna. Jej objawy stają się widoczne dopiero po wystąpieniu pęknięcia, zazwyczaj w nasadzie bliższej kości udowej, kręgosłupie i kości przedramienia.

Jedyny sposób na wykrycie osteoporozy przed wystąpieniem pęknięcia to zbadanie gęstości mineralnej kości (BMD). To badanie wykonywane za pomocą prześwietleń, które pomaga ustalić gęstość kości.

Wyniki, które wskazują na osteoporozę, pozwalają na szybkie wprowadzenie leczenia zapobiegawczego. To nie wyklucza całkowicie ryzyka, ale zmniejsza je do wielkości, nad którą można zapanować.

Przyczyny rozwoju choroby

W normalnych warunkach do około 30. roku życia człowiek buduje więcej tkanki kostnej niż traci. Następnie, po przekroczeniu tego wieku, w okolicach 35. roku życia, sytuacja się odwraca i tracisz więcej tkanki kostnej niż wytwarzasz. To prowadzi do stopniowej utraty masy kostnej. Osteoporoza pojawia się kiedy proces ten dochodzi do określonego momentu.

Badaczom udało się już ustalić bezpośredni związek między menopauzą a osteoporozą. Proces niszczenia tkanki kostnej przyspiesza wraz z początkiem menopauzy. Wszystko wskazuje na to, że niski poziom hormonów, a zwłaszcza estrogenu, przyspiesza rozwój osteoporozy pomenopauzalnej.

Leczenie osteoporozy pomenopauzalnej

Do niedawna w celu leczenia osteoporozy pomenopauzalnej stosowano zazwyczaj hormonalną terapię zastępczą. Jednak kilka badań wykazało, że jej skuteczność była ograniczona i że zwiększa ryzyko wystąpienia raka piersi, zawału i zakrzepicy żył.

Obecnie istnieje z założenia niefarmakologiczna terapia, która może chronić przed wystąpieniem osteoporozy pomenopauzalnej. Polega na stosowaniu diety, w której znajdują się właściwe ilości kalorii, wapnia oraz witaminy D.

Poza tym lekarze proponują stosować suplementy z wapniem. Koniecznością stają się także częste ćwiczenia fizyczne i rezygnacja z palenia papierosów.

Wszystkie kobiety w okresie pomenopauzalnym powinny stosować się do powyższych zaleceń. Terapia farmakologiczna jest wprowadzana zazwyczaj szybko w przypadku kobiet z dużym ryzykiem wystąpienia osteoporozy. Stosuje się w niej, w zależności od potrzeb, bisfosfoniany, alendronian, risedronian, raloksyfen i kalcytoninę.

Niedługo powinno być dostępne leczenie oparte na hormonach przytarczycznych, które okazało się już skuteczne podczas badań. Przeprowadza się również badania dotyczące leczenia solami strontu, które wydaje się być bardzo obiecujące.