Sekwencja szybkiej intubacji - czy wiesz, co to za procedura?

Sekwencja szybkiej intubacji odnosi się do intubacji jamy ustnej i tchawicy i zwykle jest przeprowadzana w nagłych wypadkach. Jednak, aby odnieść sukces, należy wykonać szereg uporządkowanych kroków, których pominięcie może narazić życie pacjenta na niebezpieczeństwo.

Jak wynika z pewnego  badania „dla lekarza specjalizującego się w medycynie ratunkowej sekwencja szybkiej intubacji to rutynowy zabieg. Przywrócenie funkcjonowania w drogach oddechowych w oddziałach opieki przedszpitalnej i pogotowiu ratunkowym stanowi fundamentalną część ich podstawowych umiejętności”.

Dlatego lekarze muszą dokładnie wiedzieć, jak wykonać sekwencję szybkiej intubacji. Taka wiedza i umiejętności są niezbędne, aby zmniejszyć ryzyko aspiracji płucnej u niektórych pacjentów.

Kiedy przeprowadzana jest sekwencja szybkiej intubacji?

Sekwencja szybkiej intubacji jest przeprowadzana, gdy pacjent przybywa na pogotowie z bezpośrednim ryzykiem niewydolności oddechowej. Tylko natychmiastowa i umiejętna ocena stanu pacjenta umożliwi precyzyjne i prawidłowe wykonanie tej procedury. Ale zbytni pośpiech i rutyna mogą prowadzić do błędów.

Konsekwencje pochopnego wykonania sekwencji szybkiej intubacji mogą wahać się od hipoksemii, czyli niedotlenienia do spowodowania uszkodzeń w drogach oddechowych po włożeniu rurki ustno-tchawiczej. Dlatego bardzo ważne jest zachowanie spokoju i jasność co do kolejnych kroków.

Jednak w niektórych przypadkach może nie być jasne, czy należy przeprowadzić intubację ustno-tchawiczną, która umożliwia sekwencję szybkiej intubacji. Kiedy istnieje podejrzenie, że pacjent nie będzie w stanie utrzymać otwartych dróg oddechowych, należy przystąpić do realizacji tej procedury pierwszej pomocy.

Można jednak wziąć pod uwagę następujące objawy, które wyraźnie wskazują na potrzebę przeprowadzenia sekwencji szybkiej intubacji:

• Krwiak na szyi uniemożliwiający oddychanie.
• Uraz klatki piersiowej z niedociśnieniem.
• Rozległe oparzenia
• Niedrożność dróg oddechowych.
• Zatrzymanie akcji serca

Jeśli oprócz tego wszystkiego pacjent jest wzburzony, ponieważ nie jest w stanie normalnie oddychać, może to oznaczać, że wymaga natychmiastowej sedacji. Sekwencję szybkiej intubacji należy w takim wypadku przeprowadzić jak najszybciej.

Zobacz także: Nieprawidłowe oddychanie i jego wpływ na zdrowie

Sekwencja szybkiej intubacji krok po kroku

W zasadzie angielski skrót RSI (Rapid sequence induction) określający ten protokół, oznacza szybką indukcję do znieczulenia, jednak w literaturze występują zarówno określenia „intubation” jak i „induction”.

Aby przeprowadzić udany protokół intubacji, należy wykonać szereg kroków, które muszą zostać wykonane szybko, sprawnie i dokładnie. W ten sposób można uniknąć niektórych z wyżej wymienionych konsekwencji.

Działania wstępne przed intubacją

• Podnieś głowę pacjenta, wkładając pod nią poduszkę.
• Podnieś szczękę, popychając ją do góry i do przodu.
• Usuń wszelkie ciała obce z jamy ustnej i gardła.
• Następnie należy zassać wszystkie wydzieliny znajdujące się w jamie ustnej i gardle(krew, wymioty).

Protokół sekwencji szybkiej intubacji

• Trzymaj laryngoskop jedną ręką i wsuń go przez kącik ust, przesuwając język i prowadząc laryngoskop do przodu i do góry.
• Następnie umieść końcówkę tego instrumentu w nagłośni.
• Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia aspiracji oskrzeli lub regurgitacji, inny specjalista powinien wykonać manewr Sellicka. Należy go zastosować na cały czas trwania intubacji.
• W przypadku, gdy głośnia lub struny głosowe nie wyglądają dobrze, inna osoba musi wykonać manewr BURP, aby je odsłonić. Umożliwi to prawidłowe wprowadzenie laryngoskopu i uniknie się zranienia dróg oddechowych.
• Gdy rurka jest już prawidłowo włożona, laryngoskop jest usuwany bez przesuwania rurki. Rurka zostanie natomiast unieruchomiona i podłączona do źródła tlenu.

Chociaż zalecamy wykonanie manewru Sellicka i BURP, nigdy nie należy ich wykonywać w przypadku, gdy pacjent cierpi na uraz lub ma ciało obce w tchawicy. Jest niezbędnie konieczne, aby wziąć to pod uwagę.

Przeczytaj również: Pierwsza pomoc przy oparzeniach wodą

Leki stosowane przy sekwencji szybkiej intubacji

Zasadniczo stosowanie jakiegokolwiek leku nie jest konieczne, gdy wykonuje się protokół sekwencji szybkiej intubacji. Istnieją jednak przypadki, w których bez podania tych leków nie byłoby możliwe intubowanie pacjenta.

Kiedy pacjent jest niespokojny, konieczne jest podanie leku uspokajającego, aby ustabilizować jego system nerwowy. W innych przypadkach, gdy ofiara wypadku odczuwa silny ból, oprócz środków uspokajających powinna również otrzymać lek przeciwbólowy.

Istnieje niewiele okoliczności, w których lekarze pogotowia ratunkowego muszą podać pacjentowi środek mikro-zwiotczający. Jest to jednak niezbędne, gdy rurka nie chce przejść przez tchawicę z powodu nadmiernego napięcia.

Jak widzieliśmy, sekwencja szybkiej intubacji jest procedurą, którą wszyscy specjaliści pracujący w pogotowiu ratunkowym muszą dokładnie znać. Muszą też wiedzieć, jak postępować we właściwy sposób, aby spowodować jak najmniejsze uszkodzenie dróg oddechowych.

Ważne jest również, aby znali leki, które powinni podać pacjentowi w określonych sytuacjach. Natomiast sama sekwencja szybkiej intubacji bez wątpienia może być uznana za niezbędny środek pierwszej pomocy.