Sekwencja szybkiej intubacji - czy wiesz, co to za procedura?
Sekwencja szybkiej intubacji odnosi się do intubacji jamy ustnej i tchawicy i zwykle jest przeprowadzana w nagłych wypadkach. Jednak, aby odnieść sukces, należy wykonać szereg uporządkowanych kroków, których pominięcie może narazić życie pacjenta na niebezpieczeństwo.
Jak wynika z pewnego badania „dla lekarza specjalizującego się w medycynie ratunkowej sekwencja szybkiej intubacji to rutynowy zabieg. Przywrócenie funkcjonowania w drogach oddechowych w oddziałach opieki przedszpitalnej i pogotowiu ratunkowym stanowi fundamentalną część ich podstawowych umiejętności”.
Dlatego lekarze muszą dokładnie wiedzieć, jak wykonać sekwencję szybkiej intubacji. Taka wiedza i umiejętności są niezbędne, aby zmniejszyć ryzyko aspiracji płucnej u niektórych pacjentów.
Kiedy przeprowadzana jest sekwencja szybkiej intubacji?
Sekwencja szybkiej intubacji jest przeprowadzana, gdy pacjent przybywa na pogotowie z bezpośrednim ryzykiem niewydolności oddechowej. Tylko natychmiastowa i umiejętna ocena stanu pacjenta umożliwi precyzyjne i prawidłowe wykonanie tej procedury. Ale zbytni pośpiech i rutyna mogą prowadzić do błędów.
Konsekwencje pochopnego wykonania sekwencji szybkiej intubacji mogą wahać się od hipoksemii, czyli niedotlenienia do spowodowania uszkodzeń w drogach oddechowych po włożeniu rurki ustno-tchawiczej. Dlatego bardzo ważne jest zachowanie spokoju i jasność co do kolejnych kroków.
Jednak w niektórych przypadkach może nie być jasne, czy należy przeprowadzić intubację ustno-tchawiczną, która umożliwia sekwencję szybkiej intubacji. Kiedy istnieje podejrzenie, że pacjent nie będzie w stanie utrzymać otwartych dróg oddechowych, należy przystąpić do realizacji tej procedury pierwszej pomocy.
Można jednak wziąć pod uwagę następujące objawy, które wyraźnie wskazują na potrzebę przeprowadzenia sekwencji szybkiej intubacji:
- Krwiak na szyi uniemożliwiający oddychanie.
- Uraz klatki piersiowej z niedociśnieniem.
- Rozległe oparzenia
- Niedrożność dróg oddechowych.
- Zatrzymanie akcji serca
Jeśli oprócz tego wszystkiego pacjent jest wzburzony, ponieważ nie jest w stanie normalnie oddychać, może to oznaczać, że wymaga natychmiastowej sedacji. Sekwencję szybkiej intubacji należy w takim wypadku przeprowadzić jak najszybciej.
Zobacz także: Nieprawidłowe oddychanie i jego wpływ na zdrowie
Sekwencja szybkiej intubacji krok po kroku
W zasadzie angielski skrót RSI (Rapid sequence induction) określający ten protokół, oznacza szybką indukcję do znieczulenia, jednak w literaturze występują zarówno określenia „intubation” jak i „induction”.
Aby przeprowadzić udany protokół intubacji, należy wykonać szereg kroków, które muszą zostać wykonane szybko, sprawnie i dokładnie. W ten sposób można uniknąć niektórych z wyżej wymienionych konsekwencji.
Działania wstępne przed intubacją
- Podnieś głowę pacjenta, wkładając pod nią poduszkę.
- Podnieś szczękę, popychając ją do góry i do przodu.
- Usuń wszelkie ciała obce z jamy ustnej i gardła.
- Następnie należy zassać wszystkie wydzieliny znajdujące się w jamie ustnej i gardle(krew, wymioty).
Protokół sekwencji szybkiej intubacji
- Trzymaj laryngoskop jedną ręką i wsuń go przez kącik ust, przesuwając język i prowadząc laryngoskop do przodu i do góry.
- Następnie umieść końcówkę tego instrumentu w nagłośni.
- Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia aspiracji oskrzeli lub regurgitacji, inny specjalista powinien wykonać manewr Sellicka. Należy go zastosować na cały czas trwania intubacji.
- W przypadku, gdy głośnia lub struny głosowe nie wyglądają dobrze, inna osoba musi wykonać manewr BURP, aby je odsłonić. Umożliwi to prawidłowe wprowadzenie laryngoskopu i uniknie się zranienia dróg oddechowych.
- Gdy rurka jest już prawidłowo włożona, laryngoskop jest usuwany bez przesuwania rurki. Rurka zostanie natomiast unieruchomiona i podłączona do źródła tlenu.
Chociaż zalecamy wykonanie manewru Sellicka i BURP, nigdy nie należy ich wykonywać w przypadku, gdy pacjent cierpi na uraz lub ma ciało obce w tchawicy. Jest niezbędnie konieczne, aby wziąć to pod uwagę.
Przeczytaj również: Pierwsza pomoc przy oparzeniach wodą
Leki stosowane przy sekwencji szybkiej intubacji
Zasadniczo stosowanie jakiegokolwiek leku nie jest konieczne, gdy wykonuje się protokół sekwencji szybkiej intubacji. Istnieją jednak przypadki, w których bez podania tych leków nie byłoby możliwe intubowanie pacjenta.
Kiedy pacjent jest niespokojny, konieczne jest podanie leku uspokajającego, aby ustabilizować jego system nerwowy. W innych przypadkach, gdy ofiara wypadku odczuwa silny ból, oprócz środków uspokajających powinna również otrzymać lek przeciwbólowy.
Istnieje niewiele okoliczności, w których lekarze pogotowia ratunkowego muszą podać pacjentowi środek mikro-zwiotczający. Jest to jednak niezbędne, gdy rurka nie chce przejść przez tchawicę z powodu nadmiernego napięcia.
Jak widzieliśmy, sekwencja szybkiej intubacji jest procedurą, którą wszyscy specjaliści pracujący w pogotowiu ratunkowym muszą dokładnie znać. Muszą też wiedzieć, jak postępować we właściwy sposób, aby spowodować jak najmniejsze uszkodzenie dróg oddechowych.
Ważne jest również, aby znali leki, które powinni podać pacjentowi w określonych sytuacjach. Natomiast sama sekwencja szybkiej intubacji bez wątpienia może być uznana za niezbędny środek pierwszej pomocy.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Almarales, J. R., Saavedra, M. Á., Salcedo, Ó., Romano, D. W., Morales, J. F., Quijano, C. A., & Sánchez, D. F. (2016). Inducción de secuencia rápida para intubación orotraqueal en Urgencias. Repertorio de Medicina y Cirugía, 25(4), 210-218.
- Calvache, J. A., Sandoval, M. X., & Vargas, W. A. (2013). Fuerza aplicada por el personal de salud sobre un simulador del cartílago cricoides durante la realización de la maniobra de Sellick en la intubación de secuencia rápida. Revista Colombiana de Anestesiología, 41(4), 261-266.
- Carrillo-Esper, R., Vinay-Ramírez, B., & Bahena, A. (2008). Maniobra BURP. Revista mexicana de Anestesiología, 31(1), 63-65.
