Na czym polega technika autopsji neuropatologicznej?

Technika autopsji neuropatologicznej składa się z dwóch głównych faz. Pierwsza z nich to autopsja czaszki, zaś druga to autopsja kręgowa. Podczas pierwszej w celu przeprowadzenia badania z nich lekarze usuwają mózg, zaś w drugiej rdzeń kręgowy.

Technika autopsji neuropatologicznej to procedura przeprowadzana przez specjalistów, aby zidentyfikować ewentualne uszkodzenia układu nerwowego, które mogły doprowadzić do śmierci. Takie uszkodzenia mogą być pierwotne lub wtórne.

Uszkodzenia pierwotne to takie, które odnoszą się podstawowych procesów lub takie, które prowadzi bezpośrednio do śmierci. Z kolei uszkodzenia wtórne to takie, które odgrywają rolę w innej fundamentalnej patologii obecnej w ciele.

Technika autopsji neuropatologicznej polega na ekstrakcji i badaniu części układu nerwowego. To regulowane procedury, które różnią się pod względem ilości i lokalizacji, w zależności od tego, czy uszkodzenia są pierwotne, czy też wtórne.

Makroskopowa technika autopsji neuropatologicznej składa się z dwóch głównych faz: autopsji czaszki i autopsji kręgowej. W trakcie autopsji czaszki lekarze wyjmują i badają mózg. Z kolei podczas autopsji kręgowej usuwają rdzeń kręgowy, podstawę i tylne węzły chłonne.

W dzisiejszym artykule przyjrzymy się bliżej tej interesującej procedurze.

Najlepiej jest, gdy ekstrakcja mózgu następuje w ciągu 24 godzin po śmierci pacjenta. Ogólnie rzecz biorąc, osoby przeprowadzające tą procedurę to patolog, technik i asystent. Oto kroki prowadzące do ekstrakcji mózgu:

Ekstrakcja mózgu

• Eksperci kładą ciało na stole do autopsji w pozycji wyprostowanej. Szyję i potylicę powinna podpierać podpórka na głowę, aby unieść czaszkę i ułatwić działanie.
• Następnie profesjonaliści wykorzystują nóż chirurgiczny, aby stworzyć nacięcie od jednej małżowiny usznej do drugiej. Jego głębokość powinnaś sięgać aż do okostnej, czyli innymi słowy praktycznie do kości.
• Potem oddzielają odokostnowe płaty skórne, odciągając je od nacięcia na zewnątrz. Tym samym odkrywają czaszkę.
• Kolejne kroki polegają na wykonywaniu cięcia pilarką tarczową. Nacięcie rozpoczyna się od przedniej części czaszki, po czym zatacza pełen krąg i powraca do punktu początkowego. To cięcie nie powinno przebić się przez oponę twardą.
• Potem następuje otwarcie górnej zatoki strzałkowej od przodu do tyły. Następnie profesjonalista usuwa małą część opony twardej i nacina bocznie. Dzięki temu mózg zostaje odkryty.
• Kolejny krok to oddzielenie biegunów czołowych. Często robią to wykorzystując palce wskazujące, lekko odciągając. Następnie lekarze odcinają skrzyżowanie nerwów wzrokowych oraz pozostałe części nerwów czaszkowych. Tym samym mózg jest już wolny.
• Następnie za pomocą skalpela dokonuje się nacięcia po obu stronach namiotu móżdżku.
• Jeden z profesjonalistów usuwa mózg, móżdżek i pień mózgu, po czym wycina się rdzeń przedłużony. To nacięcia jest bardzo niskie, aby otrzymać kompletną próbkę tej struktury. Teraz mózg jest już całkowicie wolny.
• Na samym końcu profesjonaliści przedostają się przez tylny wyrostek klinowy. Następnie poszerzają dłońmi siodło tureckie i wyjmują przysadkę mózgową używając skalpela i zacisku.

Technika autopsji neuropatologicznej: badanie mózgu

Po ekstrakcji mózgu nadchodzi czas na zważenie go na wadze, a następnie zawieszenie na sznurku, który biegnie od podstawy czaszki do pnia mózgu. Na koniec zanurza się mózg w 10% roztworze formaldehydu.

Następnie należy zamknąć hermetycznie pojemnik i opisać go. Zazwyczaj mózg zostanie w formaldehydzie przez dwa tygodnie, poza przypadkami, w których podejrzewa się występowanie chorób prionowych. Wtedy okres przetrzymywania w formaldehydzie wydłuża się przynajmniej do jednego miesiąca.

Po zakończeniu tego okresu przeprowadza się badanie makroskopowe. Pierwszy krok to umycie mózgu w wodzie przez 24 godziny. Następnie odbywa się palpacja oraz badanie. Kolejny krok to wykonanie cięć wieńcowych i pozyskanie próbek do badania mikroskopowego.

Autopsja kręgowa

Kolejna główna część techniki autopsji neuropatologicznej to autopsja kręgowa. Pierwszy krok to ekstrakcja kanału kręgowego za pomocą podejścia zewnętrznego i wewnętrznego. Kiedy zostanie wyjęty, profesjonalista przygotowuje go do palpacji oraz badania po obu stronach.

Następnie pobiera się próbki z kanału kręgowego. W tym celu wykonuje się cięcia ukośne co trzy do czterech centymetrów. W przypadku określonego schorzenia kręgowego niezbędne jest pozyskanie reprezentatywnych próbek zmian chorobowych.

Muszą one pochodzić z obszarów szyjnych, grzbietowych i lędźwiowych, jak również z poziomu kości krzyżowej, jeśli tylko jest to możliwe.

Podsumowując, to zaledwie kilka niesamowitych procesów, które mogą wykorzystywać eksperci, aby dowiedzieć się więcej na temat przyczyn śmierci oraz ulepszyć w przyszłości sposoby leczenia.