Jakie typowe nawyki mają osoby autodestrukcyjne

Samookaleczanie jest przykładem zachowania autodestrukcyjnego. To zachowanie ujawnia tłumione cierpienie i jest wyraźnie mechanizmem radzenia sobie z bólem dla osób autodestrukcyjnych. Bardzo ważne jest, aby ci ludzie szukali pomocy.

Osoby autodestrukcyjne mają tendencję do tworzenia bardzo szkodliwego stylu życia dla samych siebie. Często te zachowania obejmują między innymi agresywne relacje, skłonności do samookaleczeń, impulsywność, zwlekanie, aurosabotaż i zażywanie narkotyków.

W wielu sytuacjach zachowania te można wytłumaczyć leżącym u ich podłoża zaburzeniem psychicznym. Chodzi o takie stany, jak na przykład zaburzenie osobowości typu borderline, a nawet schizofrenia, prezentują tę cechę.

Należy jednak wspomnieć, że nie wszystkie autodestrukcyjne osoby mają problem psychiatryczny. Nastolatkowie lub osoby, które ucierpiały w wyniku zaniedbania w dzieciństwie lub przemocy fizycznej, również mogą wykazywać pewne nietypowe zachowanie.

W tego rodzaju problemach klinicznych powinniśmy zrozumieć, że dana osoba wpada w takie zachowania, ponieważ dają jej pewien rodzaj ulgi (małej lub dużej). Wewnętrzna intensywność emocjonalna jest tak silna, że osoba musi przekształcić ją w jakieś zachowanie.

Jednak ulga, jaką odnajdują, zapewnia krótkotrwałą przyjemność, a ostatecznie praktyki te utrudniają prowadzenie satysfakcjonującego i radosnego życia.

Co charakteryzuje osoby autodestrukcyjne?

Zachowanie autodestrukcyjne jest zwykle objawem innej psychicznej traumy. Ogólnie rzecz biorąc, kryje za sobą jakiś głęboki uraz psychiczny. Jest to bolesna rzeczywistość, która często od samego początku narusza wewnętrzną równowagę osoby.

Potem, zamiast radzić sobie z aktualną sytuacją, osoby autodestrukcyjne przyjmują serię zachowań, które wyraźnie je ranią lub im szkodzą.

Dlaczego tak się dzieje?

Szukają sposobu na ukierunkowanie nagromadzonego cierpienia, gniewu, który nie znika, smutku, który się utrzymuje, i udręki, która miesza się z frustracją.

Osoba autodestrukcyjna czuje, że cały jej świat wymyka się spod kontroli. Jednak wśród tego psychologicznego chaosu jednym ze sposobów, w jaki mogą poczuć kontrolę, jest popadanie w szkodliwe zachowania.

Przykładem tego jest samookaleczanie, które jest bardzo powszechne wśród młodych ludzi w wieku od 12 do 18 lat. Zranienie siebie łagodzi część emocjonalnego bólu i poczucie, że to oni kontrolują ból.

Powszechne nawyki, jakie mają osoby autodestrukcyjne

Osoby autodestrukcyjne nigdy nie biorą pod uwagę własnego dobrobytu. Są nastawieni na chaos, na poszukiwanie jakiejś formy bólu, aby uciszyć inną formę bólu. W konsekwencji odczuwają bardziej wewnętrzny, głębszy ból.

Na przykład ludzie, którzy piją alkohol jako formę ucieczki, chociaż są w pełni świadomi, że ten nawyk ich niszczy, nie robią nic, aby uniknąć dryfowania w tę otchłań.

Mając to na uwadze, przyjrzyjmy się nawykom ludzi autodestrukcyjnych.

Skłonność do wymuszonej niekompetencji

Kiedy chodzi o wykonanie dowolnego zadania lub projektu, osoby autodestrukcyjne koncentrują całą swoją uwagę na własnych ograniczeniach, na (rzekomej) niekompetencji i potencjalnych niepowodzeniach. W ten sposób potęgują całą swoją niepewność i braki, aby pokazać światu i sobie, że są bezużyteczne.

Osoby autodestrukcyjne mają postawy defetystyczne

Nie wkładają wysiłku w to, co robią. Wcześnie porzucają zadania i uciekają się do odgrywania ofiary/. Pielęgnują negatywność, która przesiąka każdy aspekt ich życia.

Podobnie, nieustannie i karmią i trawią swoje samospełniające się proroctwa. I w rzeczywistości wszystkie złe sytuacje, które przewidują, wydarzają się, ponieważ sami je powodują.

Bierne, wiktymistyczne zachowanie

Osoby autodestrukcyjne są pozbawione motywacji i są bierne w każdej sytuacji, przeciwności losu lub okazji, w której się znajdują, lub w jakichkolwiek okolicznościach, w których powinni działać.

Kręcą się w kółko i nie biorą za nic odpowiedzialności. Uciekają się do odgrywania ofiary.

Agresywne relacje osobiste

Wszyscy ci ludzie głęboko cierpią i żyją stale na krawędzi. Na przykład osoby, które niosą ze sobą traumę lub przeszłość pełną nadużyć, mogą łatwo popaść w autodestrukcję. Jednak na tej ścieżce cierpienia nie wahają się projektować tego wewnętrznego niepokoju na wszystkich wokół siebie.

Relacje partnerskie nie trwają długo. Partnerzy przychodzą i odchodzą i generalnie przynoszą więcej bólu niż szczęścia. Niełatwo się z nimi dogadać ze względu na ich wzloty i upadki, i trudno im tworzyć więzi oparte na zaufaniu. Ból jest często obosiecznym mieczem, który rani ich samych i wszystkich wokół nich.

Słabe zarządzanie emocjami

Emocjonalny wszechświat osoby autodestrukcyjnej jest zepsuty, chaotyczny i nieprzewidywalny. Żyją w świecie wielu negatywnych emocji takich jak: nienawiść, żal, złość, smutek, strach, obwinianie i zażenowanie.

Działają one jak para z szybkowaru: muszą wyjść w taki czy inny sposób, ale kiedy to robią, przybierają formę gwałtownych lub gniewnych wybuchów.

Zachowanie ryzykowne lub uzależniające

Nadużywanie narkotyków, alkoholizm, uzależnienie od seksu, kompulsywne kupowanie, zaburzenia odżywiania, samookaleczanie… Nieuregulowane osobowości i samookaleczanie są prawie zawsze dowodami tych powiązanych problemów. Rozwijają się stopniowo, aż w końcu narażają życie takich osób na ryzyko.

Badania, opublikowane w czasopiśmie Violent Adolescents przez dr Andreę Scherzer, wskazują, że w rzeczywistości zjawisko to częściej występuje u nastolatków.

Osoby autodestrukcyjne negatywnie reagują na propozycje pomocy

Wspólną cechą tego rodzaju osoby jest absolutna negatywność wobec otrzymywania pomocy. Odmawiają wsparcia rodziny i przyjaciół, a co gorsza nie chcą profesjonalnej interwencji.

Porady, jak powstrzymać zachowania autodestrukcyjne

Pierwszym krokiem do leczenia zachowań autodestrukcyjnych jest samoświadomość jednostki. Niezbędne jest zrozumienie, że te zachowania nie powodują niczego poza większym stresem i niczego nie rozwiązują.

• Pierwszy etap wymaga od tych osób pracy nad nieświadomym poczuciem winy i złości. Te dwie rzeczywistości są obecne w każdym ryzykownym zachowaniu. Osoby autodestrukcyjne starają się je uciszyć i zastąpić przyjemnością. Pierwszym krokiem jest wyeliminowanie wszystkich tych mechanizmów obronnych i praca nad tymi emocjami.
• Drugi etap to terapia, na której mogą pracować nad swoim wewnętrznym dialogiem, irracjonalnymi myślami, negatywnymi ideami i niewspierającymi przekonaniami na swój temat.
• Zalecamy przede wszystkim dotrzeć do przyczyny sytuacji. Dzięki temu osoba autodestrukcyjna będzie mogła poradzić sobie z traumą lub stanem podstawowym, takim jak zaburzenie osobowości typu borderline. W każdym razie zalecamy również terapię rodzinną, która obejmuje osoby bliskie danej osobie.
• Na koniec osoby takie powinny rozważyć wprowadzenie nowych, zdrowych nawyków. Odpowiednie mechanizmy radzenia sobie mogą pomóc im odkryć nowe zainteresowania, w które mogą się zaangażować z pożytkiem. Dzięki temu odzyskają szacunek do samych siebie.

Podsumowując, wszystkie te zaburzenia psychiczne muszą być leczone przez wyspecjalizowanych psychologów. Destrukcyjne nawyki mogą czasami prowadzić do szkodliwych myśli i zachowań, a temu wszyscy powinniśmy zapobiegać.