Dyschezja niemowlęca - problem spędzający sen z oczu matki

Dyschezja niemowlęca jest jednym z tych schorzeń, które wystawiają na próbę cierpliwość rodziców. Jest to zaburzenie, które ustępuje samoistnie, ale nie zawsze szybko.

Dyschezja niemowlęca to problem żołądkowo-jelitowy pojawiający się w pierwszych miesiącach życia i często mylony z zaparciami u niemowląt. Zwykle pojawia się między pierwszym a czwartym lub szóstym miesiącem po urodzeniu.

Dyschezja niemowlęca to łagodne zaburzenie, co oznacza, że można sobie z nim poradzić i nie ma długotrwałych konsekwencji. Czasami budzi to niepokój rodziców, ale prawda jest taka, że nie ma się czego bać.

Jest również znana jako fałszywe zaparcia. Wynika to z niedojrzałości niektórych noworodków i prowadzi do trudności z oddawaniem stolca.

Co to jest dyschezja niemowlęca?

Dyschezja niemowlęca to funkcjonalne zaburzenie żołądkowo-jelitowe występujące u niemowląt. Charakteryzuje się trudnością z oddawaniem stolca. Organizm dziecka nie znajduje sposobu na opuszczenie stolca i nie otwiera całkowicie zwieracza odbytu. W przeciwieństwie do zaparć stolce są miękkie i płynne. Z kolei dziecko z zaparciami ma twarde i suche stolce.

Niemowlę nie otwiera odbytu, aby oddawać stolec, tylko go zamyka, co utrudnia oddawanie stolca. Niemowlę ustawia się w pozycji do wyrzucenia, ale kiedy mu się to nie udaje, intensywnie płacze, ma zarumienioną twarz, ściska ręce i zakłada nogi na brzuch.

Ta sytuacja niepokoi wielu rodziców, ale nie jest poważna. U niektórych dzieci problem utrzymuje się tylko kilka dni, choć zdarzają się też przypadki, gdy utrzymuje się miesiącami. Gdy tylko jelito dojrzeje, przywróci normalny ruch jelit.

Powoduje

Mówiąc najprościej, dyschezja niemowlęca występuje, ponieważ dziecko nie wie, jak rozluźnić zwieracz odbytu. Dlatego naciskają, ale nie udaje im się wypróżnić. Podstawową przyczyną jest brak synchronizacji między ciśnieniem w jamie brzusznej a relaksacją dna miednicy.

Kiedy dziecko wywiera nacisk na oddawanie stolca, dno miednicy się kurczy. Uniemożliwia to normalne wypróżnienie. To nie jest choroba, ale przejściowy problem, który ustąpi sam, gdy jelito całkowicie dojrzeje.

Należy pamiętać, że trawienie u niemowląt różni się od tego u starszych dzieci i dorosłych. Zwykle noworodki wypróżniają się częściej, ale normalne jest, że wypróżniają się tylko dwa razy w tygodniu. Po trzecim tygodniu życia mają coraz mniej wypróżnień.

Jak radzić sobie z dyschezją niemowlęcą?

Ponieważ dyschezja niemowlęca nie jest chorobą, nie wymaga leczenia. Powinieneś zachować spokój i po prostu czekać, aż sprawy przyjmą odpowiedni bieg. To zapewni spokój również Twojemu dziecku. Oferowanie uczucia i komfortu pomoże im się zrelaksować i ostatecznie niemowlę będzie w stanie się wypróżnić. Możesz również wypróbować co najmniej jeden z następujących środków:

• Masaże brzucha. Mówimy tutaj o okręgach zgodnych z ruchem wskazówek zegara z palcem wskazującym i środkowym na brzuchu dziecka. To zachęca do ruchu jelit. Ważne jest, aby robić to bardzo delikatnie, aby nie skrzywdzić dziecka.
• Zginanie nóg dziecka: Tylko nogi dziecka powinny być zgięte na klatce piersiowej. Ten ruch ułatwia oddawanie stolca.
• Rowerek: w tej samej zgiętej pozycji pomóż im poruszać nogami tak, jakby pedałowali na rowerze. Pomaga to zwiększyć ciśnienie, aby wydalić stolec.

Warto podkreślić, że dyschezji niemowlęcej nie należy mylić z zaparciami. W tym drugim przypadku stolce są twarde i suche. Jeśli stwierdzisz, że defekacja ma taką konsystencję, skonsultuj się z pediatrą.

Unikaj środków domowych

Niektórzy rodzice decydują się na stymulowanie odbytu dziecka gałązką pietruszki lub innymi przedmiotami. Nie jest to wskazane i często nie spełnia swojej prawidłowej funkcji.

Nie zaleca się również zmiany diety dziecka, zaprzestania karmienia mlekiem matki, przeładowania dziecka wodą i płynami czy podawania herbat ziołowych. Jak już wyjaśniliśmy, dyschezja niemowląt nie zależy od żadnego z tych czynników.

Jeśli jednak pojawią się jakieś objawy, które wydają się Tobie dziwne, lub jeśli dziecko wydaje się odczuwać ogromny dyskomfort i nie przestaje płakać, lub jeśli wykryta zostanie jakakolwiek inna anomalia, pediatra powinien ocenić sytuację.