Genu varum, czyli szpotawe kolana - przyczyny i leczenie
Szpotawe kolana to stan, który wpływa na naturalne lub anatomiczne ustawienie kolan. Dzieci, które cierpią na tę przypadłość, mają przesadną krzywiznę, która oddziela ich kolana i zbliża do siebie kostki i stopy. Szpotawe kolana mają również swoją fachową nazwę: genu varum. To słowo pochodzi od łacińskiego rodzaju, który oznacza „kolano” i varum , co oznacza „odsuwa się od linii środkowej ciała”.
Ten stan jest normalny u niemowląt w wieku do półtora roku. Nogi zaczynają się prostować od 12. miesiąca życia lub kiedy zaczynają chodzić. Jeśli ich nogi nie prostują się w wieku od dwóch do trzech lat lub jeśli kłaniają się bardziej, należy skonsultować się z pediatrą dziecka. Poniżej wyjaśnimy, jak oceniają dziecko ze szpotawością kolan.
Szpotawe kolana – objawy
Dzieci o łukowatych nogach czasami chodzą z palcami skierowanymi do wewnątrz. Eksperci nazywają to zjawisko „intoeing” lub „gołębimi palcami” i może to sprawić, że będą się często potykać. Ten problem zwykle rozwiązuje się sam, gdy dzieci dorastają. Jednak w okresie dojrzewania, szpotawe kolana mogą powodować również ból kostek i bioder.
Szpotawe kolana – przyczyny
Niemowlęta rodzą się z kręgowcami ze względu na ich pozycję w łonie matki. Niektóre kości obracają się nieco, gdy rosły w łonie matki, aby zmieścić się w małej przestrzeni. Ta krzywizna nazywana jest fizjologicznymi kręgowcami. Lekarze uważają to za normalny etap wzrostu i rozwoju dziecka. U niektórych dzieci stan ten może być również spowodowany złamaniami kości, które nie goją się prawidłowo.
Przeczytaj również: Przeprost kolana: na czym polega?
Diagnoza rodzaju szpotawości
Aby ustalić, czy dziecko cierpi na szpotawość kolan, lekarz oceni jego historię medyczną. Lekarze zwykle przeprowadzają testy na dzieciach powyżej drugiego roku życia. Podczas badania fizykalnego zazwyczaj wykonują następujące kroki:
- Zmierz odległość między obydwoma kolanami, gdy dziecko leży na plecach.
- Obserwuj, jak dziecko chodzi, aby stwierdzić nieprawidłowy chód.
Jeśli nie ma dyskomfortu, a nogi są prawie symetrycznie wygięte, lekarz zaleci jedynie obserwację. Innymi słowy, rodzice muszą uważnie obserwować rozwój dziecka, aby zobaczyć, czy pokłony poprawiają się z czasem. Tylko niektóre przypadki będą wymagały oceny ortopedycznej. Specjalista ustali, czy:
- Nogi same się nie prostują.
- Jeśli pokłon jest asymetryczny (nogi są pochylone w różnym stopniu).
- Dziecko ma inne objawy, takie jak ból, utykanie, osłabienie lub problemy z chodzeniem i bieganiem.
W takim przypadku lekarz zleci prześwietlenie, jeśli podejrzewa chorobę Blounta. To zaburzenie występuje, gdy kość piszczelowa (piszczelowa) jest skierowana do wewnątrz. To zaburzenie wzrostu, które z czasem powoli się pogarsza. Eksperci nie rozumieją jeszcze jego przyczyny. Inną przyczyną szpotawości kolan jest krzywica. Niedobór witaminy D powoduje to zaburzenie. Aby to wykryć, ortopeda zleci badania krwi.
Leczenie szpotawości kolan lub kręgli
Jeśli lekarz stwierdzi, że pokłon jest fizjologiczny, nie wskaże żadnego leczenia. Nogi same się poprawią, gdy dziecko dorośnie. Eksperci zalecają zabieranie dzieci do lekarza co sześć miesięcy, aby sprawdzić, czy stan ich nóg się poprawia. Istnieją dwa rodzaje leczenia, aby je skorygować. Jeden to aparaty ortopedyczne, a drugi to chirurgia.
Leczenie niechirurgiczne
Niektóre dzieci mogą wymagać aparatów ortopedycznych lub aparatów ortodontycznych. Stosuje się je w ciężkich przypadkach bowleg lub w przypadku choroby Blounta. Lekarze zazwyczaj wskazują witaminę D pacjentom z krzywicą, a także zalecają włączenie większej ilości wapnia do ich diety. Podobnie zalecają zwiększenie ekspozycji na światło słoneczne.
Leczenie chirurgiczne
Ortopeda może określić, czy stopień wygięcia wymaga operacji. Przypadki choroby Blounta mogą wymagać leczenia chirurgicznego. Lekarze mogą wykonać operację w młodym wieku. W szczególnych przypadkach można to zrobić, gdy dziecko przestanie rosnąć.
Zobacz też: Czym jest artroskopia kolana i jakie ma zalety?
Odzyskiwanie i rokowanie
Ponieważ może być po prostu częścią rozwoju, nie ma środków zapobiegawczych dla kręgowców. Jak wyjaśniliśmy powyżej, u wielu dzieci jest to tylko kolejny etap rozwoju. Jedną z przyczyn, którym można zapobiec, jest krzywica. Aby uniknąć tego stanu, dzieci powinny bawić się na zewnątrz, aby uzyskać światło słoneczne.
Dobre rokowanie mają przypadki fizjologicznych kręgowców. W większości przypadków pokłon sam się poprawi i dziecko nie będzie miało problemów z chodzeniem. Jeśli nie leczy się silnego pochylania, może prowadzić do choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych lub biodrowych w dorosłym życiu.
Genu varum nie zawsze jest fizjologiczne
Dzieci z fizjologicznymi kręgowcami nie muszą wprowadzać zmian w swoich codziennych czynnościach. Mogą normalnie chodzić, biegać i się bawić. W rzeczywistości mogą być aktywne jak wszystkie inne dzieci w ich wieku. Rodzice muszą po prostu uważnie obserwować ich wzrost i rozwój. Skonsultuj się z lekarzem, jeśli nogi dziecka same się nie prostują lub pojawia się dodatkowy dyskomfort.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Baroni EL. Genu varo? Varo fisiológico. Medicina Infantil. 2013 Jun;20(2). Disponible en: https://www.medicinainfantil.org.ar/images/stories/volumen/2013/xx_2_133.pdf Consultado en febrero de 2021.
- Macedonio Barral ZJ, Cruz Pérez EF, Iriarte Vincenti S, Arias C. Análisis de las deformaciones de la tibia humana a consecuencia del genu varum. Cuadernos Hospital de Clínicas. 2014;55(4):69-75.
- Jalil A, Ferreyra C, Balla M. Genu varo artrósico inestable: seguimiento a 2 años. Rev. Asoc. Argent. Traumatol. Deporte. 2017:20-4.
- Morgado I, Pérez AC, Moguel M, Pérez-Bustamante FJ, Torres LM. Guide for the clinical management of osteoarthritis of the hip and the knee. Rev Soc Esp Dolor 2005; 12: 289-302.
- Domínguez Gasca, Luis Gerardo, Germán Navarro Vidaurri, and Luis Gerardo Domínguez Carrillo. “Tibias varas: enfermedad de Blount.” Atención Familiar 25.2: 86-87.