„Syndrom bogatego dziecka”: efekt zajętych pracą rodziców

„Syndrom bogatego dziecka” ma niewiele wspólnego z zamożnością, ale raczej wynika z nieodpowiedniego rodzicielstwa. Dowiedz się wszystkiego o tym coraz bardziej powszechnym zjawisku.

Syndrom bogatego dziecka dotyczy nie tylko dzieci osób zamożnych. W rzeczywistości wiąże się to z sytuacjami, w których rodzice dają dzieciom wszystko, o co proszą, bez najmniejszego wysiłku ze strony najmłodszych. To sytuacja, która zwykle ma miejsce w rodzinach o wysokich dochodach ekonomicznych.

Jest to jednak wzorzec, który może występować również w rodzinach z klasy średniej. W tej grupie rodzice starają się (często nieświadomie) nadrabiać swoją fizyczną i emocjonalną nieobecność dobrami materialnymi.

Chodzi o to, że dzieci tak naprawdę nie domagają się dóbr materialnych, ale raczej tego, co wzmocni więź i zaspokoi ich potrzeby emocjonalne. Dlatego konieczne jest pokazanie im, że są kochane i spędzanie z nimi czasu na rozmowach i zabawie.

Co więcej, nadmierne obdarowywanie dziecka i spełnianie wszystkich jego próśb nie jest jednym z najlepszych sposobów na jego wychowanie. Co się stanie, gdy będzie musiało samodzielnie radzić sobie w społeczeństwie?

Skąd pochodzi określenie „syndrom bogatego dziecka”?

Chociaż syndrom ten nie stanowi diagnozy klinicznej zidentyfikowanej przez stowarzyszenia psychiatrów i psychologów, jego stosowanie jest szeroko rozpowszechnione od lat 90. XX wieku. Dobrobyt był pierwszym terminem użytym w odniesieniu do tego zjawiska w książce Złote getto. Psychologia dobrobytu.

Jessie H. O’Neill wyjaśnia, jak rozpieszczone dzieci z bogatych rodzin wykazują nieodpowiedzialne zachowanie i brak empatii. Jest to bezpośrednia konsekwencja nadopiekuńczości i nadrabiania braku czasu prezentami i pieniędzmi.

Kontrowersyjny przypadek grypy z udziałem „Ethana Coucha”

Termin ten został słabo udokumentowany i nie pojawia się w żadnej wersji Diagnostycznego i Statystycznego Podręcznika Zaburzeń Psychicznych, zgodnie z artykułem z 2015 roku. Jest jednak uważany za „społeczną epidemię konsumpcjonizmu i zaostrzonego materializmu”, a nie za chorobę.

Zaczęto mówić o nim więcej po tym, jak 16-letni amerykański chłopiec Ethan Couch, który pędził pijany, spowodował w 2013 roku wypadek, w którym zginęły cztery osoby, a dziewięć zostało rannych. Prokuratura zażądała 20 lat więzienia, ale wyrok został zmniejszony do dziesięciu lat w zawieszeniu i rocznej terapii psychologicznej w prywatnym szpitalu. Argument obrony: młody człowiek cierpiał na „grypę”.

Pomimo tego, w 2020 roku złamał warunki zawieszenia próbując uciec do Meksyku. A jego matka trafiła w związku z tym do więzienia za pomoc i podżeganie.

Coucha obecnie obowiązuje godzina policyjna o 21:00 i musi nosić plaster, który monitoruje spożycie alkoholu i narkotyków. W 2024 roku ta kara się kończy i powszechna opinia jest taka, że „uszło mu na sucho”.

Skąd masz wiedzieć, czy pielęgnujesz syndrom bogatego dziecka u swoich dzieci?

Nie musisz mieć dużo pieniędzy, żeby cierpieć na ten syndrom. W rzeczywistości takie przypadki stają się coraz bardziej powszechne wśród dzieci i młodzieży z klasy średniej.

Według badań opublikowanych w American Journal of Sociology, ze względu na swoje obowiązki lub wysiłek w celu uzyskania pozycji ekonomicznej, rodzice nie poświęcają obecnie wystarczająco dużo czasu na wychowywanie dzieci.

Oznacza to, że bardzo często w końcu oferują im rzeczy materialne, aby wypełnić tę pustkę, co ma poważne konsekwencje.

Pierwsze oznaki syndromu bogatego dziecka

Według badań jedna z pierwszych oznak syndromu bogatego dziecka ujawnia się, gdy dziecko stosunkowo często wyraża znudzenie. Dzieje się tak pomimo posiadania pokoju pełnego zabawek i wszelkiego rodzaju modnych gadżetów technologicznych.

Dlatego, aby dziecko się uspokoiło lub by uniknąć napadów złości, rodzice dają mu coś materialnego, utrwalając w ten sposób takie wzorce zachowania. Może się to również zdarzyć, jeśli dziecko jest cały czas nagradzane za jakąkolwiek przysługę lub za dobre zachowanie.

Innym sposobem, w jaki rodzice wywołują ten syndrom, jest kupowanie dzieciom drogich prezentów, nawet jeśli nie jest to specjalna okazja. Dochodzi nawet do zaniedbywania wydatków rodzinnych, aby spełnić niektóre z ich zachcianek. Wszystkie te postawy rodziców prowadzą do syndromu bogatego dziecka, zagrażając w ten sposób zdrowiu emocjonalnemu i fizycznemu ich pociech.

Konsekwencje dla zdrowia fizycznego i emocjonalnego dzieci

Oprócz objawów wymienionych powyżej, te same badania mówią również o innej serii „objawów” lub cech, które zwykle prezentują młodzi ludzie z zespołem bogatego dziecka :

• Niska samoocena i utrata motywacji.
• Nie są w stanie tolerować frustracji, ponieważ wierzą, że zasługują na wszystko.
• Nie mierzą się też z własnymi problemami. Zamiast tego myślą, że mama i tata zawsze przyjdą je rozwiązać.
• Ich nieświadomość prowadzi do nieodpowiedzialności i braku dyscypliny.
• Wykazują wysoki poziom stresu i niepokoju z powodu braku dobrych wyników w szkole.
• Ponadto wykazują trudności w utrzymaniu harmonijnych relacji z kolegami z klasy.
• Często stają się niespokojni i rozdrażnieni z powodu nieistotnych spraw i w końcu czują się bardzo nieszczęśliwi.
• Mają tendencję do angażowania się w szkodliwe zachowania, takie jak używanie alkoholu lub narkotyków.

Czy można zapobiec syndromowi bogatego dziecka?

Niezwykle ważne jest, aby wyjaśnić dziecku, jaki wysiłek wkładają jego rodzice, aby prowadzić wygodniejszy tryb życia. Ponadto dzieci powinny wiedzieć, że aby zdobyć rzeczy, trzeba pracować, i to czasem bardzo ciężko. Podobnie należy je nauczyć, że aby móc korzystać z leczenia, trzeba oszczędzać pieniądze.

W książce Your Child, a Competent Person: Towards New Family Core Values terapeuta rodzinny Jesper Juul stwierdza, że dzieci muszą zrozumieć, że w domu są obowiązki, które muszą wypełniać, bez konieczności ich nagradzania.

Na przykład należy je nauczyć, że muszą nakrywać do stołu, wynosić śmieci oraz pomagać w sprzątaniu domu i swojego pokoju. Działania te wzmocnią ich wartości.

Ponadto ważne jest, aby rodzice wystawiali swoje dzieci na wyzwania prawdziwego życia. Muszą nauczyć się cenić to, co mają i okazywać szacunek dla innych. Jako rodzice nie powinniście przyjmować nadopiekuńczej postawy wobec swoich dzieci. Wręcz przeciwnie, musicie oferować im narzędzia, które pomogą im uporać się samodzielnie z ich problemami.

Bycie współczująco surowym w stosunku do dzieci jest również aktem miłości, ponieważ sprzyja ich etycznemu i emocjonalnemu rozwojowi. Dziecko czuje się kochane także wtedy, gdy zna ustalone granice. Muszą podjąć wysiłek, aby dostać to, czego pragną.

Na koniec należy pamiętać, że frustracja również stanowi część nauki, a umiejętność radzenia sobie z nią ma fundamentalne znaczenie dla rozwoju dziecka. Sprzyja to rozwojowi zdolności emocjonalnych i psychologicznych, które pozwolą dzieciom stać się szczęśliwszymi i zdrowszymi emocjonalnie dorosłymi.