Hiperrodzicielstwo: co to jest i jakie są konsekwencje?

Hiper rodzicielstwo ma poważne konsekwencje dla rozwoju dzieci, wpływając na ich samoocenę w kontakcie ze światem rzeczywistym. Zobacz, jak możesz uniknąć bycia „hiper rodzicem”.

Jeśli masz dzieci, rozumiesz, co one oznaczają w twoim życiu. Postrzegamy ich jako najbliższe kochane osoby, którym za wszelką cenę chcemy zapewnić dobre samopoczucie. To naturalne. Problem polega na tym, że czasami przeradza się to w niezdrowe zachowanie, które współcześni psychologowie określają jako hiperrodzicielstwo.

Hiperrodzicielstwo zmienia dzieci w modele doskonałych i nietykalnych istot. Ludzi, którzy prawie nie są ludźmi, ale istotami bez wad. O co w tym wszystkim chodzi? Wyjaśnimy Ci to w artykule.

Co to jest hiperrodzicielstwo?

Hiperrodzicielstwo odnosi się do modelu rodzicielskiego, który opiera się na nadmiernym nadzorze rodzicielskim nad dziećmi. Ale ten sposób nadzorowania na każdym kroku wiąże się również z nadmiernymi oczekiwaniami. Hiperrodzice oczekują, że ich dziecko będzie dobre praktycznie we wszystkim, co robi.

W ten sposób dzieci stają się również symbolem pewnego statusu społecznego. Rodzice chcą na przykład, aby ich dzieci uczestniczyły we wszelkiego rodzaju zajęciach pozalekcyjnych, w których mają być świetne.

Od gry na pianinie, przez dowolny sport, po niesamowite stopnie, dzieci hiperrodziców muszą codziennie przestrzegać rygorystycznego planu dnia, aby spełnić standardy, których oczekują dorośli.

Rodzice kontrolują i zwracają nadmierną uwagę na życie swoich dzieci, aby przekształcić je w ucieleśnienie swoich oczekiwań. Dzieci i ich zajęcia są absolutnym centrum ich świata. Jednocześnie wykazują nadopiekuńczość, rozwiązując wszystko za swoje pociechy.

To tutaj spotykamy rodziców typu helikopter, którzy krążą wokół swoich dzieci i ich życia. Drugi typ to rodzice typu walec, którzy wygładzają życie swoich dzieci w poszukiwaniu najlepszego. Są to dwie najczęstsze formy nadopiekuńczości, którymi charakteryzuje się hiperrodzicielstwo.

Konsekwencje, jakie niesie z sobą hiperrodzicielstwo

Ten rodzaj rodzicielstwa ma ogromny wpływ na rozwój osobisty dziecka. Najczęściej zdarza się, że poprzez ciągłe przecenianie osiągnięć swoich dzieci, hiperrodzice wywołują u nich poczucie pychy i zarozumiałą wizję siebie.

Ale oprócz tego są inne, głębsze komplikacje. Poniżej omawiamy kilka z nich. które warto sobie uświadomić.

1. Tłumienie rozwoju

Z biegiem lat zauważono, jak ważne jest, aby dzieci radziły sobie z konfliktami we wczesnym okresie życia. Dzięki temu powoli wyrastają na ludzi, którzy są świadomi otaczającego ich świata.

Jednak żyjąc pod nadzorem hiperrodziców, dzieci nie mają do czynienia z żadnym konfliktem, ponieważ ich rodzice na to nie pozwalają. Rozwiązują za nich problemy i w konsekwencji ich dzieci stają się ludźmi pozbawionymi autonomii. Są to dzieci, które dorastają bez zdolności do jakiegokolwiek wysiłku i bez czasu na zabawę.

2. Kreowanie lęków i niepewności

Kiedy dzieci wychowane w modelu hiperrodzicielstwa muszą w końcu stawić czoła światu, odczuwają strach i niepewność, ponieważ nigdy nie doświadczyły życia jako takiego. Rezultatem jest nastolatek pozbawiony pewności siebie.

Przynosi to efekt przeciwny do zamierzonego. Jednym ze zmartwień hiperrodziców jest właśnie to, że ich dzieci nie są szczęśliwe i nie mają przyjaciół. Stąd paradoks tego stylu rodzicielskiego.

3. Niska tolerancja na frustrację

Frustracja to stan określany jako niezdolność do zaspokojenia jakiejś potrzeby lub pragnienia. Tymczasem hiperrodzicielstwo nie pozwala, aby dziecko było sfrustrowane, przestraszone lub zmartwione.

Hiperrodzice to ci, którzy nie mówią „nie” na żadne życzenie lub prośbę swoich dzieci. Zawsze będą sprawiać im przyjemność wyrażając w ten sposób swoją nadopiekuńczość.

Skoro nie doznają frustracji, gdy są małe, dzieci wyrastają na nastolatków i dorosłych, którzy nie tolerują, kiedy ktoś mówi im „nie” w pracy lub szkole. Nadmiernie irytuje je możliwość, że nie dostaną tego, czego chcą, ponieważ jako dzieci zawsze to dostawały.

Osoby o niskiej tolerancji na frustrację reagują gniewem, agresją lub wycofaniem, gdy nie osiągają swojego celu. Przeżywanie frustracji okazuje się więc ważnym doświadczeniem dla zdrowego rozwoju emocjonalnego.

4. Zestresowane rodziny

Życie rodziny w tym modelu jest nadmiernie obciążone zajęciami dzieci. Rodzicie chcą im wszystko, czego chcą i wypełniają po brzegi harmonogram kursami lub treningami, na które zawsze muszą je zawozić. W konsekwencji rodzina żyje w ciągłym stresie, aby wypełnić ten napięty plan tygodnia.

Jak nie popaść w hiperrodzicielstwo?

Aby uniknąć bycia hiperrodzicami, najważniejsze jest uświadomienie sobie tego błędu i porzucenie tego stylu rodzicielskiego. Pierwszym krokiem jest zapewnienie autonomii, której Twoje dziecko potrzebuje w zależności od wieku. Można zacząć od układania ubrań,, zabawek i pozwalać, by podejmowały swoje decyzje.

Rodzina musi zrezygnować z dzieciństwa według zegarka. Dziecko należy zostawać samo przy pewnych czynnościach, które mu się podobają i w których jest dobre, tak aby wykorzystywało posiadane zdolności. Pozwól więc swoim dzieciom popełniać błędy i doznawać porażki. Niech się myli i nie będzie doskonałe.

Przestań próbować rozwiązywać za niego wszystkie problemy. To szkodzi jego samoocenie w perspektywie długoterminowej. Chyba nie chcesz, żeby czuło się niezdolne i nieudolne, kiedy coś mu nie wyjdzie?

Wasze dzieci muszą mieć możliwość bycia niedoskonałymi ludzkimi dziećmi. Kiedy bowiem wyjdą w świat, prędzej czy później zderzą się z rzeczywistością, że życie nie jest tak różowe, jak to malują hiperrodzice.