Eden Hazard uszkodził mięsień lędźwiowo-udowy. Na czym to polega?
Eden Hazard uszkodził mięsień lędźwiowo-udowy, co wyklucza go z gry zawodów na dłuższy czas. Piłkarz Realu Madryt miał ostatnio kłopoty na treningach i podczas meczów.
Chociaż jego kontuzje wydają się nie być powiązane, warto przypomnieć poprzednie problemy zdrowotne gracza. Odkąd gra w Realu, zebrał już 9 kontuzji, które na długo wykluczyły go z rozgrywek. To już dziesiąta.
Przyjrzyjmy się zatem historii choroby tego sportowca, by zrozumieć reperkusje prowadzące do uszkodzenia mięśnia lędźwiowo-udowego.
Czytaj dalej: Kontuzja kolana – 5 prostych i pomocnych wskazówek
Charakterystyka kontuzji Hazarda
Ostatnia kontuzja Edena Hazarda to naderwanie w przedniej części mięśnia czworogłowego uda. Między biodrem a kolanem znajduje się potężny mięsień potrzebny między innymi do gry w piłkę.
Naderwanie tego mięśnia przebiega różnie, zależnie od osoby. U sportowców ryzyko jest większe, gdyż poddają go działaniu większego obciążenia podczas zawodów i treningów. Naderwania mięśni klasyfikuje się według czterostopniowej skali:
- Pierwszy stopień: nie obejmuje więcej niż 5 % mięśnia. Czasami trudno zlokalizować naderwanie na USG.
- Drugi stopień: włókna rozchodzą się na około 3 centymetry.
Trzeci stopień: rozerwanie jest większe niż 3 centymetry i uszkodzeniu ulega rozcięgno, czyli włóknista błona otaczająca tkankę mięśniową. Pojawia się krwiak, co powoduje ból i ucisk. - Czwarty stopień: to najpoważniejsza odmiana. Dochodzi do całkowitego zerwania mięśnia i wylewu o sporych rozmiarach. Funkcje kończyny ulegają upośledzeniu i konieczna jest interwencja chirurgiczna.
Nie wiemy jak poważna była kontuzja Edena Hazarda. Jednak wiadomo, że mimo zalecanego odpoczynku i rehabilitacji ponownie uległ urazowi.
Gdzie znajduje się mięsień lędźwiowo-udowy?
Mięsień lędźwiowo-udowy znajduje się pomiędzy przeponą a kręgosłupem i ciągnie się aż ponad miednicę. Jego zadaniem jest zginanie biodra.
Przyjrzyjmy się obu częściom tego mięśnia mając jednak na uwadze, że Hazard uszkodził część lędźwiową:
- Część udowa: łączy się z biodrem i kością krzyżową oraz wykończona jest więzadłem biodrowo-lędźwiowym. Wychodzi z miednicy pod więzadłem pachwinowym i dochodzi do kości udowej.
- Część lędźwiowa: zaczyna się przy ostatnim kręgu piersiowym i łączy się z kręgosłupem, a następnie kieruje się ku dołowi, gdzie łączy się z powyżej opisaną częścią udową.
Analizując rozmiary, łatwo się domyślić, że mięsień lędźwiowo-udowy wchodzi w interakcje z innymi strukturami w organizmie. Łączy się z organami jamy brzusznej oraz wieloma nerwami przekazującymi informacje.
To połączenie z układem nerwowym stymulowane jest w medycynie tradycyjnej, medytacji i innych technikach terapeutycznych w celu kanalizowania energii z brzucha, pobudzania układu moczowego i przywracania równowagi. To oczywiście funkcje anegdotyczne, bazujące na znaczeniu tego mięśnia dla postawy.
Mięsień lędźwiowo-udowy odpowiada za:
- Chodzenie i przemieszczanie się na dwóch nogach.
- Podtrzymywanie kształtu kręgosłupa, szczególnie w partii lędźwiowej.
- Stabilizowanie kości krzyżowej w pozycji centralnej.
Czytaj teraz: 3 ćwiczenia na odcinek lędźwiowy kręgosłupa
Czy kontuzje Hazarda są ze sobą powiązane?
Kontuzje Hazarda mają związek z przeciążeniem. Ostatnie naderwanie spowodowane było zmęczeniem i wielokrotnymi mikrouszkodzeniami. Możliwe zatem, że kolejna kontuzja też miała taką przyczynę.
Jednak kontuzje obejmowały przeciwne strony. Naderwanie mięśnia czworogłowego dotyczyło lewej strony, a mięśnia lędźwiowo-udowego – prawej. Nie uniemożliwia to jednak powiązania. Ciało kompensuje nadmierny wysiłek jednej strony zwiększoną aktywacją drugiej.
Możliwe zatem, że wskutek odciążania lewej strony przy odpoczynku i rehabilitacji, przeciążył nadmiernie prawą. Jest to jednak teren hipotez. Wiadomo jedynie, że uraz nie pozwoli Edenowi Hazardowi grać przez dłuższy czas. Konieczny jest odpoczynek, leki przeciwzapalne oraz rehabilitacja i fizjoterapia.
Jak chronić mięsień lędźwiowo-udowy?
Przeciążenia tego mięśnia, takiego jak u piłkarza, można uniknąć trzymając się zasad prawidłowego treningu. Trzeba też regulować czas ćwiczeń i pilnować techniki.
Czasami już wcześniej pojawiają się niepokojące oznaki. Może dokuczać ból w udzie lub w lędźwiach, a do tego może dojść ból nóg.
Wówczas zaleca się:
- Redukcję intensywności treningu.
- Wykonywanie ćwiczeń rozciągających.
- Masaż lędźwi i brzucha od góry w dół, ku pachwinie.
Czasami profilaktyka okazuje się bezskuteczna. Kontuzję leczy się poprzez odpoczynek i kontakt ze specjalistami, którzy prowadzą rehabilitację. Jest ona skuteczna, ale wymaga cierpliwości.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Tudela Navarro, Antonio. “Como evitar lesiones en deportes repetitivos de alta competición y nuevas técnicas de entrenamiento repetitivo.” (2016).
- Cabrera Vasquez, Judith Polonia. “Enfoque fisioterapéutico en el desgarro del músculo-esquelético.” (2018).
- Staugaard-Jones, Jo Ann. El psoas: Músculo vital (Color). Paidotribo, 2019.
- Díaz, Fernando Jiménez. “Lesiones musculares en el deporte.(Muscular injuries in sport).” RICYDE. Revista Internacional de Ciencias del Deporte. doi: 10.5232/ricyde 2.3 (2006): 55-67.
- Rubio, Camilo Llorca, et al. “Espasmo del Psoas Iliaco, lesión adaptativa más frecuente en el atleta de alto rendimiento.” Revista Cubana de Medicina del Deporte y la Cultura Física 12.2 (2020).
- Narváez Chicaiza, Joselyn Vanesa. Estudio y análisis de la influencia del psoas en las lumbalgias mecánicas. BS thesis. Quito: UCE, 2019.