Zespół Sandifera: przyczyny, objawy i leczenie

Zespół Sandifera nie jest uważany za poważny stan i w większości przypadków ustępuje samoistnie. Powoduje jednak objawy, które wpływają na karmienie i rozwój dziecka.
Zespół Sandifera: przyczyny, objawy i leczenie

Napisany przez Edith Sánchez

Ostatnia aktualizacja: 09 sierpnia, 2022

Zespół Sandifera to zaburzenie ruchu. W większości przypadków dotyka dzieci w wieku od 18 do 24 miesięcy. Najczęściej objawy ustępują samoistnie przed ukończeniem przez dziecko 2 lat.

Główną cechą jaką wykazuje zespół Sandifera jest obecność epizodów, w których dziecko odwraca szyję, wygina plecy i odrzuca głowę do tyłu. Ten ruch jest bardzo podobny do napadu padaczkowego. Epizody od 1 do 3 minut i mogą występować do 10 razy dziennie.

Uważa się, że zespół Sandifera jest rzadki, ale nie jest to uzasadnione, ponieważ często jest u maluchów po prostu niezdiagnozowany. Epizody prawie zawsze występują podczas karmienia dziecka lub tuż po nim. Choć może sprawiać wrażenie niebezpiecznego, prawda jest taka, że ​​nie jest to stan poważnie zagrażający maluchowi.

Zespół Sandifera – powiązane objawy

Zespół Sandifera

Głównym objawem zespołu Sandifera jest ruch skręcający i zwijający u dziecka, spowodowany mimowolnymi skurczami mięśni. Najbardziej charakterystyczne jest wygięcie pleców. Dziecko wykazuje również szarpnięcia i skurcze.

Podczas epizodów dziecko może nagle stać się nieruchome, jakby weszło w inny stan umysłu. Dziecko sztywnieje, następnie rozluźnia się. Przy czym cykl może się powtarzać kilka razy. Maluch może również stać się drażliwy i intensywnie płakać.

Inne objawy jakie wywołuje zespół Sandifera obejmują:

  • Podczas epizodów słychać u dziecka odgłos przypominający bulgotanie lub kaszel.
  • Problemy ze snem.
  • Ciągła drażliwość.
  • Duszenie się.
  • Usiłowanie wstrzymania oddechu.
  • Powolne jedzenie.
  • Nawracające zapalenie płuc.
  • Pozycja skręconej szyi znana również jako kręcz karku.
  • Mimowolne i nieprawidłowe ruchy gałek ocznych.
  • Anemia.
  • Ograniczony ruch szyi.
  • Ból w żołądku.
  • Zapalenie przełyku.
  • Krwawe wymioty.
  • Wymioty.
  • Przepuklina rozworu przełykowego.
  • Trudności w odżywianiu i utrata wagi.

Zespół Sandifera – przyczyny i czynniki ryzyka

Nauka nie zna dokładnej przyczyny, dla której pojawia się zespół Sandifera. Wiąże się to jednak z występowaniem refluksu żołądkowo-przełykowego podczas trawienia. W tym stanie pokarm jest częściowo zwracany i przechodzi z żołądka z powrotem do przełyku.

Ten problem jest również powszechny u dzieci z przepukliną rozworu przełykowego. W tym przypadku część przewodu pokarmowego znajduje się nie w jamie brzusznej, ale w klatce piersiowej i wystaje przez przeponę. Uważa się, że skurcz występujący u dziecka może być sposobem na zmniejszenie bólu spowodowanego refluksem.

Może cię również zainteresować artykuł: Dziecięca czkawka – jak ją okiełznać?

Nie ma dowodów na to, że przyczyną tego problemu jest układ nerwowy, chociaż epizody przypominają napad padaczkowy. Zespół Sandifera czasami powoduje problemy behawioralne, ponieważ dziecko może odczuwać niechęć do jedzenia z powodu następującego po nim bólu.

Prowadzi to również do złego odżywiania się u dziecka i może prowadzić do anemii. W takich przypadkach dziecko może być mniej aktywne lub zniechęcone. Może również mieć problemy ze snem. Mimo wszystko zespół Sandifera nie jest problemem behawioralnym tylko zdrowotnym.

Badania diagnostyczne

Diagnoza dolegliwości jaką jest zespół Sandifera jest trudna, ponieważ same objawy nie wskazują na chorobę. Są też dzieci, które mają łagodne objawy lub nie wykazują żadnych objawów refluksu, więc często zespół jest mylony z innymi chorobami.

Jednym z aspektów, który robi różnicę, jest fakt, że epizody występują podczas karmienia lub po nim. Jeśli istnieje podejrzenie, że ta choroba jest obecna, zwykle wykonuje się kilka testów, takich jak:

  • Badanie MII. Umożliwia pomiar przepływu ciał stałych, cieczy i powietrza w przełyku. Pomaga zdiagnozować refluks żołądkowo-przełykowy.
  • Test pH. Ma taki sam cel jak poprzedni.
  • Tomografia komputerowa. Może ujawnić, czy występują nieprawidłowości mięśni.
  • EEG lub elektroencefalogram. Badanie to ma na celu obserwację aktywności elektrycznej mózgu i wykluczenie ewentualnych schorzeń neurologicznych.

Lekarz może również zalecić prowadzenie dziennika karmienia dziecka, aby monitorować wszelkie nieprawidłowości. To pozwala kontrolować, o której godzinie dziecko je i czy zbiega się to z występowaniem napadów. Jeśli tak, diagnoza zespołu Sandifera jest bardzo prawdopodobna.

Leczenie dolegliwości

Dziecko je truskawkę

Zespół Sandifera jest związany z refluksem żołądkowo-przełykowym. Dlatego leczenie koncentruje się na rozwiązaniu źródła problemu. W tym celu, w zależności od przypadku, stosuje się zmiany w diecie, leki lub zabiegi chirurgiczne.

Wśród sugerowanych zmian w diecie wymienić można:

  • Podawanie dziecku mniejszych porcji jedzenia, ale za to częstsze karmienie go.
  • Zagęszczanie podawanego pożywienia płatkami zbożowymi.
  • Po jedzeniu trzymanie dziecka w pozycji pionowej.
  • Pilnowanie, aby dziecko bawiło się na brzuchu, pod ścisłym nadzorem rodziców. Pozwoli to wzmocnić mięśnie.

Leki stosowane w leczeniu dolegliwości jaką jest zespół Sandifera obejmują środki neutralizujące sok żołądkowy, antyhistaminy H2, inhibitory pompy protonowej i inne.

W cięższych lub opornych przypadkach może być konieczna operacja zwana fundoplikacją. Ma ona na celu zapobiec przedostawaniu się treści żołądka do przełyku. W przypadku przepukliny rozworu przełykowego również można zalecić operację. Wyniki są zazwyczaj bardzo pozytywne.

Zespół Sandifera, stan przejściowy

Najczęściej objawy zespołu Sandifera ustępują samoistnie około 18 miesiąca życia. Dzieje się tak, ponieważ mięśnie przełyku dojrzewają, a refluks żołądkowo-przełykowy zanika.

Albo spontanicznie, albo poprzez leczenie, dopóki refluks znika, zespół Sandifera tak czy inaczej ustąpi. Należy pamiętać, że nie jest to poważny stan, ale powoduje dyskomfort i może wpływać na karmienie, a tym samym na wzrost dziecka.


Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.


  • Milman, N. (2012). Fisiopatología e impacto de la deficiencia de hierro y la anemia en las mujeres gestantes y en los recién nacidos/infantes. Revista peruana de ginecología y obstetricia, 58(4), 293-312.
  • Gonçalves, E. S., de Assumpção, M. S., Servidoni, M. F. C. P., Lomazi, E. A., & Ribeiro, J. D. (2020). Multichannel intraluminal impedance‐pH and psychometric properties in gastroesophageal reflux: systematic review. Jornal de Pediatria (Versão em Português), 96(6), 673-685.
  • Quintero, M. I., López, K., Belandria, K., & Navarro, D. (2012). Sindrome de Sandifer: A propósito de la enfermedad por reflujo gastroesofágico en niños. Gen, 66(2), 133-135.

Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.