Rozwarstwienie aorty – dowiedz się wszystkiego na ten temat
Rozwarstwienie aorty jest bardzo ciężkim rodzajem urazu. Niestety ten rodzaj rozdarcia aorty pojawia się sam z siebie. Ogólnie rzecz biorąc, uraz ten jest bezpośrednio odpowiedzialny za od 16 do 40% zgonów, ustępując jedynie urazowi głowy.
Wypadki drogowe i upadki należą do najczęstszych przyczyn tego stanu.
Według badań 75% pacjentów z rozwarstwieniem aorty umiera przed dotarciem do szpitala. Bez leczenia śmiertelność zbliża się do 90% w ciągu pierwszych trzech miesięcy. Szanse na przeżycie zależą od ciężkości rozwarstwienia, związanych z nim obrażeń i zastosowanego leczenia.
Rozwarstwienie aorty – klasyfikacja tego rodzaju problemu zdrowotnego
Lekarze zasadniczo określają odpowiednie leczenie na podstawie klasyfikacji kilku rodzajów:
- Klasa I. Uraz jest leczony beta-blokerami i monitorowany, aż rozdarcia ustabilizują się lub znikną.
- Klasa II. Te urazy wymagają natychmiastowej operacji. Klasa ta obejmuje również te przypadki, które są związane z tętniakami rzekomymi. Niemniej jednak wciąż wykazują oznaki ciężkiego rozdarcia.
- Grupa pośrednia, zwana ograniczonymi rozdarciami aorty (LIT). W takim przypadku leczenie zależy od innych czynników. Obejmują one stabilność rozwarstwienia, brak wtórnych oznak istotności i inne związane z tym obrażenia.
Rozwarstwienie aorty – objawy
Objawy rozwarstwienia aorty również będą miały wpływ na wybór leczenia. W tym miejscu zwrócimy uwagę na powiązane objawy poważnego rozwarstwienia aorty i stabilności rozwarstwienia.
Są to:
- Pseudokoarktacja – nieprawidłowość aorty.
- Poważne siniaki.
- Masywny krwiak opłucnej.
- Wielkość tętniaka rzekomego lub zajęcie ponad 50% obwodu.
Niestety czynniki te zwiększają stopień rozwarstwienia aorty. Dlatego też należy je pilnie leczyć, a ich brak pozwala na planowe przeprowadzenie leczenia. Innym czynnikiem o tym samym znaczeniu jest niedociśnienie przedszpitalne.
Przeczytaj także: Jak zapobiec zawałowi serca – 6 wskazówek
Diagnoza
W ostatnich latach nastąpiła rewolucja zarówno w zakresie diagnozowania, jak i opcji leczenia. Dlatego ewolucja ta dotyczyła również technologii wielu detektorów i wprowadzono nowe techniki naprawy wewnątrznaczyniowej.
Dzięki temu jedynie niewielkie fragmenty wiedzy pozostały poza naszym zasięgiem. Co więcej, doprowadziło to do zmniejszenia śmiertelności, co jest bezpośrednio związane z wyborem danej procedury i czasem leczenia.
Naturalna ewolucja rozwarstwienia aorty zależy od kilku zmiennych. Chociaż rodzaj rozwarstwienia jest decydującym czynnikiem, nie jest on jedyny. Zmienne te warunkują potrzebę lub odpowiedni czas i rodzaj leczenia.
Krótko mówiąc, nastąpiła rewolucja w diagnozowaniu rozwarstwienia aorty z powodu poprawy jakości rentgenów klatki piersiowej. Teraz lekarze mogą zidentyfikować nawet minimalne rozwarstwienie aorty, które wcześniej pozostawało ukryte i nie zawsze towarzyszyło mu krwawienie.
Może Cię zainteresować: Ostry zespół wieńcowy (OZW) – skrócony opis tej choroby
Leczenie
Lekarze mogą leczyć ten stan na trzy sposoby:
- Leczenie za pomocą beta-blokerów, blokerów kanału wapniowego i leków rozszerzających naczynia krwionośne w celu obniżenia ciśnienia krwi, często związane z antykoagulantami.
- Naprawa wewnątrznaczyniowa.
- Otwarta naprawa chirurgiczna.
Lekarze mogą przeprowadzić procedurę od razu, w trybie półefektywnym lub zaplanowanym. Jeśli chodzi o naprawę wewnątrznaczyniową, która rozwinęła się w ostatnich latach – prowadzi ona do krótszego czasu na sali operacyjnej, mniejszej potrzeby transfuzji i krótszego pobytu w szpitalu w porównaniu do pacjentów poddawanych otwartej operacji.
Dane te sugerują, że jest to dobry sposób leczenia z wyboru dla pacjentów z korzystną anatomią, a nawet u dzieci z rozwarstwieniem aorty piersiowej.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Revista, & De. (2007). Estenosis aortica. Revista Argentina de Cardiologia.
- Alva, C., Gómez, F. D., & Gutiérrez, L. Y. (2006). Estenosis valvular aórtica congénita. Actualización del tratamiento. Archivos de Cardiologia de Mexico.
- Cuenca-Manteca, J., Salmerón-Febres, L. M., Rodríguez-Carmona, R. B., Sellés-Galiana, F., Ramos-Gutiérrez, V. E., Linares-Palomino, J. P., & Ros-Díe, E. (2006). Reparación endovascular de la rotura aórtica torácica en traumatismos cerrados. Presentación de dos casos. Angiologia. https://doi.org/10.1016/S0003-3170(06)75012-X
