Nerwica depresyjna: objawy, przyczyny i metody leczenia

Nerwica depresyjna może powodować znaczne obniżenie nastroju. Chociaż nie jest tak intensywna jak depresja kliniczna, może być ograniczająca.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Andrés Carrillo.

Ostatnia aktualizacja: 11 sierpnia, 2022

Nerwica depresyjna charakteryzuje się zaangażowaniem emocjonalnym. Oznacza to, że cierpiąca osoba nie tylko czuje w przesadny i irracjonalny sposób, że jej otoczenie jest wrogie, jak to ma miejsce w konwencjonalnej nerwicy. W tym przypadku pacjenci doświadczają intensywnych i ciągłych stanów depresyjnych.

W rzeczywistości osoby dotknięte tym problemem wykazują pewne zachowanie charakterystyczne dla depresji. Zasadniczo skrajnie negatywne postrzeganie rzeczywistości powoduje ogólne obniżenie nastroju.

W większości przypadków występują również objawy fizyczne. Innymi słowy, intensywny spadek nastroju powoduje dyskomfort fizyczny, m.in. bóle głowy, napięcie mięśni, problemy ze snem.

Jakie są przyczyny nerwicy depresyjnej?

Według psychoanalizy, z której pochodzi termin nerwica depresyjna, jest to spowodowane stanem psychogennym, który rozwija się z traumatycznych przeżyć.

W rzeczywistości istnieją dwie duże grupy doświadczeń, które powodują ten rodzaj nerwicy. Pierwsza grupa obejmuje powtarzające się niepowodzenia w określonych obszarach życia człowieka, które generują wyuczoną bezradność. W tym miejscu ludzie zaczynają wierzyć, że bez względu na to, jak bardzo starają się odnieść sukces, nigdy go nie osiągną.

Po drugie, mamy tak zwane „zdarzenia deprywacyjne”. Są to doświadczenia, które oddalają człowieka od źródeł jego bezpieczeństwa. Na przykład osoby, które musiały nagle porzucić rodzinę.

Niezależnie od tego, co spowodowało uraz, czynnik wyzwalający ten rodzaj nerwicy jest trudny do przezwyciężenia. Mając to na uwadze, jasne jest, że nikt nie jest na to odporny. Różnica polega na stopniu intensywności negatywności i zdolności osoby do wyjścia z sytuacji.

Objawy nerwicy depresyjnej

Główne objawy tej psychopatologii wahają się od drażliwego zachowania do apatii. W takim stanie osoba może wydawać się euforyczna, gdy jest zdenerwowana lub obojętna na każdą sytuację.

Rzućmy okiem na listę z najbardziej charakterystycznymi symptomami nerwicy depresyjnej.

• Nadmierny pragmatyzm: gdy ktoś intensywnie dostosowuje się do powtarzających się rutynowych czynności, jak do rytuałów.
• Apatia: brak chęci do wykonywania jakiejkolwiek czynności lub nawet poruszania się. Zwykle towarzyszy temu fizyczne uczucie zmęczenia.
• Introwertyczne zachowanie: ludzie w tym stanie często izolują się od świata, aby uniknąć poczucia narażenia na niebezpieczeństwa świata zewnętrznego.
• Niezdecydowanie: brak motywacji może również odzwierciedlać sposób, w jaki dana osoba podejmuje decyzje. To ludzie, którzy wydają się niezdolni do podejmowania konkretnych decyzji w żadnej dziedzinie swojego życia.
• Poczucie winy: osoba postrzega siebie jako wyłącznie odpowiedzialną za negatywne rzeczy, których doświadczyła.
• Zachowanie lękowe: schemat myślenia lękowego jest powtarzającym się objawem; tacy ludzie zakładają, że cokolwiek zrobią, skończy się to źle, zanim jeszcze zaczną.

Dodatkowo inne objawy psychiatryczne tej choroby są związane z niską tolerancją na frustrację. Podobnie mogą występować wybuchy niekontrolowanej wściekłości w nagły lub irracjonalny sposób.

Należy również pamiętać o niektórych objawach fizycznych:

• Bezsenność lub inne zaburzenia snu.
• Nadmierna potliwość rąk lub innych części ciała.
• Napięciowe bóle głowy: Kiedy występuje intensywny ból głowy spowodowany nadmiernym skurczem mięśni w niektórych grupach mięśniowych czaszki.

Jak leczyć nerwicę depresyjną?

Jak widzieliśmy, zaburzenie to obejmuje zarówno oznaki i objawy nerwicy jak i depresji. Z tego powodu leczenie powinno być dwukierunkowe. Poniżej przyjrzymy się, z jakich podejść specjaliści opieki psychiatrycznej korzystają najczęściej.

1. Leczenie psychiatryczne

Leczenie psychiatryczne obejmuje podawanie leków kontrolujących nastrój chorej osoby. Psychiatrzy przepisują leki przeciwdepresyjne, które skutecznie działają na niektóre neuroprzekaźniki (serotonina, dopamina, noradrenalina).

Należy postępować zgodnie z wytycznymi podczas przyjmowania leków, aby zapewnić ścisłą kontrolę dawek. Również w takich przypadkach psychiatra często współpracuje z psychologiem, który będzie pracował nad aspektem emocjonalnym.

2. Terapia poznawczo-behawioralna

Ten styl terapii psychologicznej polega na restrukturyzacji dysfunkcyjnych wzorców myślowych. Rozumiemy przez to, że ma na celu zmianę słabo dostosowanych wzorców mentalnych na te, które są bardziej funkcjonalne. Sukces osiąga się dzięki sesjom konwersacyjnym.

3. Krótka terapia oparta na rozwiązaniach

Ten rodzaj terapii ma na celu pomóc w krótkim okresie czasu. Rozwiązuje problemy pacjentów  korzystając z najskuteczniejszych zasobów w każdym przypadku.

Krótka terapia oparta na rozwiązaniach nie kładzie nacisku na przyczynę konfliktu. Jest to szczególnie skuteczne, gdy psycholog współpracuje z psychiatrą. W ten sposób możesz poradzić sobie ze swoim nastrojem z emocjonalnego punktu widzenia.

4. Terapia systemowa

Bliskie osoby z nerwicą depresyjną mogą nie być w stanie w pełni zrozumieć, co dzieje się z ich ukochaną osobą. Z tego powodu konieczne jest włączenie ich w proces terapeutyczny.

Terapia systemowa ma na celu wykrycie konfliktów, które istnieją w jakiejś relacji lub kilkuosobowym systemie społecznym. Na przykład w rodzinie lub romantycznej relacji.

Czy nerwicę depresyjną można wyleczyć?

Podobnie jak większość zaburzeń psychicznych, nerwicę depresyjną można leczyć długofalowo. Ważne jest, aby podkreślić ten fakt, aby mieć realistyczne oczekiwania w stosunku do terapii. Pacjent, u którego zdiagnozowano to zaburzenie, może je z czasem pokonać i prowadzić pełne życie po odpowiednim okresie leczenia.

Można jednak zauważyć wyraźną różnicę między przypadkami, które notują poprawę, a tymi, które pozostają w tym stanie mimo terapii. Sekret  tkwi w nastawieniu, które mają członkowie rodziny lub opiekunowie pacjentów. Zwłaszcza że osoby, którzy cierpią na zaburzenie, nie zawsze mają motywację do dalszego udziału w konsultacjach.