Dowiedz się, co Albert Camus miał do powiedzenia na temat sensu życia

Dla Camusa życie nie ma sensu. Nie oznacza to jednak, że nie warto żyć.

Jaki jest sens życia? Czy żyjemy z jakiegoś powodu lub dla jakiegoś celu? Dlaczego istniejemy? Są to pytania, które ludzie zadawali sobie od samego początku i starali się na nie odpowiedzieć poprzez filozofię, naukę i religię. Jednym z nich był Albert Camus.

Prawda jest taka, że nie mamy ostatecznej odpowiedzi na te pytania. Niektórzy na przykład nadają sens swojemu życiu poprzez wiarę. Inni odnajdują jakiś sens w nauce. Tymczasem wielu innych po prostu zaprzecza, że istnieje jakiekolwiek wyjaśnienie naszej egzystencji, które wykracza poza nasze rozumienie.

W związku z tym Albert Camus, jeden z najbardziej wpływowych współczesnych filozofów w historii, przekonywał, że życie nie ma sensu. Ale nie oznaczało to dla niego, że życie nie jest warte życia. Wręcz przeciwnie, brak sensu pozwala nam być panami i budowniczymi naszej egzystencji. Przyjrzyjmy się bliżej tej filozofii.

Absurdyzm Alberta Camusa

Albert Camus urodził się w 1913 roku w Mondowi (Algieria francuska). Wraz z Jean-Paulem Sartre’em uważany jest za jedną z najważniejszych postaci literatury francuskiej XX wieku.

W 1957 roku, w wieku 44 lat, zdobył Literacką Nagrodę Nobla, stając się drugą najmłodszą osobą, która otrzymała to wyróżnienie.

Innymi słowy, życie jest nieistotnym doświadczeniem, które można podsumować jako ciąg bezużytecznych, pustych i bezsensownych wydarzeń, które powtarzamy codziennie z bezwładu, przyzwyczajenia lub tradycji. Jednak ludzie zawsze szukali powodu dla każdego wydarzenia lub pomysłu.

Nie możemy znieść, że rzeczy dzieją się tylko dlatego, że się dzieją . Wszystko musi mieć przyczynę lub powód, który to uzasadnia.

Jednak zgodnie z filozofią Camusa takie rozwiązanie nie jest możliwe, a brak pierwotnej przyczyny powoduje nieuchronną bezsensowność, czyli to, do czego się w rzeczywistości sprowadza: absurd.

Innymi słowy, ludzie popadają w absurd, gdy próbują przekształcić coś nieistotnego w dzieło, które nas przekracza. Jednak z drugiej strony to właśnie akceptacja absurdu prowadzi ludzi do życia w wolności.

Sposoby radzenia sobie z brakiem sensu życia

Albert Camus wskazuje na trzy sposoby stawienia czoła absurdowi życia, a tylko ten ostatni jest właściwy:

1. Pierwszym jest poddanie się absurdowi, czyli decyzja o zakończeniu własnego życia. W tym przypadku osoba rozumie, że jej życie nie ma wyższego sensu i dochodzi do przyspieszonego wniosku: „życie nie jest warte życia”. Oznacza to zaakceptowanie tego, że życie nas przewyższa i że nie potrafimy tego wyjaśnić.
2. Drugim jest zaprzeczanie absurdowi, poddanie się wierze, która daje nam błędne odpowiedzi na temat sensu życia. W tym przypadku jako najczęstsze odpowiedzi na niepewność pojawiają się bogowie i dogmaty.
3. A trzecią opcją – która dla Camusa jest słuszna – byłoby zaakceptowanie absurdu i zbuntowanie się przeciwko niemu. Oznacza to zrozumienie, że bezsens życia nie oznacza, że nie jest ono warte zachodu. Wręcz przeciwnie, chodzi o rezygnację z poszukiwania wyjaśnień i życie w sposób niezależny, wolny i samostanowienie.

Znalezienie sensu to samo istnienie

Albert Camus pisze również, co następuje:

W tym zdaniu francuski filozof wyjaśnia, że sensem ludzkiej egzystencji jest samo istnienie. Dążenie istoty ludzkiej do szukania wyjaśnienia życia nadaje gatunkowi unikalną wartość, która dla Camusa jest bastionem uniwersalnego rozumu.

Panowie własnego życia

Absurdyzm Camusa odbiera filozofii zadanie odpowiadania na pytania typu „jaki jest sens życia” czy „dlaczego istniejemy”. Jak przekonuje autor, życie jest absurdem, który nie ma sensu, a wszechświat jest obojętny na egzystencjalne wątpliwości człowieka.

Jednak nie musi to brzmieć negatywnie. To właśnie brak sensu pozwala nam żyć ciesząc się wolnością i samostanowieniem.

Innymi słowy, to my określamy sens naszej indywidualnej egzystencji, proponując osobiste cele i zadania. Krótko mówiąc, jesteśmy panami własnego życia.