Diabulimia: cukrzyca w połączeniu z bulimią

Diabulimia, czyli nowe, stworzone w mediach określenie dla "cukrzycy i bulimii", łączy czynniki ryzyka poważnej choroby hormonalnej oraz zaburzenia odżywiania.

Napisane i zweryfikowane przez chiropraktyk Iván Losada.

Ostatnia aktualizacja: 24 sierpnia, 2022

Co się dzieje w przypadku połączenia zaburzenia odżywiania z zaburzeniem na tle hormonalnym? Konsekwencje są zasadniczo druzgocące. Diabulimia jest właśnie takim przypadkiem.

Odpowiedzmy najpierw na pytanie, czym dokładnie jest diabulimia?

Jest to stosunkowo nowa choroba będąca połączeniem dwóch zaburzeń: cukrzycy insulinozależnej i bulimii. Oba z tych schorzeń są niestety na równi niebezpieczne.

Diabulimia: jaką rolę w tej chorobie odgrywa cukrzyca?

W omawianym przypadku rozpatrywać będziemy cukrzycę typu 1, która wymaga dostarczania insuliny do organizmu. Trzustka danej osoby nie jest bowiem w stanie syntetyzować niezbędnej jej ilości.

Niedobór insuliny jest zatem ważnym czynnikiem w utracie masy ciała tych pacjentów. Dzieje się tak dlatego, że insulina jest niezbędna do dostarczania cząsteczek glukozy do komórek w celu ich prawidłowego funkcjonowania.

Kiedy w organizmie brakuje insuliny, cukier nie przedostaje się do komórek i pozostaje w krwiobiegu, dopóki nie zniknie, wyeliminowany przez nerki. Prowadzi to czasami do ekstremalnej utraty masy ciała.

W normalnych warunkach młodzi pacjenci z cukrzycą typu 1 zaczynają odzyskiwać wagę. Pod warunkiem jednak postawienia diagnozy i poddania się długotrwałemu leczeniu insuliną. Towarzyszą temu ściśle regulowane posiłki.

Jednak osoba cierpiąca na diabulimię wykorzystuje działanie insuliny na jej metabolizm, aby w ten sposób utrzymać nadmiernie niską wagę ciała. Dzieje się to kosztem powrotu do dobrego stanu zdrowia i optymalnej wagi.

Rodzaj pacjentów

Diabulimia może dotyczyć obu płci. Jednak większość pacjentów to kobiety. Osoby z diabulimią zazwyczaj charakteryzują się następującymi cechami:

• Młode kobiety z cukrzycą typu 1 zdiagnozowaną we wczesnym wieku.
• Inteligentna młodzież z tendencją do osiągania dobrych wyników w nauce, perfekcjoniści.
• Osoby wspomniane powyżej, które często mają jednak bardzo niską samoocenę.
• Zazwyczaj pochodzą z rodzin o skomplikowanej sytuacji, słabo radzących sobie z rozwiązywaniem problemów, o wysokim poziomie oczekiwań i braku komunikacji emocjonalnej.
• Powszechne jest występowanie cech depresyjnych. Często trudno w zasadzie określić, co było pierwsze: depresja lub diabulimia.

Tak więc osoba z bulimią, która cierpi również na cukrzycę typu 1, zaczyna zastępować typowe dla bulimii objadanie się, późniejsze wymioty i nadmierne ćwiczenia fizyczne wykorzystaniem insuliny, aby schudnąć.

Osoba taka wstrzykuje niewystarczające dawki, które czasami mogą doprowadzić do śpiączki hiperglikemicznej. Jest to stan dość poważny i niestety, może skończyć się tragicznie. Jednak pragnienie bycia szczupłym, chorowicie szczupłym, jest silniejsze.

To nieodpowiednie użycie insuliny zaczyna się czasem niewinnie, szybko jednak przechodzi w stan, z którego osoba nie może się uwolnić. A objawy postępują.

Powikłania

Jak z pewnością się domyślasz, istnieje wiele powikłań tej niebezpiecznej choroby.

Oto tylko niektóre z nich:

• Diabulimia zwiększa ryzyko uszkodzenia nerek i może prowadzić do konieczności dializy.
• Wpływa na siatkówkę i może prowadzić do ślepoty.
• Utrudnia krążenie krwi obwodowej, w wyniku czego rozwija się powikłanie w postaci “stopy cukrzycowej“. W ciężkich przypadkach może zakończyć się amputacją.
• Może wystąpić cukrzycowy ból stóp.
• Opóźnienie lub brak miesiączki.
• Może dojść do zahamowania wzrostu.
• Wypadanie włosów i problemy skórne.
• Kwasica ketonowa z powodu hiperglikemii we krwi, która może prowadzić do nieodwracalnego uszkodzenia komórek, a następnie śpiączki.
• Częste występowanie neuropatii z powodu kwasicy metabolicznej nerwów.
• Średni czas życia chorych na diabulimię wynosi 45 lat.

Jak widać rokowanie pacjentów borykających się z diabulimią jest niepomyślne.

Diabulimia – czynniki, które mogą na nią wskazywać

Wielu autorów zaleca, aby rodzina i pracownicy służby zdrowia zajmujący się pacjentami z cukrzycą typu 1 monitorowali pewne czynniki. Dotyczy to zwłaszcza tych kwestii, które mogą wskazywać na zaburzenie odżywiania. Zalicza się do nich:

• Okresy braku kontroli nad cukrzycą.
• Ekstremalna utrata masy ciała.
• Hospitalizacje z powodu hipoglikemii lub hiperglikemii.
• Zaburzenia odżywiania i kłamstwa dotyczące danych pacjenta, które można wykryć, porównując wyniki testów laboratoryjnych.

Leczenie

Leczenie chorób endokrynologicznych z towarzyszącymi zaburzeniami sfery emocjonalnej i psychicznej jest złożone. Dlatego wymaga współpracy interdyscyplinarnego zespołu, w którego skład wchodzą:

• Lekarz pierwszego kontaktu
• Psycholog
• Dietetycy
• Endokrynolog

Wszyscy ci specjaliści, którzy biorą udział w leczeniu, muszą utrzymywać między sobą stałą komunikację. W ten sposób mogą lepiej ustawić leczenie pacjenta, zarówno medyczne, jak i psychologiczne. Ważne jest również, aby mieć dobry kontakt z rodziną. Pomoże to bowiem zadecydować, co jest najlepsze dla chorego.

Diabulimia jest zatem czymś więcej niż zaburzeniem odżywiania i znacznie więcej niż cukrzycą insulinozależną. Jeśli podejrzewasz, że Ty lub ktoś bliski może cierpieć z powodu tego zaburzenia, natychmiast zgłoś się do lekarza.