Zespół lęku uogólnionego - jak możesz pomóc cierpiącej osobie?

Wsparcie bliskich osób jest niezwykle ważne dla dobrego samopoczucia pacjentów z zespołem lęku uogólnionego. Oto kilka wskazówek, co i jak można zrobić.

Wszyscy doświadczyliśmy zmartwień w pewnym momencie życia. Szczególnie w sytuacjach stresujących lub w obliczu zagrożeń. Są jednak osoby, których lęk jest nadmierny, częsty i trudny do opanowania. W takich przypadkach prawdopodobnie chodzi o zespół lęku uogólnionego (GAD). Właśnie takim osobom chcemy pomóc.

Osoby z tym zaburzeniem nadmiernie martwią się w codziennych sytuacjach. Często nawet odczuwają nieproporcjonalny dyskomfort z powodu drobnych okoliczności, takich jak spóźnienie się na spotkanie. Zespół lęku uogólnionego powoduje znaczne pogorszenie ich relacji społecznych, zawodowych i szkolnych.

Dlatego niezwykle ważne jest, aby otrzymały odpowiednie wsparcie i leczenie. Jeśli znasz kogoś z tym schorzeniem, oto jak możesz pomóc tej osobie, by poczuła się lepiej.

Co to jest zespół lęku uogólnionego?

Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne definiuje to zaburzenie jako nadmierny niepokój i martwienie się o serię wydarzeń życiowych. Dorośli z tym zaburzeniem często nadmiernie martwią się obowiązkami zawodowymi, zdrowiem, finansami, rodziną i obowiązkami domowymi.

Ze swojej strony dzieci mają tendencję do nadmiernego martwienia się o swoje umiejętności i wyniki w szkole.

Charakterystyczne dla tego zaburzenia jest to, że lęk i zmartwienie są trudne do opanowania. Podobnie intensywność, czas trwania i częstotliwość dyskomfortu jest nieproporcjonalna do zdarzenia postrzeganego jako zagrażające.

Podręcznik diagnostyczny i statystyczny zaburzeń psychicznych (DSM-V) stwierdza, że ​​w celu dokładnej diagnozy zaburzenia, nadmierny niepokój i zmartwienie muszą występować przez co najmniej 6 miesięcy.

Ponadto towarzyszą im następujące dolegliwości fizyczne i psychiczne:

• Niepokój, nerwowość lub poczucie uwięzienia w tym stanie.
• Zmęczenie.
• Trudności z koncentracją i bezsenność.
• Drażliwość.
• Napięcie mięśni.

Jak pomóc osobie, która cierpi na zespół lęku uogólnionego?

Zespół lęku uogólnionego powoduje cierpienie. W związku z tym wsparcie osób z najbliższego otoczenia jest niezbędne, aby wspierać dobre samopoczucie chorego.

Jednak wiele osób nie wie, jak udzielić właściwej pomocy. Często zdarza się, że rodzina i przyjaciele interweniują z zamiarem wsparcia, ale nieumyślnie pogarszają sytuację. Aby temu zapobiec, rozważ następujące kwestie.

Dowiedz się, jak się czuje dana osoba

Zacznij po prostu od pytania, co czuje i jak się czuje. To normalne, że odpowie: „Nic mi nie jest”. Jeśli jednak zauważysz, że jest spięta lub wzburzona, możesz delikatnie zakwestionować to stwierdzenie. W ten sposób dasz jej do zrozumienia, że nie wygląda, jakby czuła się tak, jak mówi.

Chodzi o to, aby dowiedzieć się, czego naprawdę doświadcza. W tej dziedzinie unikaj zakładania czegokolwiek z własnej perspektywy.

Słuchaj i okazuj empatię

Kiedy osoba wyraża swoje emocje, uczucia i myśli, unikaj przerywania lub udzielania niepotrzebnych rad. Nawet jeśli chodzi o nagłą interwencję spróbuj dawać empatyczne odpowiedzi.

Częstym błędem jest zwykle bagatelizowanie lub lekceważenie cierpienia. Dochodzi do tego najczęściej, gdy staramy się złagodzić niepokój takiej osoby komentarzami typu „weź się w garść” lub „nie martw się”. Taka reakcja, nawet jeśli nie ma złych intencji, pomniejsza wagę sytuacji. 

Potwierdź jej uczucia

Bycie empatycznym oznacza zrozumienie, zatwierdzenie i uprawomocnienie uczuć drugiej osoby. Unikaj obwiniania jej lub lekceważenia tego, co czuje. Jednym ze sposobów jest powiedzenie, że ty również doświadczyłeś lęku i wiesz, jakie może to być trudne.

Przekaż swoją postawą spokój i pogodę ducha

Innym częstym błędem jest okazywanie zdenerwowania na osobę z lękiem lub niepokojenie się  dyskomfortem, który może odczuwać. Taką reakcją tylko potęgujemy jej udrękę. Idealna postawa to zachowanie spokoju, aby móc przekazać to uczucie osobie cierpiącej.

Aby to osiągnąć, najlepiej mówić spokojnie, przyjąć rozluźnioną postawę i dać jej do zrozumienia, że ​​jesteśmy gotowi jej pomóc.

To normalne, że osoby bliskie odczuwają frustrację i wyczerpanie podczas tego procesu. Jeśli tak się czujesz, również szukaj pomocy. Trudno okazywać wsparcie, jeśli nie radzisz sobie dobrze.

Zasugeruj i zachęć ją do skorzystania z profesjonalnej pomocy

Jeśli jest to osoba, która dotąd nie otrzymała profesjonalnej pomocy i diagnozy, towarzystwo i wsparcie bliskich jest niezbędne, aby zrobić pierwszy krok. Znajdź kontakty specjalistów (psychologów, psychiatrów lub organizacji zajmujących się zdrowiem psychicznym) i przedstaw je w formie propozycji.

Jeśli osoba cierpiąca na zespół leku uogólnionego niechętnie korzysta z pomocy profesjonalisty, nie zmuszaj jej do podjęcia takiej decyzji. Jednym ze sposobów, aby ją przekonać, jest poinformowanie się o dostępnych metodach leczenia i pokazanie korzyści, jakie może osiągnąć, jeśli zdecyduje się na którąś z nich.

Zaoferuj swoje towarzystwo podczas leczenia

Staraj się często oferować pomoc, nawet jeśli osoba z lękiem już zaczęła otrzymywać wsparcie od specjalisty. Wykazano, że wsparcie ze strony bliskich osób pomaga pacjentom odczuwać lepsze subiektywne samopoczucie.

Uzupełnij swoją wiedzę na temat zaburzeń lękowych, aby pomóc

Istnieje wiele badań i publikacji na temat tego zaburzenia. W idealnym przypadku powinieneś dowiedzieć się jak najwięcej o jego objawach, leczeniu i zapobieganiu. Im więcej wiesz, tym lepiej poradzisz sobie z sytuacją, a oferowana pomoc będzie skuteczniejsza.

Pomoc w zespole lęku uogólnionego jest ważnym zadaniem

Zespół lęku uogólnionego może być trudny do zdiagnozowania. Objawy nie koncentrują się bowiem na jednym elemencie. Ponadto nerwowość jest umiarkowana, chroniczna i raczej nie ma ataków paniki. Ogólnie rzecz biorąc, chodzi o nadmierne martwienie się a to dotyczy przecież nas wszystkich.

Istnieją jednak różnice w stosunku do zwykłego martwienia się. Normalnie nie jest tak intensywne i można je odłożyć na bok, aby zająć się innymi, bardziej doraźnymi sprawami.

Natomiast patologiczne zamartwianie się jest trudne do kontrolowania i zaczyna się bez wyraźnej przyczyny. Niektórzy pacjenci z zespołem lęku uogólnionego potrafią wprawdzie opisać, co ich niepokoi, inni nie są w stanie tego zrobić.

Wiele osób z tym zaburzeniem żyje z objawami od lat, nie szukając profesjonalnej pomocy. Być może dzieje się tak dlatego, że w tych przypadkach stopień afektacji nie jest tak poważny. Jednak opieka lekarza specjalisty jest niezbędna do osiągnięcia dobrego samopoczucia.