Stereotypowe zaburzenia ruchowe (SMD)

Chociaż stereotypowe zaburzenia ruchowe (SMD) są diagnozowane we wczesnym wieku, przyczyny tego zaburzenia są trudne do wykrycia. Przeczytaj nasz artykuł, aby dowiedzieć się więcej!

Według Desk Reference to the Diagnostic Criteria from the DSM-5, stereotypowe zaburzenia ruchowe obejmują powtarzalne, niefunkcjonalne zachowanie. Zaburzenie to może zakłócać społeczne i szkolne zachowania dziecka.

Zazwyczaj stereotypowe zaburzenia ruchowe są diagnozowane we wczesnym wieku, co oznacza, że dość szybko można rozpocząć leczenie.

Stereotypowe zaburzenia ruchowe (SMD) – przyczyny

Często przyczyny stereotypowych zaburzeń ruchowych są niejasne. Tak naprawdę, czasami specjaliści mylą je z innymi schorzeniami. Są jednak pewne możliwe przyczyny, które mogą rzucić nieco światła na stereotypowe zaburzenia ruchowe:

Fizjologiczne efekty substancji

Przede wszystkim niektóre leki, takie jak amfetaminy, mogą powodować takie same zachowania, jak te występujące u pacjenta ze stereotypowym zaburzeniem ruchowym.

Niestety, dzieci, których rodzice zażywają narkotyki, mają do nich łatwy dostęp. Jednak w takich przypadkach objawy zwykle ustępują same (o ile dzieci przestają być narażone na działanie substancji).

Powiązane zaburzenia

Zespół Lescha-Nyhana (LNS) może przejawiać niektóre objawy stereotypowego zaburzenia ruchowego. Mogą się one także pojawiać, jeśli dziecko cierpi na upośledzenie umysłowe lub ma obrażenia głowy.

Problem z tym zaburzeniem polega na tym, że można je pomylić z autyzmem, zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym lub zespołem Tourette’a. Z tego powodu specjaliści muszą wykonać kilka testów przed ostatecznym zdiagnozowaniem pacjenta.

Objawy stereotypowego zaburzenia ruchowego

Ogólnie rzecz biorąc, stereotypowe zaburzenie ruchowe obejmuje wykonywanie powtarzających się ruchów. Może to być zaciskanie dłoni, obgryzanie paznokci, kołysanie ciała i wiele innych tików.

Jednym z problemów jest to, że stres, nuda lub frustracja mogą pogorszyć wykonywanie ruchów. W niektórych przypadkach dziecko może nawet wyrządzić sobie krzywdę. Są to bardzo poważne przypadki i należy pilnie się nimi zająć.

Dostępne sposoby leczenia

Ogólnie rzecz biorąc, leczenie zależy od przyczyny wewnętrznej, która powoduje zaburzenia ruchowe. Lekarz wybierze określone leczenie w zależności od diagnozy. Jego decyzja będzie zależeć od tego, czy stereotypowe zaburzenia ruchowe przejawiają się w zachowaniu samookaleczającym, czy nie.

Oto niektóre z dostępnych metod leczenia:

• Zmiany w środowisku. Jeśli dziecko doznało obrażeń, musisz podjąć pewne kroki, aby temu zapobiec. Oczywiście wszystko zależy od przedmiotu, którego dziecko używa, aby zadać sobie krzywdę.
• Właściwe leki. W takim przypadku lekarz weźmie pod uwagę wiek dziecka, w celu ustalenia leków, które może przepisać. Mogą one obejmować leki przeciwpsychotyczne lub leki zmniejszające poziom katecholaminy.
• Psychoterapia. Wraz z pewnymi technikami behawioralnymi, psychoterapia może przynieść wspaniałe rezultaty. Ponadto, może być również uzupełnieniem innych metod, wspomnianych powyżej.

Ogólnie, największy problem z tym zaburzeniem polega na tym, że zakłóca ono życie dziecka. Ruchy, które wykonują pacjenci, są mimowolne. Oznacza to, że nie mogą ich kontrolować, bez względu na to, jak bardzo się starają. Dlatego też, jeśli Twoje dziecko cierpi na to zaburzenie, musisz pamiętać, że jego zachowanie może być długotrwałe.

Dzięki wymienionym wyżej zabiegom możesz jednak zauważyć niewielką poprawę lub większą kontrolę ruchów.

Czy u któregoś ze swoich dzieci zauważyłeś powtarzające się ruchy? Jeśli tak, udaj się do zaufanego pediatry. Lekarz przeprowadzi niezbędne testy, aby dowiedzieć się, co się dzieje z Twoją pociechą i jak rozwiązać problem.