Runnoreksja, czyli uzależnienie od biegania: jak to zidentyfikować

Uzależnienie od biegania może spowodować znaczące szkody w jakości życia ludzi. W tym artykule dowiesz się, jak rozpoznać i leczyć objawy tego problemu.

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Andrés Carrillo.

Ostatnia aktualizacja: 11 sierpnia, 2022

Runnoreksja to jedno z najnowszych zagrożeń współczesnego świata. Bieganie jest czymś pozytywnym, ponieważ poprawia krążenie, dotlenia mózg i pomaga w utrzymaniu odpowiedniego wskaźnika masy ciała. Jednak bieganie obsesyjne jest szkodliwe dla zdrowia.

W dzisiejszym artykule zobaczymy, na czym polega runnoreksja, czyli nałogowym bieganiu.

Każda aktywność może stać się problemem – nawet te, które pierwotnie miały na celu poprawę jakości życia. Nic nie jest zdrowe w nadmiarze. W życiu należy zachować równowagę.

Co to jest runnoreksja?

Chociaż jest to aktywność fizyczna, która ma na celu poprawę estetyki i ogólnego stanu zdrowia, nadmierne bieganie może stać się poważnym problemem dla niektórych osób. Runnoreksja lub uzależnienie od biegania są definiowane jako zależność behawioralna.

Osoby, które zaczynają uprawiać sport, robią to, aby poprawić jakość swojego życia. Może to się jednak skończyć generowaniem patologicznej zależności od aktywności.

W przypadku runnoreksji problem polega na tym, że osoba całkowicie traci cel, jakim jest bieganie. Nie robią tego już dla korzyści zdrowotnych wynikających z ćwiczeń, a jedynie starają się zaspokoić irracjonalne pragnienie, które wywołuje chwilową przyjemność.

Wpływy społeczne stanowią jeden z głównych czynników ryzyka nabycia uzależnień behawioralnych. Na przykład na osobę niezadowoloną ze swojego wyglądu fizycznego wpływają stereotypy dotyczące piękna, do których będą agresywnie dążyć.

Jak można to zidentyfikować?

Podobnie jak w przypadku innych rodzajów uzależnień, głównym wskaźnikiem rozpoznania runnoreksji jest częstotliwość, z jaką ktoś wykonuje daną czynność. W przypadkach, gdy bieganie odbywa się codziennie, jako rodzaj rytuału, wskaźnik częstotliwości jest spełniony.

Oczywiście konieczne będzie również uświadomienie sobie wagi, jaką ludzie do tego przywiązują. Na przykład osoba, która nie może opuścić dnia treningu bez odczuwania niepokoju, spotkałaby się ze wskaźnikiem irracjonalnego zachowania.

Z tego samego powodu inną oznaką tego, czy bieganie staje się problemem, jest intensywność zachowania. Intensywne przypadki występują, gdy dana osoba nie może przestać, nawet jeśli odczuwa pewien rodzaj dyskomfortu. Przykładem tego może być bieganie bez odczekania na powrót do zdrowia po kontuzji.

Przetrenowanie to nie to samo, co uzależnienie od biegania. W przypadku osoby, która się przetrenuje, może to być spowodowane obawą o rywalizację. To, co dzieje się w przypadku runnoreksji, polega na tym, że nie odpowiada to dążeniu do celu, ale potrzebie ciągłego i irracjonalnego utrzymywania danego zachowania.

Na jakie objawy runnoreksji należy zwrócić uwagę?

Wskaźniki uzależnienia zwykle przestawiają się w postaci dość wyraźnej symptomatologii. Biorąc pod uwagę, że w tym przypadku jest to zachowanie specyficzne, zobaczmy, jakie są najbardziej oczywiste oznaki:

• Obsesja: osoba pogrąża się w rutynie biegania do tego stopnia, że nie jest w stanie zrobić nawet dnia przerwy.
• Bieganie powoduje negatywne konsekwencje w ważnych dziedzinach życia: pracy, nauce, rodzinie.
• Niezdolność do utrzymania kontroli.
• Zaprzeczanie: uzależnionemu trudno jest zaakceptować, że ma problem z powodu swojego zachowania.

Jakie są konsekwencje fizyczne i społeczne?

Negatywne konsekwencje nałogu możemy podzielić na dwa aspekty:

• Fizyczne: od urazów mięśni po ekstremalną utratę masy ciała.
• Społeczne: zaniedbanie ważnych relacji z rodziną i przyjaciółmi.

W niektórych przypadkach ludzie dystansują się od najbliższego kręgu społecznego, który próbuje przemówić im do rozsądku na temat ich uzależnienia. Fizyczne i społeczne konsekwencje osób z uzależnieniem zawsze wpływają na ich rodzinę i przyjaciół.

Jak pokonać runnoreksję lub uzależnienie od biegania

Pokonanie uzależnienia behawioralnego wymaga zaakceptowania faktu, że masz problem. Od tego momentu można rozpocząć proces detoksykacji swojego zachowania. W tym sensie musisz nabyć nowe nawyki, które będą stopniowo stawać się Twoimi zwyczajami.

W przypadku uzależnienia od biegania może być wymagana opieka psychologiczna. Terapia poznawczo-behawioralna jest najczęstszym rodzajem leczenia w takich przypadkach, ponieważ dość dobrze działa na restrukturyzację schematów psychicznych podtrzymujących uzależnienie.

Wsparcie rodziny i przyjaciół może zadecydować o sukcesie lub porażce w procesie przezwyciężenia nałogów. Kiedy osoby bliskie mogą zrozumieć, że ich ukochana osoba ma do czynienia z nałogiem, najlepiej unikać oceniania ich sytuacji.

Najlepszym sposobem udzielenia wsparcia jest zrobienie tego ze zrozumieniem, aby osoba dotknięta chorobą poczuła się zrozumiana i wspierana. Nie należy jednak bagatelizować problemu. Słowa takie jak „po prostu musisz przestać, uda Ci się” lub „nie może być tak trudno przestać biegać” przynoszą efekt przeciwny do zamierzonego.

Zalecenia dotyczące zapobiegania uzależnieniu od biegania lub runnoreksji.

Niektóre pomysły na zapobieganie runnoreksji zaczynają się od postrzegania siebie – to znaczy, że dana osoba ma zdrową samoocenę. Zasada ta opiera się na fakcie, że dobra samoocena promuje zdrowe nawyki związane z dbaniem o siebie.

Na koniec ważne jest, aby uważać na sposób, w jaki układamy nasze zwyczaje. Na przykład zbyt duża sztywność podczas opracowywania planu ćwiczeń nie jest dobrym pomysłem. Najlepszą rzeczą jest ustalenie dni odpoczynku, podczas których możemy robić inne rzeczy, które również są dla nas korzystne.