Niekontrolowane napady śmiechu lub płaczu
Niekontrolowane napady śmiechu lub płaczu objawiają się mimowolnymi i niemożliwymi do powstrzymania reakcjami. To mało znana choroba, o której więcej mówiło się przy okazji premiery filmu Joker. Jego fabuła opiera się na ciągłej sugestii, że bohater na nią cierpi.
Śmiech jako objaw tej choroby pojawia się nagle, także w nieodpowiednich momentach. Zaburzenie to diagnozuje się od 1957 roku, odkąd naukowcy Daly i Mulder opublikowali pracę na jego temat. Artykuł pojawił się w magazynie Neurology i stanowił fundament objawu klinicznego choroby.
Niekontrolowany, mimowolny śmiech nie ma związku z kontekstem. Co więcej, wspominany jest przez pacjenta ze smutkiem, a nie przyjemnością czy radością. Zaburzenie to jest niewygodne i problematyczne. Pacjenci czują, że zachowują się nieodpowiednio do sytuacji, ale nie umieją nad nią zapanować. Nie są w stanie też zapobiec atakowi śmiechu.
Niekontrolowane napady śmiechu częściej dotykają mężczyzn niż kobiet. Tak czy inaczej, są niezwykle rzadkie – dotykają około 0,2 % populacji, czyli dwóch osób na tysiąc. Objawy pojawiają się zwykle pomiędzy trzecim a czwartym rokiem życia.
Czytaj dalej: Epilepsja – czym jest ta choroba i jak z nią żyć?
Niekontrolowane napady śmiechu lub płaczu: przyczyny
Niekontrolowane napady śmiechu to nietypowa, konwulsyjna odpowiedź na mało znane mechanizmy genetyczne i neuronalne. Jedną z przyczyn może być guz na podwzgórzu. W podwzgórzu mogą rozwinąć się dwa typy guzów – hamartoma lub astrocytoma.
Chociaż mowa o niezłośliwych zmianach, ich stały, powolny wzrost uciska struktury powodując różne objawy. Niezłośliwe guzy, takie jak hamartoma lub astrocytoma, nie powodują przerzutów. Nie atakują też organów sąsiadujących z podwzgórzem.
Diagnostyka różnicowa
Niekontrolowany śmiech może stanowić wyzwanie diagnostyczne. Ten niekontrolowany objaw nie zawsze przyjmuje formę konwulsji. Może także być powiązany z innymi zaburzeniami.
Osoba pod wpływem alkoholu lub substancji psychoaktywnych może śmiać się w podobny sposób. Nie jest to jednak stan przewlekły i nawracający, a skutek konsumpcji danej substancji. To najważniejsze rozróżnienie.
Istnieje także problem zwany zespołem Angelmana, który również objawia się śmiechem. To zaburzenie genetyczne powiązane z upośledzeniem rozwoju. Po szóstym miesiącu życia dziecka rodzice dostrzegają zwykle objawy neurologiczne.
Największym wyzwaniem jest jednak rozróżnienie tego zaburzenia od zespołu rzekomoopuszkowego. Przy tym drugim śmiech pojawia się u osób cierpiących zasadniczo na inną chorobą, taką jak na przykład Parkinson.
Czytaj teraz: Rasagilina w leczeniu choroby Parkinsona
Objawy
Jak już pisaliśmy, głównym objawem tej odmiany epilepsji są ataki śmiechu. Mają one szczególną charakterystykę. Śmiech przy takich napadach trwa poniżej minuty i znika tak samo nagle jak się pojawia. Jest mimowolny i pacjent nie jest w stanie go zatrzymać, bo nie ma nad nim kontroli.
Poza śmiechem czasami pojawiają się drgawki, skurcze mięśni, utrata przytomności i rozluźnienie zwieraczy. Objawy te mogą utrzymywać się nawet jeszcze po ustąpieniu ataku śmiechu.
U dzieci, u których pojawiają się napady śmiechu oraz oznaki przedwczesnego dojrzewania, najczęściej obecna jest hamartoma rosnąca w podwzgórzu. Za przedwczesne dojrzewanie uważa się wejście w ten okres około ósmego czy dziewiątego roku życia.
Leczenie
Niekontrolowane napady śmiechu leczy się tymi samymi środkami, które stosuje się przeciwko drgawkom. Należą do nich karbamazepina, lamotrygina, topiramat i lewetyracetam. Nie jest łatwo przejąć kontrolę na tym rodzaje śmiechu. Leczenie niestety nie jest zbyt skuteczne.
Napady śmiechu powtarzają się i obniżają jakość życia pacjentów. Mimo związanych z tym schorzeniem problemów, badania nad lekami na epilepsję mocno posuwają się naprzód. Wielu specjalistów na całym świecie poświęca swoje prace temu tematowi.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- NICOLAE L, IACOB G, POPARDA M, POPESCU B. Gelastic Seizures in a Patient with Right Gyrus Cinguli Astrocytoma. Journal of Medicine and Life. 2010;3:433-6.
- Alvarez, G. “Neurologia del reir patologico, a proposito de un caso de epilepsia gelastica.” Rev. méd. Chile 111.12 (1983): 1259-62.
- Juan, J., et al. “Crisis partial con sintomatologia afectiva. Epilepsia gelastica.” REVISTA DE NEUROLOGIA 25 (1997): 783-783.
