Mycoplasma genitalium: przyczyny, objawy i leczenie

Mycoplasma genitalium to bakteria przenoszona drogą płciową, która została odkryta stosunkowo niedawno. W dzisiejszym artykule dowiesz się, jak zapobiec infekcji, którą powoduje.

Mycoplasma genitalium jest rodzajem bakterii. Prawdopodobnie nigdy nie słyszałaś tej nazwy, ponieważ jest ona bardzo techniczna i naukowa. Specjaliści odkryli ją stosunkowo niedawno.

Czym jest mycoplasma genitalium?

Mycoplasma genitalium odkryto w 1981 roku. W tym samym roku zidentyfikowano ją u dwóch pacjentów cierpiących na zapalenie cewki moczowej. Jednak stan ten nie był spowodowany typowym mikrobem, czyli gonokokiem.

Lekarze potwierdzili, że była to bakteria, która wywołuje choroby przenoszone drogą płciową. Badanie opublikowane w 2015 roku w International Journal of Epidemiology prawdopodobnie ostatecznie potwierdziło te przypuszczenia.

Ogólnie rzecz biorąc, mycoplasma genitalium jest bakterią należącą do rodziny bakterii zwanej „mykoplazmą”. Mycoplasma pneumonia i mycoplasma hominis również do niej należą. Jest to najmniejsza znana bakteria, która może żyć samodzielnie. Jest to także druga najmniejsza ze wszystkich znanych nam obecnie bakterii.

Bakteria ta zachowuje się jak pasożyt w ludzkich komórkach. Blokuje komórki układu oddechowego i rozrodczego. Dlatego też trudno jest zdiagnozować infekcję przez nią spowodowaną.

Wynika to z faktu, że nie jest ona widoczna pod konwencjonalnymi mikroskopami używanymi do testów diagnostycznych. Ponadto można ją hodować tylko w wysoce wyspecjalizowanych laboratoriach.

Przyczyny pojawienia się mycoplasma genitalium

W obrębie rodziny mycoplasma, mycoplasma genitalium zamieszkuje komórki ludzkiego układu rozrodczego. Dlatego właśnie może być uznana za chorobę przenoszoną drogą płciową (STD).

Bakteria rozprzestrzenia się podczas stosunku płciowego. W ten sposób jedna osoba może przekazać ją dalej. Może się ona rozprzestrzeniać się z jednego gospodarza na drugiego poprzez płyny wymieniane podczas stosunku pochwowego, analnego lub oralnego.

Dzieje się tak jednak tylko wtedy, gdy spełnione są dwa warunki: jeden z partnerów jest zarażony mycoplasma genitalium, a podczas stosunku nie stosują odpowiednich mechanizmów ochronnych (na przykład prezerwatywy).

Ogólnie rzecz biorąc, niektóre osoby są bardziej narażone na zakażenie niż inne. Jak wspomnieliśmy powyżej, są to na przykład osoby, które nie używają mechanicznego zabezpieczenia. Partnerzy, którzy niewłaściwie czyszczą zabawki erotyczne, używane podczas stosunku, również są w grupie ryzyka.

Objawy zakażenia mycoplasma genitalium

Bakteria ta ma zazwyczaj tendencję do ukrywania się, ponieważ jest mała i zachowuje się jak pasożyt. Zainfekowana osoba może początkowo nie mieć objawów. Ogólnie rzecz biorąc, bakteria może się objawić od jednego do trzech tygodni od zakażenia.

Ważne jest jednak, aby odróżnić objawy występujące u mężczyzn od objawów występujących u kobiet. U mężczyzn najczęstszym objawem jest stan zwany „zapaleniem cewki moczowej”. Jest to stan zapalny przewodu, przez który wydostaje się mocz z pęcherza. U kobiet najczęstszym objawem jest zapalenie szyjki macicy.

Zazwyczaj zarażeni mężczyźni mogą cierpieć na:

• bolesne lub palące oddawanie moczu,
• swędzenie,
• wydzielinę z cewki moczowej, która znacząco różni się od moczu.

Kobiety natomiast mogą cierpieć na:

• swędzenie pochwy,
• ból w okolicy miednicy,
• krwawienia podczas stosunku,
• zwiększoną ilość wydzieliny z pochwy, wraz ze zmianami w zapachu,
• dyskomfort podczas oddawania moczu.

Ostatnie badania naukowe wiążą infekcję mycoplasma genitalium z niepłodnością – o ile nie jest ona leczona. U kobiet w ciąży może ona ona powodować przedwczesne porody lub poronienia.

Leczenie

Ponieważ bakterię trudno jest zdiagnozować, protokoły medyczne wskazują na leczenie empiryczne  pacjentów z objawami chorób przenoszonych drogą płciową.

Innymi słowy, lekarze powinni przepisać antybiotyki przed otrzymaniem wyników testu diagnostycznego. Zazwyczaj przepisują oni leki, które zabijają najczęstsze patogeny chorób przenoszonych drogą płciową.

Osoba z objawami wymienionymi powyżej prawdopodobnie otrzyma dwie różne odmiany antybiotyków. Schemat leczenia zazwyczaj obejmuje od pojedynczej dawki do przyjmowania leków przez siedem dni. Jeśli jednak objawy utrzymują się po leczeniu empirycznym, lekarz przepisze drugą rundę różnych antybiotyków.

Oprócz antybiotyków, istotną częścią leczenia jest przerwa w aktywności seksualnej. Pacjenci nie powinni odbywać stosunków, dopóki lekarze nie potwierdzą, że infekcja ustąpiła. Ważne jest również zapewnienie leczenia partnerowi seksualnemu lub partnerom zarażonej osoby. Pomaga to zapobiec ponownemu zakażeniu.