Mahatma Gandhi: Jego historia i walka z przemocą

Mahatma Gandhi jest znany jako jeden z najbardziej wpływowych przywódców politycznych i duchowych XX wieku. Przyjrzyjmy się jego historii i walce o niestosowanie przemocy.

Naprawdę nazywał się Mohandas Karamchand Gandhi, ale świat zna go jako Mahatma Gandhi, imię, które otrzymał od poety Rabindranatha Tagore, za jego walkę o niestosowanie przemocy. W sanskrycie oznacza „wielką duszę”.

Mahatma Gandhi był pokojowym działaczem, indyjskim hinduskim politykiem i prawnikiem, który został przywódcą indyjskiego ruchu niepodległościowego przeciwko potędze brytyjskiej. Daleki jednak od pobudzania mas do walki z bronią, promował pokojowy opór i pokojowe nieposłuszeństwo obywatelskie.

W swoim kraju jest więc uważany za bohatera narodowego i symbol pacyfistycznych rewolucji na całym świecie. Zobaczmy krótką historię jego życia i myśli.

Wczesne lata Mahatmy Gandhiego

Gandhi urodził się 2 października 1869 roku w Porbandar w północno-zachodnich Indiach. W tym czasie jego kraj był kolonią pod panowaniem brytyjskim. Hindusi byli obywatelami drugiej kategorii na własnym terytorium.

Jednak Mahatma Gandhi żył w młodości z wieloma wygodami, ponieważ pochodził z zamożnej rodziny kupieckiej. Dzięki temu mógł wyjechać do Anglii, aby studiować prawo na University College London, gdzie uzyskał kwalifikacje adwokata.

Po uzyskaniu dyplomu wrócił do Indii, aby tam kontynuować karierę. Nie udało mu się to jednak, ponieważ w zawodzie prawnika pracowało zbyt wiele osób, a Gandhi nie był w sądach dynamiczną postacią.

Zostaje w Afryce Południowej

W 1893 roku przeniósł się do RPA do pracy w indyjskiej firmie działającej w Natalu. Tam doznał uprzedzeń i dyskryminacji z powodu swojego pochodzenia etnicznego. Zaczął więc walczyć poprzez bierny opór i obywatelskie nieposłuszeństwo w stosunku do praw, które dyskryminowały Hindusów w tym kraju.

W 1894 roku stworzył Partię Indyjską Kongresu Natalskiego, która zjednoczyła społeczność hinduską w Afryce Południowej w jednorodną siłę polityczną. Zalał prasę i rząd doniesieniami o łamaniu praw obywatelskich Hindusów i dowodami dyskryminacji ze strony Brytyjczyków.

Co więcej, Gandhi nalegał na swoich rodaków, aby otwarcie, ale bez przemocy, zakwestionowali ustawę odmawiającą Hindusom prawa do głosowania i ponieśli karę, którą chciał nałożyć rząd.

Ta walka trwała przez 7 lat, podczas których tysiące Hindusów uwięziono (w tym Gandhiego kilkukrotnie), wychłostano, a nawet rozstrzelano za protesty, odmowę rejestracji, spalenie kart rejestracyjnych i wszelkie inne formy pokojowego buntu.

Podczas gdy rządowi udało się stłumić hinduski protest, zagraniczne potępienie ekstremalnych metod stosowanych przez rząd RPA ostatecznie zmusiło południowoafrykańskiego generała Jana Christiana Smutsa do wynegocjowania rozwiązania z Gandhim.

Powrót Gandhiego do Indii

W 1916 Gandhi wrócił do Indii i podróżował po całym kraju. Prowadził tam obszerną korespondencję z różnymi osobistościami i nadal pogłębiał swoją wiedzę religioznawczą i filozoficzną. Szczególną uwagę zwracał jednak na politykę.

W końcu został przywódcą hinduskiego ruchu niepodległościowego przeciwko Brytyjskiemu Rajowi. Nigdy jednak nie zachęcał do walki zbrojnej. Wręcz przeciwnie, brak przemocy zer strony Gandhiego (ahimsa) promował pokojowy opór i nowe sposoby sprzeciwu, takie jak strajki głodowe i obywatelskie nieposłuszeństwo.

Marsz solny

Do najbardziej reprezentatywnych pokojowych protestów na dużą skalę należał słynny marsz solny, który stał się jednym z najważniejszych wydarzeń prowadzących do niepodległości Indii.

W towarzystwie dziesiątek uczniów i dziennikarzy sam Gandhi przeszedł ponad 300 kilometrów nad Ocean Indyjski, domagając się prawa do produkcji soli. Po przybyciu na miejsce Gandhi wszedł do wody i nabrał rękami trochę soli.

Ten gest był symboliczny. Zachęcał rodaków do łamania monopolu rządu brytyjskiego. Brytyjczycy bowiem okupując terytorium, przywłaszczyli sobie produkcję soli.

W tym przypadku Brytyjczycy nałożyli podatek na jej konsumpcję. Jednak po słynnym marszu, okupantowi przeciwstawiły się tysiące ludzi w całym kraju.

Poszli nad morze po sól i wielu trafiło do więzienia. Gandhi również. Jednak wicekról ostatecznie ustąpił i uznał prawo Hindusów do jej produkcji.

Marsz ten miał tak duży wpływ, że stał się inspiracją dla ruchów pokojowych Martina Luthera Kinga. A w 1930 roku magazyn Time porównał go nawet do epizodu zamieszek herbacianych w Bostonie, które doprowadziły do niepodległości Ameryki.

Mahatma Gandhi i niepodległość Indii

Wybuch II wojny światowej w 1939 roku i fakt, że Indie były pośrednio częścią kolonii brytyjskiej, pomogły indyjskiemu ruchowi niepodległościowemu nabrać rozpędu. W tym okresie władze aresztowały tysiące ludzi, a Gandhi, już po siedemdziesiątce, spędził w więzieniu dwa lata.

Jednak naciski społeczne i koniec wojny skłoniły Brytyjczyków do przystąpienia do żądań niepodległościowych Hindusów. Tymczasem podział Indii w 1947 roku dał początek dwóm krajom, które obecnie są ze sobą w konflikcie. Były to Indie (większość hinduska) i Pakistan (większość muzułmańska).

Zabójstwo Mahatmy Gandhiego

30 stycznia 1948 roku, kiedy Gandhi jechał na spotkanie modlitewne, został zamordowany w New Delhi przez Nathurama Godse, hinduskiego radykała powiązanego z ultraprawicowymi grupami, takimi jak Partia Hahasabha. Grupy te oskarżyły Gandhiego o podważenie nowego rządu indyjskiego.

Po zamachu Godse i jego wspólnik Narayan Apte zostali osądzeni i skazani na śmierć. Jednak inicjator zamachu, przewodniczący partii Vinaiak Damodar Savarkar, został uwolniony z powodu braku dowodów.

Dziedzictwo Mahatmy Gandhiego

Przesłanie pokoju i miłości Mahatmy Gandhiego wykracza poza czas i przestrzeń. Martin Luther King Jr. i Nelson Mandela postrzegali Gandhiego jako źródło inspiracji w ich własnej walce. Wszyscy chcieli osiągnąć równe prawa dla swojego ludu.