Jedynaczka - 4 wyzwania, z którymi trzeba się zmierzyć

Często o jedynaczkach mówi się, że to małe księżniczki. Nikt nie zadaje sobie jednak pytań, z jakimi wyzwaniami muszą się zmierzyć już w najmłodszym wieku. Jedyne córki są osobami o niezwykłych, szczególnych cechach. 

Prawdą jest, że jedynaczka często spotyka się z ponadprzeciętnym zainteresowaniem ze strony swojego otoczenia. Traktowana jest jako największy skarb w życiu rodziców. Ale czy nie jest tak w przypadku każdego dziecka?

To może prowadzić do postaw nadopiekuńczych i do rozpieszczania potomka. Stąd pojęcie małej księżniczki, z którym spotykają się jedyne córki na późniejszych etapach życia. 

Czy ktoś pamięta o wyzwaniach z jakimi muszą się zmierzyć? Ponieważ nie mają rodzeństwa, jedyne dziewczynki w rodzinie noszą samotnie wszystkie ciężary na swoich barkach.

Pamiętajmy, że w wieku dorosłym są zobowiązane, aby oddać rodzicom to co w nie zainwestowano i nie mamy tutaj na myśli środków materialnych. Miłość i zaangażowanie, czas i uwaga, swoja obecność. Wszystko to będą musiały kiedyś oddać ukochanym rodzicom.

Jedynaczka – problemy, z którymi musi się zmierzyć

1. Trduność z nawiązywaniem kontaktów

Mówi się, że jedynacy mają problemy z nawiązywaniem kontaktów, bowiem koncentrują się tylko na własnych potrzebach i wykazują trudności z odczuwaniem empatii. To doprowadza do aspołecznych nastawień, szczególnie podczas pracy w grupie.

Zazwyczaj też uważają, że ich sposób i punkt widzenia są najlepsze, co nie pozwala im docenić osiągnięć innych osób.

Za przykład podaje się pierwszą wizytę w przedszkolu, w której okazuje się, że jedynaczka nie jest już w centrum uwagi, bo wszystkie dzieci traktowane są na równi.

Często wiąże się to z traumą i sprzeciwem wobec dalszego uczęszczania do przedszkola. Czy tak jest zawsze? Nie! Psychologowie i badacze społeczni obalają pewne mity związane z jedynymi dziećmi.

Oczywiście takie zachowania mogą mieć miejsce, ale nie w każdym przypadku. Ostatnie badania pokazują, że jedynacy to najczęściej ludzie otwarci na różne poglądy. Praktycznie nie obserwuje się homofobicznych lub rasistowskich nastawień. Nie są też samolubni, aż w takim wymiarze jak się ich ocenia.

2. Radzenie sobie z konfliktami

Problemy i stres są częścią codzienności każdego z nas. Mówi się jednak, że jedynaczka z powodu braku rodzeństwa nie ma możliwości konfrontacji z problemami. Nie ma się na kogo gniewać, z kim drzeć koty. Nie musi też walczyć o swoje. To w konsekwencji może prowadzić do braku wewnętrznych narzędzi w obliczu rozwiązywania konfliktów.

Psychologowie owszem potwierdzają, że jedynacy preferują nie angażować się w konflikty. Ale to może wiązać się z ich pozytywną cechą: opanowaniem.

Jedynaczki i jedynacy czerpią wzorce bezpośrednio od dorosłych rodziców, co przy odrobinie szczęścia może przynieść efekty w postaci życiowej dojrzałości.

3. Jedynaczka a egoizm

Większość dzieci w wieku od 10 do 12 lat wykazuje cechy egocentryczne. Jednak mówi się, że dzieci, które wychowują się wraz z rodzeństwem nauczone są dzielenia się z innymi bardziej niż jedynak czy jedynaczka.

Panuje powszechne stwierdzenie, że jedynaczka nie musiała dzielić się z innymi w domu, mając wszystkie zasoby i całą miłość swoich rodziców dla siebie. To może powodować, że w przysłości będzie wykazywać bardziej samolubne niż inni nastawienie.

4. Podświadoma zależność

To wyzwanie najbardziej zależy od rodziców i kreowanych przez nich relacji z dzieckiem.

Jedynaczka (tak samo jak jedynak) odczuwają silną więź z domem, często nawet bezpośrednie uzależnienie, bowiem to w nich jako dzieciach pokładano wszelkie nadzieje. Taka presja wywołała potrzebę bycia doskonałym a często nawet realizację niespełnionych marzeń rodziców.

Co więcej presja ta wiąże się z odpowiedzialnością za dom i opiekę nad rodzicami w przyszłości. Nierzadko rodzice podświadomie kultywują wyrzuty sumienia w dziecku, które mogą destrukcyjnie wpłynąć na poczucie jego wartości. Zazwyczaj jedyne dzieci boją się opuścić dom rodzinny ze względu na presję i pojawiające się poczucie winy. 

Jedynaczka – pozytywne cechy

Wczesna dojrzałość emocjonalna

Jedynaczka większość swojego czasu dzieliła tylko z dorosłymi ludźmi. Taka koegzystencja pozwala też zrozumieć ich działania i przyzwyczajać się do pewnych dorosłych tendencji.

Nierzadko zachęca to jedyne dzieci do czytania, rysowania, wykonywania czynności wymagających koncentracji i ciszy. To pozwala osiągnąć wysoki stopień dojrzałości już w najmłodszych latach. Nieporównywalny często z innymi dziećmi, które miały rodzeństwo.

Bogata wyobraźnia

Dorosłym często brakuje czasu, a więc jedynacy muszą sami sobie organizować dzień, kreując własną wewnętrzną rzeczywistość. Stąd kreacja niewidzialnych przyjaciół i fantastycznego rodzeństwa.

Tworzą zabawy, w których mogą uczestniczyć sami, nie mają powodów do niezdrowej rywalizacji. Niezwykle często to właśnie jedynacy obierają artystyczną drogę życia.

Silne poczucie odpowiedzialności

W czasie kształtowania swojego młodego życia jedynak i jedynaczka muszą sami wykonywać wszystkie obowiązki, bowiem nie mają komu ich przekazać.

Z drugiej strony obarczeni są też całą odpowiedzialnością za powstałe szkody. Jeśli dochodzi do traumy w rodzinie, także pozostają sami aby zmierzyć się ze swoimi demonami, muszą wziąć się w garść i być wsparciem dla reszty rodziny.

Trudno wytłumaczyć innym czym dokładnie jest przejście przez życie jako jedynaczka. Ponadto mówimy tu o dość ekskluzywnej, bo małej grupie osób w naszym społeczeństwie.

To zupełnie naturalne, że pojawiają się pytania i powstają stereotypy ze strony innych ludzi. Co więcej, sami jedynacy zastanawiają się i nieustannie zadziwiają pewnymi elementami życia z wielodzietnych rodzin.