Intubacja: jakie leki należy stosować?

Aby intubacja mogła zostać przeprowadzona we właściwy sposób, lekarze muszą podać pacjentowi różne leki, które opiszemy w dzisiejszym artykule.

Zaburzenia dróg oddechowych i oddychania to jedna z najczęstszych przyczyn śmierci i poważnych powikłań u dorosłych i starszych osób. Właśnie dlatego techniki resuscytacji krążeniowo-oddechowej, takie jak intubacja, to jedna z najważniejszych kwestii podczas radzenia sobie z takimi nagłymi przypadkami.

Intubacja to procedura, która jest niezwykle często wykonywana w medycynie ratunkowej i na oddziałach intensywnej opieki medycznej, bez względu na schorzenie, które wywołuje konieczność zastosowania tego rodzaju zabiegu.

Istnieją niektóre przeszkody, które uniemożliwiają wykonanie intubacji. Zaliczamy do nich budowę anatomiczną struktur krtaniowych, ograniczony czas na poprawę problemu oraz złą widoczność struktur. Dlatego też lekarze używają określonych leków, które pomagają intubować pacjenta.

Na czym polega intubacja?

Proces intubacji polega na szybkim włożeniu rurki do tchawicy, aby otworzyć drogę dla powietrza. Kiedy lekarz umieszcza rurkę, pacjent będzie w stanie łatwiej oddychać.

Liczne zalety sprawiają, że intubacja to preferowana metoda kontrolowania dróg oddechowych pacjenta. Z jednej strony izoluje drogi oddechowe, dzięki czemu mogą pozostać otwarte. Poza tym chroni przed insuflacją żołądka, która pojawia się, gdy żołądek wypełnia się powietrzem.

Z drugiej strony wspomaga głębokie oddychanie przeponą oraz sprawia, że pacjent otrzymuje wysokie stężenie tlenu. Ta procedura eliminuje potrzebę stosowania niewystarczająco przylegającej maski twarzowej i stanowi sposób podawania leków.

Kiedy lekarze decydują się intubować pacjenta?

Stosowanie tej procedury jest obwarowane precyzyjnymi wskazówkami. Najczęściej sięga się po nią w przypadku zatrzymania krążenia i oddychania. Jednak istnieją również inne sytuacje, w których jest niezbędna.

Do pacjentów wymagający intubacji zaliczamy osoby, u których należy wyizolować drogi oddechowe lub je chronić, takie, które dotknęły traumatyczne urazy mózgu w skali Glasgow wynoszącej mniej niż 8 punktów, lub osoby z niewydolnością oddechową wynoszącą ponad 30 lub poniżej 10 oddechów na minutę.

Poza tym lekarze mogą zdecydować się przeprowadzić intubację u osoby, u której doszło do nagłej niewydolności oddechowej lub cierpiącej na obrzęk dróg oddechowych, występujący z powodu oparzeń lub anafilaksji.

Leki używane podczas intubacji

W reakcji na intubację ciało wytwarza silny szok adrenergiczny, któremu towarzyszy częstoskurcz, nadciśnienie i zwiększone ciśnienie wewnątrz czaszki oraz w gałkach ocznych.

Z tego powodu wykorzystuje się etap wcześniejszego natlenienia, podczas którego lekarze podają następujące leki, aby zmniejszyć reakcje fizjologiczne organizmu:

• Lignokaina: lekarze używają jej u pacjentów z nadciśnieniem wewnątrzczaszkowym lub zwiększoną reaktywnością oskrzelową. Zalecana dawka wynosi 1,5/kg masy ciała, podany najlepiej na 3 minuty przed intubacją.
• Fentanyl: to opioid, który zmniejsza odpowiedź układu współczulnego, czyli częstoskurcz i nadciśnienie tętnicze. Należy zachować dużą ostrożność podczas stosowania tego leku, ponieważ może wywołać zapaść oddechową.
• Atropina: lekarze używają jej, aby zapobiegać bradykardii u pacjentów pediatrycznych.
• Dawka przesunięcia fazowego blokera nerwowo-mięśniowego: obecnie nie jest zalecana, ponieważ lekarze nie znają rzeczywistych zalet wynikających ze zmniejszenia drgania mięśni. Znają za to niekorzystny wpływ takich leków.

Inne leki

W fazie wprowadzenia i paraliżu, lekarze podają kolejno środki uspokajające, które wprowadzają w stan nieświadomości, a następnie środki rozluźniające mięśnie, zazwyczaj chlorek suksametoniowy. Pośród najczęściej wykorzystywanych blokerów nerwowo-mięśniowych i środków wprowadzających znajdują się:

• Etomidat: to najczęściej wykorzystywany lek nasenny. Nie wywiera wpływu na hemodynamikę.
• Ketamina: to jedyny lek o stabilności hemodynamicznej porównywalnej z etomidatem. To dysocjacyjny środek znieczulający. Wywołuje wydzielanie katecholaminy, która zwiększa częstotliwość bicia serca, ciśnienie tętnicze i pojemność minutową serca. Doskonale sprawdza się w przypadku pacjentów z hipotensją.
• Barbituran: tiopental, podobnie jak propofol, jest często wykorzystywany w znieczuleniach. Zaleca się go stosować w przypadku pacjentów, u których podejrzewa się nadciśnienie wewnątrzczaszkowe oraz takich, którzy wykazują stabilność hemodynamiczną.
• Benzodiazepiny: midazolam to najczęstszy lek z tej grupy. Działa dość szybko, a jego działanie jest dosć krótkie z porównaniu z innymi lekami z tej samej rodziny. Poza tym ma silniejsze działanie amnezyjne.