Hiperdoncja – przyczyny i leczenie
Hiperdoncja to schorzenie, w którym u danej osoby rozwijają się dodatkowe zęby, znacznie powyżej standardowej ilości (32 sztuki u dorosłych, 20 sztuk u dzieci). Szacuje się, że choroba ta występuje u 2-3% populacji.
No dobrze, ale co to właściwie jest hiperdoncja? Wyjaśnimy to szczegółowo poniżej. Powiemy Ci także, jakie są główne przyczyny tego schorzenia i sposoby jego leczenia.
Co to jest hiperdoncja?
Jak wspomnieliśmy wcześniej, hiperdoncja to nadmierna liczba zębów. U osoby z tym stanem dodatkowe zęby w czaszce są „nadliczbowe”. Większość z nich znajduje się w górnej szczęce, szczególnie w linii środkowej między siekaczami.
Najczęściej jest to mesiodens pomiędzy dwoma górnymi środkowymi siekaczami. Zwykle ma kształt podobny do sąsiednich zębów, chociaż istnieją różne rodzaje:
- w formie korka lub stożka,
- w kształcie molowym – molariform.
Hiperdoncja może oznaczać zmiany, które mogą być proste, mnogie lub powiązane z innymi syndromami.
Zęby te powodują zmiany, zajmując przestrzeń innych zębów lub opóźniając ich wyjście. Istnieją trzy rodzaje hiperdoncji:
- prosta: w szczęce znajduje się tylko jeden nadliczbowy ząb,
- mnoga: w szczęce jest kilka nadliczbowych zębów i trudniej jest je znaleźć,
- powiązana z innymi syndromami: na przykład dysplazja czaszkowo-twarzowa, zespół Ehlera-Danlosa czy rozszczep wargi.
Przeczytaj także: Zdrowe zęby – 5 nawyków, które pomogą Ci o nie zadbać
Przyczyny hiperdoncji
Nieprawidłowości w liczbie zębów w naszej jamie ustnej mogą występować domyślnie. Hiperdoncja to nadmierna liczba zębów, podczas gdy hipodoncja to brak niektórych zębów. Mogą one występować zarówno w uzębieniu tymczasowym, jak i stałym.
Przypadłość ta jest klasyfikowana, jeśli liczba zębów danej osoby jest wyższa niż 20 w uzębieniu tymczasowym i 32 w uzębieniu stałym.
Dokładna przyczyna jest wciąż nieznana, ale w hiperdoncji niesynchronicznej występuje element genetyczny. Nadliczbowe zęby są spowodowane nadmierną aktywnością komórek embrionalnych, które tworzą zęby. Może to wynikać z różnych przyczyn:
- miejscowe: powodowane infekcjami, urazami itp.
- ogólne: pośród nich znajdziemy te, które wynikają z syndromów.
Stan ten występuje częściej u mężczyzn, ze stosunkiem 2-1 w porównaniu do kobiet. Częściej dotyczy także uzębienia stałego, niż tymczasowego.
Leczenie hiperdoncji
Diagnoza tego stanu odbywa się przez wykonanie zdjęcia rentgenowskiego w celu oceny zębów. Może to wykazać objawy, takie jak opóźnione wyrastanie, złe położenie zębów i diastema.
Leczenie powinno być dostosowane do potrzeb każdego pacjenta i rodzaju nadliczbowych zębów.
Jak leczyć hiperdoncję?
Istnieją różne metody leczenia hiperdoncji. Lekarz musi przeprowadzić kilka testów, zanim podejmie decyzję, który z zębów usunąć.
Ekstrakcja
Ekstrakcja nadliczbowego zęba jest zazwyczaj zalecanym zabiegiem. Stosuje się go, aby uniknąć możliwych problemów z wyrośnięciem zęba lub umiejscowieniem zębów w szczęce.
Jednak wczesna ekstrakcja, szczególnie u dzieci, może uszkodzić wierzchołek sąsiednich zębów, które nie zostały jeszcze wytworzone. Z tego powodu specjalista musi przeprowadzić indywidualne badanie, aby ustalić, kiedy jest najlepszy czas na usunięcie dodatkowego zęba.
Może Cię zainteresuje: Zgrzytanie zębami czyli bruksizm – jak rozluźnić szczękę?
Ortodoncja
Zwykle po wykonaniu zabiegu usunięcia dodatkowego zęba, pacjent może potrzebować opieki ortodontycznej, aby wyrównać łuk i zachować przestrzeń dla kolejnego zęba.
Zastąpienie niewykształconego zęba
Istnieją przypadki hiperdoncji związane z brakiem zębów, a także takie, które powodują powstawanie zębów o nietypowych kształtach. W takich przypadkach nadliczbowy ząb może zastąpić ten brakujący, a dentysta może poprawić jego wygląd za pomocą korony lub forniru.
Podsumowując
Hiperdoncja występuje, gdy dana osoba ma więcej zębów niż powinna. Jest to stan związany z genetyką, ale może być również spowodowany innymi czynnikami, takimi jak uraz. Wybrane leczenie zależy od warunków każdej osoby. Dlatego też konieczne jest pełne studium przypadku.
This might interest you...
