Co to jest dystrofia Fuchsa i dlaczego się pojawia?

Dystrofia Fuchsa może stać się bardzo upośledzająca, ponieważ kończy się ciągłym niewyraźnym widzeniem. Dlatego wymaga leczenia.

Przejrzane i zatwierdzone przez: lekarz Diego Pereira.

Napisany przez Carmen Martín

Ostatnia aktualizacja: 10 czerwca, 2023

Dystrofia Fuchsa to choroba, która atakuje rogówkę. Jest to rodzaj soczewki, znajdującej się w przedniej części oka, która odpowiada za załamanie światła i skierowanie jego promieni w stronę siatkówki.

Rogówka składa się z różnych warstw komórek. W tym stanie komórki jednej z warstw (śródbłonka) zaczynają stopniowo umierać. Problem polega na tym, że widzenie ulega zmianie i staje się niewyraźne.

Nie ustalono jak dotąd dokładnej częstości występowania tej choroby. Jednak należy ją leczyć, ponieważ może poważnie wpłynąć na zdolność widzenia. W tym artykule szczegółowo opiszemy możliwe przyczyny i dostępne terapie.

Co to jest dystrofia Fuchsa?

Dystrofia Fuchsa to postępująca, dziedziczna chorobą rogówki, która zwykle pojawia się między 50 a 60 rokiem życia. Według informacji z Expert Review of Ophthalmology jest to stan tylnej części rogówki, który objawia się utratą gęstości komórek śródbłonka.

Śródbłonek styka się z cieczą wodnistą, płynem znajdującym się w przedniej komorze oka. Ta warstwa komórek odpowiada za wydalanie płynu z rogówki, która dzięki temu pozostaje przezroczysta, i światło może prawidłowo wnikać.

Dystrofia Fuchsa powoduje, komórki te zaczynają stopniowo obumierać. W efekcie w rogówce gromadzi się coraz gęstszy płyn. Publikacja w American Academy of Ophthalmology stwierdza, że rozwój choroby dzieli się na dwa etapy.

• W pierwszym lub wczesnym etapie – objawy mogą nie wystąpić wcale lub mogą być bardzo łagodne. W rzeczywistości wzrok zwykle poprawia się w ciągu dnia.
• Jednak w drugim etapie widzenie staje się często niewyraźne nawet w ciągu dnia. Podczas snu w rogówce gromadzi się jeszcze więcej płynu. Dlatego objawy bardziej nasilają się po przebudzeniu.

Dystrofia Fuchsa często dotyczy obu oczu.

Objawy dystrofii Fuchsa

Dystrofia Fuchsa ma powolny i postępujący rozwój. Najbardziej charakterystycznym objawem jest niewyraźne lub zamglone widzenie. Objawy kliniczne często pogarszają się po przebudzeniu.

Na początku wzrok poprawia się w ciągu dnia. Gdy jednak uszkodzenia są już znaczne, widzenie pozostaje niewyraźne. Wielu pacjentów zgłasza, że widzi małe aureole wokół świateł lub czują się jak oślepieni.

Ponadto, w wyniku gromadzenia się płynu w rogówce, na jej powierzchni mogą tworzyć się pęcherze. Mogą one powodować znaczny ból lub dyskomfort.

Przyczyny i czynniki ryzyka

W tej chorobie komórki śródbłonka wewnątrz rogówki stopniowo zawodzą lub obumierają. Ich funkcją, oprócz odżywiania rogówki, polega na zapobieganiu jej obrzękowi. W  tym celu wciągają płyn z wnętrza rogówki do cieczy wodnistej.

W ten sposób rogówka utrzymuje ograniczoną grubość i przezroczystość. Dlatego, gdy komórki śródbłonka tracą swoją funkcjonalność, na rogówce pojawia się obrzęk, a promienie nie docierają prawidłowo do siatkówki.

Chociaż nie ustalono dokładnej przyczyny tej sytuacji, uważa się, że ma ona znaczący składnik dziedziczny. Jednak podstawa genetyczna jest złożona i nie zawsze istnieje historia rodzinna.

Z drugiej strony zidentyfikowano szereg czynników, które zwiększają ryzyko wystąpienia tego schorzenia. Jednym z nich, o którym już wspominaliśmy, jest wiek. Najczęściej dystrofia Fuchsa rozpoczyna się w późnej dorosłości.

Podobnie, płeć wydaje się być kolejnym czynnikiem ryzyka. Częstość występowania zaburzenia jest znacznie wyższa u kobiet niż u mężczyzn. Stwierdzono również, że występuje bardzo często w Stanach Zjednoczonych, ale rzadko w krajach wschodnich, takich jak Japonia czy Chiny.

Jak diagnozuje się dystrofię Fuchsa?

Rozpoznanie dystrofii Fuchsa może być złożone, ponieważ wiele patologii może prowadzić do niewyraźnego widzenia. Dlatego zwykle objawy zgłaszane przez pacjenta nie są wystarczające. Z tego powodu wykonuje się serię badań uzupełniających w celu potwierdzenia choroby.

Jednym z podstawowych badań jest badanie rogówki. Według specjalistów z Mayo Clinic, badanie to najczęściej wykonuje się lampą szczelinową, która jest rodzajem mikroskopu optycznego. Służy do szukania zmian w rogówce lub do próby wykrycia jej opuchlizny lub wybrzuszenia.

Ponadto zwykle wykonuje się tomografię rogówki. Badanie to pozwala ocenić, czy występuje obrzęk, czy nie. Z drugiej strony, do pomiaru grubości tej soczewki służy pachymetria rogówki. Jak wspomniano powyżej, dystrofia Fuchsa zwykle powoduje pogrubienie rogówki.

Wreszcie, w niektórych przypadkach przeprowadza się liczenie komórek rogówki. Nie jest to powszechna procedura, ale pozwala ocenić liczbę komórek i ich rozmiar, aby ocenić, czy nastąpiła utrata komórek.

Dostępne leczenie

Dystrofia Fuchsa może stać się bardzo upośledzająca, ponieważ wraz z postępem choroby widzenie pozostaje niewyraźne przez cały dzień. W niektórych przypadkach stosuje się pewne zabiegi medyczne w celu złagodzenia objawów.

Można na przykład stosować miękkie soczewki kontaktowe. Pomagają złagodzić ból rogówki. To samo dotyczy kropli z soli fizjologicznej lub maści, które działają na zmniejszenie ilości płynu gromadzącego się w rogówce.

Chirurgiczne leczenie choroby

Prawda jest taka, że leczenie farmakologiczne jest często niewystarczające. W wielu przypadkach stosuje się pewne techniki chirurgiczne, aby poprawić widzenie. Do niedawna uważano, że jedyną leczniczą opcją terapeutyczną jest przeszczep rogówki.

Jednak obecnie istnieją bardziej specjalistyczne techniki, które są ukierunkowane na warstwę śródbłonka. Chodzi o tak zwany przeszczep wewnętrznej warstwy rogówki lub endotelialną keratoplastykę błony Descemeta.

Ta technika polega na zastąpieniu tylko najbardziej wewnętrznej warstwy rogówki, która uległa uszkodzeniu. Wykonuje się ją w znieczuleniu miejscowym. Ma szybszy czas regeneracji niż całkowity przeszczep rogówki.

Dystrofia Fuchsa początkowo przebiega bezobjawowo

Należy pamiętać, że dystrofia Fuchsa ma postępujący i podstępny przebieg. We wczesnych stadiach zwykle przebiega bezobjawowo. Pierwsze objawy mogą pojawić się nawet kilkadziesiąt lat po wystąpieniu choroby.

Dlatego ważne jest, aby zawsze konsultować się z okulistą w przypadku jakichkolwiek objawów. Należy wykluczyć inne patologie i jak najszybciej rozpocząć leczenie, aby uniknąć powikłań.