Wrzód miękki: objawy i leczenie
Wrzód miękki to choroba zakaźna wywoływana przez bakterie. Główne sposoby ochrony przed jego rozwojem to używanie prezerwatyw i zmniejszenie liczby partnerów seksualnych.
Wrzód miękki, nazywany również wrzodem wenerycznym, to infekcja bakteryjna wywoływana przez bakterie z rodziny Haemophilus ducreyi. Ta infekcja występuje w wielu częściach świata, w tym w Afryce i Azji Południowo-Wschodniej.
Z kolei w krajach rozwiniętych można natknąć się jedynie na nieliczne przypadki. Mimo tego warto mieć świadomość objawów tego schorzenia oraz sposobów jego leczenia.
Ponieważ wrzody miękkie rzadko kiedy występują na terenie Stanów Zjednoczony, większość osób, u których się go diagnozuje, zaraża się nim podczas pobytu poza swoim miejscem zamieszkania. Innymi słowy, ma to miejsce w obszarach, w których infekcja pojawia się o wiele częściej.
Wrzód miękki to choroba, podczas której na organach płciowych pojawiają się rany i owrzodzenia. Może przenosić się na dwa różne sposoby:
- Transmisja drogą płciową, poprzez kontakt skórny z otwartą raną zakażonej osoby.
- Transmisja drogą inną niż płciowa, poprzez zakażenie wtórne, gdy dana osoba ma kontakt z płynem przypominającym ropę, wydobywającym się z wrzodu miękkiego.
Eksperci do spraw zdrowia twierdzą, że wrzody miękkie mogą rozprzestrzeniać się zawsze, gdy są obecne rany lub owrzodzenia. Oznacza to, że dana osoba może zarażać inne tak długo, jak na jej ciele występują wrzody miękkie.
Wrzód miękki: typowe objawy
Okres inkubacji bakterii Haemophilus ducreyi wynosi od trzech do siedmiu dni. Po tym terminie zaczynają pojawiać się małe, niewielkie grudki, które szybko przekształcają się we wrzody powierzchniowe.
Takie wrzody są miękkie i mają żółty lub szary kolor. Posiadają nieregularne i rozlewające się granice, co oznacza, że pokrywa je tkanka. Poza tym na ich obrzeżach występuje rumień. Rozmiar wrzodów jest zróżnicowany i często zlewają się ze sobą, tworząc jedną dużą zmianę chorobową. W niektórych przypadkach mogą rozwiną się w przetokę.
Czasami głębsze zmiany chorobowe mogą niszczyć ważne tkanki. Jednocześnie infekcja wywołuje powiększenie i opuchliznę węzłów chłonnych. Co więcej, mogą łączyć się ze sobą, tworząc ropienie. Taki proces nazywa się dymienicą.
Należy podkreślić, że wrzód miękki może przenosić się na inne części ciała i wywoływać nowe zmiany chorobowe. Do innych objawów infekcji zaliczamy:
- Stulejkę: Zwężenie otworu napletka, co uniemożliwia główce wynika wyłonienie się z napletka, częściowo lub całkowicie.
- Zwężenie cewki moczowej: Dochodzi do niego, gdy przewód, który transportuje mocz na zewnątrz ciała (moczowód) zwęża się.
- Przetokę cewki moczowej.
Dowiedz się więcej: Choroby przenoszone drogą płciową – Jak ich uniknąć?
Leczenie wrzodu miękkiego
Leczenie wrzodu miękkiego powinno się rozpocząć jak najszybciej. W przypadkach, w których podejrzewa się występowanie tej infekcji (bazując na zaobserwowanych objawach), powinno się bez zbędnej zwłoki wprowadzić adekwatnie dobrane leczenie.
Ponieważ jest to infekcja bakteryjna, leczenie polega na przyjmowaniu antybiotyków. Lekarze przepisują najczęściej azytromycynę (1 gram doustnie), ceftriakson (250 mg drogą domięśniową) i cyprofloksacynę na trzy dni.
Kolejny podstawowy środek leczniczy to leczenie partnerów seksualnych, z którymi zakażona osoba miała kontakt na 10 dni przed wystąpieniem objawów. Jest to konieczne nawet jeśli pacjent nie doświadcza żadnych typowych objawów.
Kluczową rolę odgrywa również powstrzymanie się od kontaktów seksualnych bez zabezpieczenia w okresie infekcji.
Jeśli pacjenci będą przestrzegać zalecanego leczenia, ich objawy powinny ulec złagodzeniu na przestrzeni trzech dni. Oczywiście leczenie powinno zawsze następować pod nadzorem lekarza, nigdy na własną rękę. Czasami poprawa stanu następuje dopiero po dwóch tygodniach, na przykład w przypadku pacjentów HIV.
Warto przeczytać również: Światowy Dzień walki z AIDS: zaangażowanie wszystkich
Jak chronić się przed rozwojem wrzodu miękkiego?
To jasne, że najlepszy sposób na ochronę przed zakażeniem stanowi unikanie uprawiania seksu bez zabezpieczenia z osobą z wrzodem miękkim. Co więcej, ograniczenie liczby partnerów seksualnych również zmniejsza ryzyko infekcji. Używanie prezerwatyw zmniejsza ryzyko zarażenia się bakterią, która wywołuje wrzód miękki.
Jeśli podejrzewasz, że możesz mieć wrzód miękki, powinnaś unikać kontaktów seksualnych póki nie udasz się do lekarza. Będzie on w stanie postawić właściwą diagnozę, aby potwierdzić istnienie infekcji lub je wykluczyć.
Powinnaś również natychmiast skontaktować się ze swoimi partnerami seksualnymi, aby poinformować ich, że masz tą infekcję. Dzięki temu będą w stanie udać się do lekarza i, jeśli będzie to konieczne, rozpocząć leczenie.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Vázquez, K. M., Olivera, R. M. P., & Henningsen, T. U. (2014). Chancroide (enfermedad de Ducrey). Dermatologia Revista Mexicana.
- Aznar, J., Blanco, M. A., Lepe, J. A., Otero-Guerra, L., & Vázquez, F. (2017). 24. Diagnóstico microbiológico de las infecciones de transmisión sexual y otras infecciones genitales. Procedimientos en microbiología clínica.
- IMSS. (2009). Enfermedades de Transmisión Sexual en el Adolescente y Adulto que producen Úlceras Genitales: Herpes, Sífilis, Chancroide, Linfogranuloma venéreo y Granuloma inguinal. Guía de Práctica Clínica.