Syndrom Łazarza: powrót do życia?

Udokumentowano tylko 100 do 200 przypadków syndromu Łazarza, a większość z nich zakończyła się ostatecznie śmiercią osoby.

Syndrom Łazarza to rzadkie i naprawdę niesamowite zjawisko, które pojawiło się w serialach, filmach, a nawet książkach. Jest również znane jako zespół Łazarza lub autoresuscytacja.

Zespół ten polega na „resuscytacji” osoby po nieudanej próbie resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Oznacza to, że osoba, która zmarła i była bezskutecznie reanimowana, po pewnym czasie sama wraca do życia.

Syndrom Łazarza jest tak rzadki, że zawsze był uważany za mit lub fikcję. Jednak dzisiaj istnieje wiele udokumentowanych i zbadanych przypadków. W tym artykule wyjaśnimy, o co w tym wszystkim chodzi.

Skąd bierze się syndrom Łazarza?

Nazwa syndromu Łazarza pochodzi z religii chrześcijańskiej. Nowy Testament Biblii opowiada historię Łazarza, przyjaciela Jezusa Chrystusa. Łazarz był chory i umarł, ale zgodnie z tym epizodem Jezus wskrzesił go z martwych.

Ta historia zawiera słynne zdanie „Łazarzu, wyjdź”. Syndrom noszący imię wskrzeszonego pojawiał się w historii i w literaturze. Jednak dopiero w XX wieku rozpoczęły się prawdziwe badania i dokumentacja rzeczywistych przypadków.

Zespół Łazarza był znany pod tą nazwą, dopóki w 1982 roku lekarz w Walii nie opisał go jako autoresuscytacji. Ten człowiek zaczął to badać i odkrył, że było 38 udokumentowanych przypadków tego zdarzenia.

W większości przypadków pacjenci wracali do życia po około 7-8 minutach od zakończenia próby resuscytacji. Były jednak inne przypadki, w których czas „śmierci” wynosił ponad pół godziny.

Czym jest syndrom Łazarza?

Jak już wspomnieliśmy, syndrom Łazarza jest w rzeczywistości zjawiskiem medycznym zwanym samoreanimacją. Według medycyny polega ona na reaktywacji mózgu po pewnym czasie od próby resuscytacji krążeniowo-oddechowej.

Wszystkie przypadki, które zostały zgłoszone w związku z nim, mają jedną wspólną cechę: wszyscy pacjenci przeszli resuscytację krążeniowo-oddechową. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa polega na wykonywaniu uciśnięć klatki piersiowej i wdmuchiwaniu powietrza w układ oddechowy po zatrzymaniu krążenia.

Prawda jest taka, że naukowcy wciąż nie wiedzą, dlaczego występuje ten efekt. Jedna z hipotez głosi, że serce przestaje bić, ponieważ w klatce piersiowej powstaje zbyt duże ciśnienie. Efekt polega więc na tym, że po zaprzestaniu resuscytacji ciśnienie to się zmniejsza, a serce reaktywuje się.

Inna hipoteza dotyczy ilości potasu we krwi, która zmniejsza się po śmierci i umożliwia ponowne pobudzenie serca. W rzeczywistości większość ludzi, którzy doświadczają syndromu Łazarza, umiera definitywnie wkrótce po uszkodzeniu mózgu.

Co oznacza odruch Łazarza?

Najnowsze badania wyjaśniają, że odruch Łazarza to reakcja ruchowa mięśni po śmierci mózgu. Śmierć mózgu następuje, gdy centralny układ nerwowy nieodwracalnie traci swoje funkcje.

W przypadku śmierci mózgu osoba nie ma odruchów i znajduje się w bezdechu. Jednak czasami zdarzają się osoby w tym stanie, u których występują spontaniczne skurcze mięśni.

Te skurcze nazywamy odruchem Łazarza. W rzeczywistości odruch Łazarza powoduje ogromne zamieszanie wśród lekarzy i członków rodziny. Konfrontacja ze śmiercią to skomplikowana sytuacja, a kiedy umarły porusza jakąś kończyną, pojawia się myśl, że jest jeszcze jakaś nadzieja.

Musimy pamiętać, że syndrom Łazarza występuje bardzo rzadko. Co więcej, jak wspomnieliśmy wcześniej, większość osób, które tego doświadczyły, zmarła wkrótce potem.