Ślinotok - sposoby leczenia tego zjawiska
W poniższym artykule omówimy charakterystykę i sposoby, którymi leczy się ślinotok czyli mimowolnej, biernej utracie śliny z jamy ustnej.
Nadmierne wydzielanie śliny to jeden z objawów wielu chorób. To zjawisko fizjologiczne samo w sobie nie jest charakteryzowane jako choroba. W czasie ślinotoku ślinianki produkują zbyt dużą ilość śliny, co może być niekomfortowe, a nawet bolesne. Przyczyną takiego stanu może być wiele schorzeń a nawet zatrucia.
Czytaj dalej i dowiedz się więcej!
Ślinotok: charakterystyka i leczenie
Ślinotok – lub nadmierne wydzielanie śliny – to jeden z objawów wielu istniejących chorób. Oczywiście, ten stan jest całkowicie normalny u dzieci w wieku od 15 do 36 miesięcy. Jednak uważa się, że jest patologiczny, jeśli występuje z dużą intensywnością po ukończeniu czwartego roku życia lub u dorosłych.
Dzisiaj przyjrzymy się bliżej cechom tego zaburzenia i leczeniu gruczołów ślinianki.
Chociaż ślinotok wydaje się być stanem, który wpływa tylko na samopoczucie i wygląd, może mieć również związek z poważnymi schorzeniami. Należą do nich na przykład: porażenie mózgowe, udar lub choroba Parkinsona. Może również wynikać z ciąży lub przyjmowania określonych leków i substancji. Dowiedz się więcej!
Co to jest ślinotok i co go powoduje?
Ślinotok to stan charakteryzujący się niezdolnością do zatrzymywania nadmiaru śliny w jamie ustnej i trudnością w kierowaniu jej w stronę przewodu pokarmowego. Jest to nadmierna produkcja śliny lub anomalia w jej przetwarzaniu i połykaniu.
Najczęstszymi przyczynami ślinotoku są jednak choroby neurologiczne. Są wśród nich, jak wspomnieliśmy, porażenie mózgowe i choroba Parkinsona. Jednak występuje również u osób, które cierpią na stwardnienie zanikowe boczne (ALS), zespół Riley – Day lub skutki zawału mózgu.
Ponadto, stan ten jest również powszechny u osób przyjmujących leki przeciwpsychotyczne, nasenne lub uspokajające. Ten nagły wzrost produkcji śliny, często występuje podczas ciąży między drugim a czwartym tygodniem ciąży.
Ślinienie się u małych dzieci jest częścią rozwoju i jest uważane za normalne.
Charakterystyka tego zaburzenia
Za produkcję śliny odpowiedzialne są niewielkie gruczoły ślinowe. Są trzy z nich: ślinianki przyuszne, podżuchwowe i podjęzykowe. Pierwsza z nich wytwarza wodnistą ślinę, podczas gdy pozostałe dwie wytwarzają gęstszą ciecz w sposób ciągły. Jest to rodzaj śliny, który często powoduje uczucie duszenia się.
Przeczytaj także: Ostropest plamisty i jego właściwości
Każdego dnia ślinianki wytwarzają około 1,5 litra śliny, z czego 70% pochodzi z gruczołów podżuchwowych i podjęzykowych. Jako taki, ślinotok nie jest chorobą, która może zagrażać życiu i zdrowiu. Jednak poważnie wpływa na jakość i satysfakcję z życia chorego.
Nie ma konkretnego lekarza specjalizującego się w leczeniu ślinotoku. Dlatego jeśli podejrzewasz to zaburzenie, powinieneś skontaktować się z lekarzem rodzinnym. Skieruje cię on do konkretnego specjalisty, w zależności od bezpośredniej przyczyny, która powoduje ten nieprzyjemny problem.
Klasyfikacja rodzajów ślinotoku
Z punktu widzenia jego pochodzenia wyróżnia się dwa rodzaje ślinotoku:
- Ślinotok przedni: wywodzi się z porażenia nerwowo-mięśniowego prowadzącego do problemu z przełykaniem połączonego z nadmierną produkcją śliny. Prowadzi to do wycieku płynu z kącików ust lub dolnej wargi.
- Ślinotok tylny: gdy problem bierze się z przepływu nadmiaru śliny z języka do gardła.
Zgodnie ze skalą oceny Thomasa-Stonella i Greenberga możliwe jest również sklasyfikowanie ślinotoku według jego nasilenia lub częstotliwości.
Z tego punktu widzenia podziałka wygląda następująco:
Suchość w ustach
- Łagodny (zwilżona jama ustna).
- Umiarkowany (bardzo zwilżone usta i czasami podbródek).
- Ciężki (chory ma często mokre ubrania).
- Obfity (ubrania, ręce i naczynia oraz przedmioty są mokre).
W zależności od częstotliwości skala wygląda następująco:
- Pacjent nigdy się nie ślini.
- Sporadyczne ślinienie się.
- Częsty ślinotok o umiarkowanym napływie.
- Ciągłe i nieustanne ślinienie się.
Ślinotok i jego konsekwencje zdrowotne i społeczne
Ślinotok to dość istotny problem medyczny i estetyczny. Powoduje to nie tylko zauważalną niepełnosprawność, ale także dodatkowe utrudnienia w postępowaniu z pacjentami z istniejącymi problemami neurologicznymi. Ogólnie ten stan sam w sobie ma pewne konsekwencje.
Na przykład, może się objawiać łuszczeniem i podrażnieniem ust, zmęczeniem mięśni, zapalenie skóry wokół ust, zmiany w odczuwaniu zmysłu smaku i powodować problemy z mową.
Jednak z fizycznego punktu widzenia największym ryzykiem jest zachłystowe zapalenie płuc, ze względu na trudności w połykaniu pokarmu. Pacjenci ci są również bardziej podatni na infekcje jamy ustnej.
Przeczytaj także: Astenia pochodzenia krążeniowego – co to jest?
Jednocześnie, bardzo dotkliwe mogą być dla pacjenta również konsekwencje psychospołeczne. Ślinienie generuje często barierę w kontakcie społecznym, oraz wpływa na samoocenę pacjenta. Ogranicza to również normalne wykonywanie codziennych czynności – mowę, jedzenie i picie.
Wśród objawów chorób neurologicznych, przy chorobie Parkinsona, znajduje się ślinotok.
Ślinotok- leczenie
Istnieją trzy sposoby leczenia ślinotoku: terapia mowy, farmakologia i chirurgia.
Podejście do łagodniejszego ślinotoku poprzez terapię logopedyczną, polega na wykonaniu serii ćwiczeń w celu zahamowania patologicznych odruchów i wyćwiczenie mięśni odpowiedzialnych za połykanie. Mówiąc dokładniej, chodzi o poprawę zamykania ust oraz zassanie lub połykanie śliny. Ciągłe szkolenie się i praca nad aparatem mowy może przynieść znaczną poprawę.
Jeśli chodzi o leczenie farmakologiczne, obejmuje leki antycholinergiczne, które pomagają zmniejszyć wydzielanie śliny. Jednak przyjmowanie tych leków musi iść w parze z ćwiczeniami logopedycznymi.
Niestety, niektórzy ludzie doświadczają nietolerancji lub alergii na leki przeciw ślinotokowi.
Możliwe jest również leczenie ślinotoku poprzez wstrzyknięcie toksyny botulinowej typu A (Botoks TBA). Jest to lek dozowany bezpośrednio na gruczoły ślinowe i zmniejszający całkowitą produkcję śliny. Ten zabieg jest stosunkowo bezpieczny i generuje bardzo niewiele skutków ubocznych.
Wreszcie, jeśli żadne z tych środków nie zadziała, specjalista prawdopodobnie zdecyduje się na interwencję chirurgiczną. Polega ona na wycięciu nadmiernie pracujących gruczołów. Jako że każdy pacjent jest inny, czasami do osiągnięcia całkowitej skuteczności terapii, wymagane jest połączenie kilku rodzajów leczenia.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Hernández-Palestina, M. S., Cisneros-Lesser, J. C., Arellano-Saldaña, M. E., & Plascencia-Nieto, S. E. (2016). Resección de glándulas submandibulares para manejo de sialorrea en pacientes pediátricos con parálisis cerebral y poca respuesta a la toxina botulínica tipo A. Estudio piloto. Cirugía y Cirujanos, 84(6), 459-468.
- Silvestre Donat, F. J., Miralles Jordá, L., & Martínez Mihi, V. (2004). Tratamiento de la boca seca: puesta al día. Medicina Oral, Patología Oral y Cirugía Bucal (Ed. impresa), 9(4), 273-279.
- Carod Artal, F. J. (2003). Tratamiento de la sialorrea en enfermedades neurológicas mediante inyecciones transcutáneas de toxina botulínica A en las glándulas parótidas. Neurologia, 18(5), 280-284.
- Rebolledo, Francisco Aguilar. “Tratamiento de sialorrea en enfermedades neurológicas más frecuentes del adulto.” Plasticidad y Restauración Neurológica 5.2 (2006): 123-128.
- Cisneros-Lesser, Juan Carlos, and Mario Sabas Hernández-Palestina. “Tratamiento del paciente con sialorrea. Revisión sistemática.” Investigación en discapacidad 6.1 (2017): 17-24.
- Narbona, J., and C. Concejo. “Salivary incontinence in a child with neurological disease.” Acta Pediatrica Española 65.2 (2007): 56.
- Almirall, Jordi, Mateu Cabré, and Pere Clavé. “Complicaciones de la disfagia orofaríngea: neumonía por aspiración.” Los peldaños para vivir bien con disfagia: 18.
- Pelier, Bárbara Yumila Noa, et al. “Empleo de Kinesiotaping como tratamiento de la sialorrea en pacientes con enfermedad cerebrovascular.” Medimay 26.1 (2019): 88-98.
- Galindo, A. Palau, et al. “Utilidad terapéutica de un efecto secundario para el control de la sialorrea.” Atención Primaria 34.1 (2004): 55.
- Carod Artal, F. J. “Tratamiento de la sialorrea en enfermedades neurológicas mediante inyecciones transcutáneas de toxina botulínica A en las glándulas parótidas.” Neurologia 18.5 (2003): 280-284.
