Norfloksacyna - zastosowanie i skutki uboczne tego antybiotyku

Ze względu na silne działanie bakteriobójcze, norfloksacyna aktywnie działa przeciwko zarazkom odpornym na inne leki. Jakie jest jej najczęstsze zastosowanie? Czy wiąże się z poważnymi skutkami ubocznymi? Wszystkie te informacje znajdziesz w danym artykule. 

Przejrzane i zatwierdzone przez: farmaceuta Franciele Rohor de Souza.

Napisany przez Equipo Editorial

Ostatnia aktualizacja: 16 czerwca, 2023

Norfloksacyna jest antybiotykiem należącym do grupy fluorowanych chinolonów. Posiada szerokie spektrum działania bakteriobójczego przeciwko drobnoustrojom gram-dodatnim i gram-ujemnym patogenicznym drobnoustrojom tlenowym. Poznaj jej działanie, zastosowanie i potencjalne skutki uboczne.

Antybiotyk ten przede wszystkim hamuje bakteryjną syntezę kwasu dezoksyrybonukleinowego. Ze względu na silne działanie bakteriobójcze norfloksacyna jest stosowana wobec mikroorganizmów, które są odporne na inne leki.

Norfloksacyna – jakie jest jej zastosowanie?

Norfloksacyna należy do grupy farmakoterapeutycznej środków antyseptycznych i przeciwzakaźnych. Jest stosowana w leczeniu zakażeń dróg moczowych.

Wśród nich wymienić można:

• Zapalenie pęcherza moczowego: szczególnie w przypadku występowania skomplikowanego ostrego zapalenia pęcherza moczowego.
• Powtarzające się przewlekłe zakażenia dróg moczowych.
• Zapalenie pęcherza moczowego i miedniczek nerkowych.

W celu przeprowadzenia dokładnych badań, tworzy się hodowlę bakterii, co umożliwia przeanalizowanie reakcji i wrażliwości na leczenie mikroorganizmów będących powodem infekcji.

Norfloksacyna – jak ją przyjmować?

Po pierwsze, leku nie należy przyjmować z jedzeniem. Najlepiej więc przyjąć dawkę godzinę przed lub dwie godziny po posiłku. Konkretny proces dawkowania zależy od indywidualnych predyspozycji i zaawansowania schorzenia.

W przypadku osób dorosłych z zakażeniem dróg moczowych, co 12 godzin podaje się 1 tabletkę, w kuracji trwającej od 7 do 10 dni. Jednak w przypadku ostrego zapalenia pęcherza moczowego, czas trwania leczenia skraca się do przedziału: od 3 do 7 dni.

W przypadku nawracających infekcji przewlekłych: leczenie trwa do 12 tygodni. Jednakże, jeśli osiągniemy pozytywny wynik już po 4 tygodniach, dawkę można zmniejszyć do jednego razu dziennie.

Co istotne, aby lek ten zadziałał odpowiednio: powinien osiągnąć w miejscu zakażenia stężenie potrzebne do zahamowania wzrostu, bądź też do zabicia drobnoustroju chorobotwórczego. Jednocześnie stężenie to musi pozostawać bezpieczne dla ludzkiego organizmu.

Norfloksacyna – niepożądane działanie i skutki uboczne

Najczęstsze działania niepożądane to między innymi: reakcje żołądkowo-jelitowe, psychiczne i skórne. Co więcej, mogą wystąpić też nudności, bóle głowy, zawroty głowy, zgaga i biegunka.

Inne ze skutków ubocznych, tych rzadziej występujących, mogą mieć poważne, długotrwałe, a w niektórych przypadkach nieodwracalne konsekwencje.
Środki te mogą wpływać na organizm na różnych poziomach, prowadząc do wielu rodzajów zaburzeń i negatywnych dla zdrowia reakcji.

Do ubocznych, nadwrażliwych reakcji organizmu i zaburzeń żołądkowo-jelitowych zaliczyć możemy:

• anafilaksję,
• obrzęk naczynioruchowy,
• duszności,
• zapalenie naczyń krwionośnych,
• pokrzywkę,
• zapalenie stawów,
• mialgię i artralgię.

Z drugiej strony, zaburzenia żołądkowo-jelitowe obejmują rzekomobłoniaste zapalenie jelit, czasami zapalenie trzustki, zapalenie wątroby i żółtaczkę.

Jak widzisz, norfloksacyna może powodować skutki uboczne takie jak: bóle głowy, bóle brzucha czy biegunkę. Jednak w niektórych przypadkach prowadzi to do dużo poważniejszych schorzeń. Miej to na uwadze.

Skóra i tkanka podskórna a działanie norfloksacyny

U niektórych pacjentów leczonych norfloksacyną odnotowano przypadki fotowrażliwości. Miało to miejsce w sytuacjach, gdzie pacjenci wystawieni byli na działanie słońca przez dłuższy czas. Jest to ważna informacja dla wszystkich osób, które zażywają ten lek podczas słonecznej pory roku.

Przede wszystkim pamiętajmy też, że jeśli zauważymy u nas owe objawy – należy natychmiast przerwać leczenie. Co więcej, podczas kuracji powinniśmy unikać też bezpośredniego wystawiania się na słońce, co pozwoli uniknąć ewentualnego ryzyka, związanego z wrażliwością na światło.

Czy jest coś jeszcze, o czym powinniśmy pamiętać? Mogą wystąpić też inne, niebezpieczne reakcje i dolegliwości:

• Złuszczające zapalenie skóry.
• Rumień wielopostaciowy.
• Zapalenie naczyń krwionośnych.
• Toksyczna nekroliza naskórka.
• Zespół Stevena-Johnsona.

Wpływ na tkankę mięśniowo-szkieletową i łączną

Innymi skutkami ubocznymi są schorzenia ścięgien. Może dojść bowiem do zapalenia i podarcia ścięgna, szczególnie ścięgna Achillesa. Co więcej, prawdopodobne są reakcje dwustronne.

U niektórych pacjentów, przypadki tego typu zaburzeń, wystąpiły 48 godzin od leczenia chinolonami i fluorochinolonami. Niektóre z przypadków zostały zgłoszone nawet po kilku miesiącach, już po zakończeniu leczenia.

• Co ważne, ryzyko zapalenia i podarcia ścięgien wzrasta u pacjentów, u których występują następujące wyróżniki, bądź należą do danej grupy osób:
• Starszy wiek.
• Pacjenci po przeszczepach organów.
• Niewydolność nerek.
• Pacjenci leczeni też kortykosteroidami.

Przy pierwszych oznakach zapalenia ścięgien, takich jak ból lub stan zapalny – należy przerwać leczenie norfloksacyną i rozważyć kuracje alternatywne. Z drugiej strony winniśmy odpowiednio dbać o dotkniętą problemem kończynę, aby umożliwić sobie szybki powrót do zdrowia.

Neuropatia obwodowa a norfloksacyna

Stan ten może prowadzić do objawów związanych z chorobami neurologicznymi, między innymi: do parestezji, dysestezji lub ogólnego osłabienia.

Pacjenci leczeni norfloksacyną powinni poinformować lekarza w przypadku wystąpienia objawów neuropatii. Objawy te obejmują mrowienie, pieczenie, ból, drętwienie lub chroniczne osłabienie. Pozwoli to zapobiec powstawaniu potencjalnie nieodwracalnych skutków w naszym organizmie.

Wpływ na układ sercowy

Nierzadko leki z grupy chinolonów związane są z wydłużeniem odstępu QT na elektrokardiogramach. Jednak w formie bardziej odizolowanej – wskazują na przypadki arytmii.

Z tego powodu należy zachować ostrożność u pacjentów z hipokaliemią i znaczącą bradykardią. Podobnie należy zachować ostrożność u chorych, leczonych lekami antyarytmicznymi klasy Ia lub III.

Podsumowanie

Innymi słowy, po środki te powinniśmy sięgać, jedynie wtedy, kiedy inne antybiotyki nie są skuteczne lub nie są tolerowane przez nasz organizm.

W przypadku jakichkolwiek pytań dotyczących leczenia tym związkiem chemicznym, należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą. W ten sposób unikniesz potencjalnych komplikacji i nieprzyjemności.