Liszajec: objawy i przyczyny choroby
Liszajec to choroba zakaźna, która dotyka głównie dzieci. Szacuje się, że około 1% europejskich dzieci cierpiało na tę chorobę. W Ameryce Łacińskiej odsetek ten wynosi jednak aż 15%. Nie jest to poważny problem sam w sobie, ale może mieć poważne konsekwencje.
Liszajec u dorosłych to rzadkie przypadki. Jednak ta choroba może wystąpić w każdym wieku. Zwykle ma miejsce w dzieciństwie, u dzieci w wieku od 2 do 6 lat. Na tym etapie nie ma w pełni ugruntowanych nawyków higienicznych i istnieje duży kontakt fizyczny między maluchami.
W przypadku liszajca ważne jest, aby wyleczyć go w jak najkrótszym czasie. W zasadzie choroba ta nie należy do poważnych schorzeń. Jednak z drugiej strony jest bardzo zaraźliwa i szybko się rozprzestrzenia. Ponadto u niektórych dzieci może wywołać poinfekcyjne zapalenie kłębuszków nerkowych, które stanowi poważny problem.
Co to jest liszajec?
Liszajec to bakteryjna infekcja skóry. Zwykle pojawia się w postaci czerwonych ran na twarzy. Pojawiają się one głównie w pobliżu ust lub nosa. Jednak można je również znaleźć na dłoniach i stopach. Następnie te rany pękają i tworzą strupy w kolorze miodu.
Zakażenie następuje w naskórku, który jest najbardziej powierzchowną warstwą skóry. W naskórku znajduje się warstwa zwana keratyną, która działa jako ochrona przed kontaktem z zewnętrznymi czynnikami. Jeśli ta warstwa ulegnie osłabieniu lub uszkodzeniu, umożliwia przejście bakterii powodujących liszajec.
Zasadniczo liszajec występuje w trzech postaciach:
- Pęcherze. Wywołuje je gronkowiec i prowadzi do powstawania pęcherzy na skórze.
- Postać nie pęcherzowata. Powstaje na skutek działania bakterii paciorkowców i zamiast pęcherzy powoduje nadżerki skóry. Ten rodzaj liszajca występuje najczęściej.
- Typu ektyma (niesztowica). Generuje wrzody zamiast pęcherzy czy nadżerek.
Objawy
Pierwszym objawem tej choroby jest zaczerwienienie skóry, jakby coś ją podrażniło. Pojawia się również narastający świąd. Nieco później pojawiają się małe pęcherze lub pęcherzyki. Mają bardzo cienką osłonę, która łatwo pęka.
Kiedy pęcherze lub pęcherzyki pękają, wycieka z nich ropa. Substancja ta jest wysoce zaraźliwa i należy unikać wszelkiego kontaktu z nią. Skóra pozostaje otarta i zakrwawiona. Zazwyczaj niektóre pęcherze są szczególnie oporne na pękanie. Otacza je żółtawa skorupa.
Bardzo często dochodzi również do zapalenia węzłów chłonnych w pobliżu obszaru dotkniętego liszajcem. Można wyczuć pod palcami jak się przesuwają i nierzadko powodują ból. Jednak jest to objaw, który często pozostaje niezauważony. Pacjent nie ma gorączki ani dyskomfortu, ponieważ jest to miejscowa i powierzchowna infekcja.
Może Cię zainteresować również ten temat: Czy należy przekłuwać pęcherze?
Przyczyny liszajec
Liszajec jest zwykle wywoływany przez bakterie Staphylococcus aureus (gronkowiec złocisty) lub Streptococcus pyogenes (paciorkowiec). Ten ostatni jest również znany jako „paciorkowiec grupy A” i jest przyczyną paciorkowcowego zapalenia gardła. Liszajcem można się łatwo zarazić przez bezpośredni kontakt z osobą zakażoną.
Jeśli Twoje dziecko podrapie się, a następnie dotknie innej części swojego ciała, może rozprzestrzenić infekcję na ten nowy obszar. Choroba rozprzestrzenia się również poprzez dotykanie przedmiotów, które miały bezpośredni kontakt ze skórą, takich jak ubrania, ręczniki itp.
Główne czynniki ryzyka zakażenia liszajcem to:
- Wiek. Dotyczy głównie dzieci w wieku od 2 do 6 lat.
- Przeludnienie. Zakażenie rozprzestrzenia się w miejscach o dużej koncentracji dzieci.
- Klimat. Liszajec występuje najczęściej w gorącym, wilgotnym klimacie. Natomiast w krajach, gdzie występują różne pory roku, atakuje latem
- Zmiany skórne. Zazwyczaj bakterie wywołujące liszajec wnikają do skóry przez małe rany, pozostawione przez ukąszenia owadów lub podobne urazy.
Odkryj również te ciekawe informacje: Półpasiec u dzieci – objawy i leczenie
Inne interesujące dane
Chociaż rzadko się to zdarza, choroba może również wystąpić u dorosłych. Najbardziej narażeni na zarażenie są jednak ci, którzy mają osłabiony układ odpornościowy z powodu stosowania jakiegoś leku lub innej choroby. Zagrożoną populacją są również chorzy na cukrzycę.
Zazwyczaj owrzodzenia goją się po pewnym czasie i nie pozostawiają blizn. Tylko w rzadkich przypadkach występują komplikacje. Najczęstsze z nich to ślady lub blizny, problemy z nerkami lub deformujące zniekształcenia skóry.
Zwykle chorobę leczy się antybiotykami. Zaleca się również, aby dziecko nie uczęszczało do szkoły przez co najmniej 24 godziny od rozpoczęcia leczenia. W niektórych przypadkach zaleca się też przykrycie dotkniętego obszaru opatrunkiem lub gazą.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Pérez, C., López, B., Barrios, M., Ulloa, S., Aguilera, P., Pefaur, M., & Mayorga, O. (2001). Etiología del impétigo infantil. Revista chilena de pediatría, 72(3), 199-203.
- Myles IA, Datta SK. Staphylococcus aureus: an introduction. Semin Immunopathol. 2012;34(2):181–184. doi:10.1007/s00281-011-0301-9
- Hartman-Adams, H., Banvard, C., & Juckett, G. (2014). Impetigo: Diagnosis and treatment. American Family Physician, 90(4), 229–235.
- Blok, J. L., Spoo, J. R., Castellanos Nuijts, M. F., & Van Duinen, K. F. (2010). Impetigo herpetiformis. Nederlands Tijdschrift Voor Dermatologie En Venereologie, 20(7), 401–404.
- Veraldi, S., & Çuka, E. (2015). Impetigo. In European Handbook of Dermatological Treatments, Third Edition (pp. 443–446). Springer Berlin Heidelberg. https://doi.org/10.1007/978-3-662-45139-7_45
