Cukrzyca zwiększa ryzyko złamań u pacjentów
Pacjenci z cukrzycą są bardziej narażeni na złamania. Tutaj szczegółowo opisujemy, które kości są najbardziej dotknięte chorobą i jak zmniejszyć ryzyko złamań.
Cukrzyca ma kilka powikłań, z których jednym jest zwiększone ryzyko złamań. Chociaż jest to choroba metaboliczna wpływa nie tylko na obecność substancji we krwi. Wraz ze wzrostem poziomu glukozy we krwi zwiększa się również możliwość wystąpienia innych patologii.
Kilka przyczyn wpływa na to, że zwiększony poziom cukru w krążeniu wpływa na tkankę kostną, ale możemy podjąć środki zapobiegawcze. Co powinniśmy o tym wiedzieć? Opiszemy to szczegółowo poniżej.
Metabolizm u chorych na cukrzycę
Cukrzyca jest chorobą metaboliczną. Jej podstawowym objawem jest wzrost stężenia cukru we krwi, który zwykle jest zauważalny na czczo, przed spożyciem jakiegokolwiek posiłku.
Cukrzyca jako patologia metaboliczna wpływa nie tylko na poziom glukozy we krwi, ale także modyfikuje równowagę lipidową, białkową i mineralną. Insulina, która jest w tym przypadku zmienionym hormonem, wpływa na wiele procesów zachodzących w organizmie.
Do najbardziej znanych powikłań, takich jak powikłania sercowo-naczyniowe i nerkowe, należy dodać wpływ na tkankę kostną. Kości zależą od poziomu wapnia i zdolności komórek kostnych do wytwarzania kości.
Oprócz poziomu glukozy we krwi, zmiany w poziomie insuliny prowadzą do problemów sercowo-naczyniowych i kostnych.
Przyczyny złamań w cukrzycy
Zarówno mężczyźni, jak i kobiety z cukrzycą są bardziej narażeni na złamania. Z tym powikłaniem wiążą się zarówno zmiany hormonalne, stany zapalne, jak i niektóre leki. Jakie są inne możliwe wyzwalacze?
Neuropatia
Długotrwały wysoki poziom glukozy we krwi uszkadza powłokę tłuszczową neuronów. Nerwy, zwłaszcza w kończynach dolnych, zaczynają słabiej przekazywać impuls nerwowy. Poza tym neuropatia cukrzycowa zaburza równowagę i ludzie mają tendencję do częstszych upadków.
Dysautonomia
Termin ten odnosi się do nieprawidłowego funkcjonowania układu nerwowego, zwłaszcza autonomicznego. To ta część nerwów, która reguluje i kontroluje wszystkie automatyczne funkcje, które nie wymagają bezpośredniego i świadomego polecenia.
Zatem w dysautonomii cukrzycowej pacjenci mają trudności z utrzymaniem ciśnienia krwi, gdy wstają, co sprzyja omdleniom i zawrotom głowy, a w konsekwencji upadkom i złamaniom pourazowym.
Osteoporoza
Osteoporoza występuje częściej u diabetyków niż u pozostałej części populacji. Ponieważ insulina jest hormonem anabolicznym, który stymuluje produkcję tkanek, których organizm ma niedobór następuje spowolnienie naprawy kości.
Retinopatia
Innym poważnym powikłaniem cukrzycy jest retinopatia. Małe tętnice siatkówki oka pękają bez możliwości krzepnięcia, co wpływa na widzenie. Oczywiście wszelkie zaburzenia widzenia zwiększają prawdopodobieństwo upadku i złamań.
Przeczytaj także: Cukrzyca młodzieńcza – charakterystyka choroby
Ryzyko złamań u chorych na cukrzycę
W kilku badaniach przeprowadzonych wśród pacjentów z cukrzycą udało się ustalić względną częstość złamań. Mogą one pomóc nam ustalić, które części ciała mogą zostać częściej uszkodzone.
Po pierwsze wyróżniamy cukrzycę typu 1. W tej odmianie choroby brakuje insuliny, więc ludzie potrzebują jej zewnętrznego i sztucznego wkładu. Wśród chorych na ten typ cukrzycy znacznie częściej występuje osteoporoza, a także zaburzenia widzenia.
Hipoglikemia również odgrywa kluczową rolę, ponieważ często odpowiednie dawki o różnych porach dnia są różne. Obniżenie cukru powoduje zawroty głowy i wynikający z tego upadek.
Najczęstszymi złamaniami w cukrzycy typu 1 są złamania biodra i kręgosłupa. Jest to szczególnie częste u osób ze współistniejącymi chorobami sercowo-naczyniowymi i nerkowymi.
Z drugiej strony w cukrzycy typu 2 najczęstszymi złamaniami są złamania przedramienia i biodra. Chociaż ci pacjenci mają gęstość kości, która nie różni się zbytnio od reszty populacji podejrzewa się, że cukier wpływa na mechanikę kości.
Rodzaj cukrzycy pomaga ustalić, które złamanie jest w każdym przypadku najczęstsze. W ten sposób można podjąć środki zapobiegawcze.
Odkryj także: Cukrzyca typu 2: co jeść, a czego unikać
Ryzyko złamań w przypadku cukrzycy – jak mu zapobiegać?
Chociaż statystyki wskazują na zwiększone ryzyko złamań u chorych na cukrzycę istnieją kroki, które możemy podjąć, aby temu zapobiec. Oprócz kontroli glikemii, w celu poprawy rokowań można uwzględnić inne kwestie życia codziennego.
Jak powiedzieliśmy, przede wszystkim niezbędna jest wizyta u specjalisty. Poziom cukru należy utrzymywać w normalnych granicach za pomocą diety i leków, aby nie wystąpiły poważne komplikacje, takie jak problemy z układem krążenia i nerkami.
Aktywność fizyczna jest kolejnym filarem w tym przypadku. Cukrzyca zwiększa ryzyko złamań u osób prowadzących siedzący tryb życia i mających mniejszą masę mięśniową, dlatego sport nie tylko wprowadza cukier do mięśni, ale także wzmacnia tkankę kostną.
Włączenie witaminy D do organizmu to kolejna kwestia, o którą musimy zadbać. Możemy to osiągnąć, gdy często wystawiamy się na działanie promieni słonecznych.
W razie potrzeby można ją sztucznie uzupełnić lekami, które są wskazane, gdy wartości są bardzo niskie lub osoba mieszka w zimnych obszarach, przy niewielkim nasłonecznieniu w ciągu całego roku.
Zielone warzywa liściaste są dobrym rozwiązaniem, jeśli chodzi o włączenie do diety witamin i wapnia, które jest również pozyskiwane z nabiału. Regularne dostarczanie tych pokarmów pomaga kościom w regeneracji i utrzymaniu ich wewnętrznej gęstości, co utrudnia złamania w wyniku drobnych urazów.
Densytometria
Chorzy na cukrzycę oprócz działań profilaktycznych powinni poddać się densytometrii. Badanie to mierzy gęstość kości i pozwala nam stwierdzić, czy ryzyko złamań jest wysokie z powodu słabszej tkanki.
Każdy może przejąć kontrolę nad chorobą i zastosować środki zapobiegawcze. Wraz z lekarzem można podjąć niezbędne środki ostrożności i zmniejszyć ryzyko uszkodzenia kości.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Avogaro, Angelo, et al. “Continued efforts to translate diabetes cardiovascular outcome trials into clinical practice.” Cardiovascular Diabetology 15.1 (2016): 111.
- Velasco, M. Botas, et al. “Actualización en el diagnóstico, tratamiento y prevención de la neuropatía diabética periférica.” Angiología 69.3 (2017): 174-181.
- Moreno, Luis, and Mayra Guerrero. “Características de la neuropatía autonómica cardiovascular en pacientes con Diabetes Mellitus tipo 2.” Boletín Médico de Postgrado 35.1 (2019): 48-53.
- Romero-Aroca, Pedro, and R. Sagarra. “La retinopatía diabética e hipertensiva.” Revista COMCORDOBA 14.7 (2018): 382-393.
- Martínez, Sonsoles Botella, et al. “La paradoja diabética: densidad mineral ósea y fractura en la diabetes tipo 2.” Endocrinología y Nutrición 63.9 (2016): 495-501.
- Formiga, Francesc, María Daniela Freitez Ferreira, and Abelardo Montero. “Diabetes mellitus y riesgo de fractura de cadera. Revisión sistemática.” Revista Española de Geriatría y Gerontología 55.1 (2020): 34-41.
- Martínez Laguna, Daniel. Efecto de la diabetes mellitus tipo 2 sobre la incidencia de fractura osteoporótica. 2017.
- Navarro Despaigne, Daysi Antonia, and Alina Acosta Cedeño. “Osteoporosis y tratamiento para la diabetes mellitus.” Revista Cubana de Endocrinología 30.1 (2019): 50-53.
- de Endocrinología Diabetes, Asociación Colombiana. “Metabolismo Óseo.” Revista Colombiana de Endocrinología, Diabetes & Metabolismo 4.2 (2017): 89-90.
- Duran-Agüero, Samuel, Leslie Landaeta-Díaz, and Lilia Yadira Cortes. “Consumo de lacteos y asociacion con diabetes e hipertensión.” Revista chilena de nutrición 46.6 (2019): 776-782.
