Zaćma i jej odmiany - dowiedz się więcej

Zaćma występuje w różnych odmianach, wszystkie jednak wpływają negatywnie na wzrok. Nieleczona może prowadzić do ślepoty.
Zaćma i jej odmiany - dowiedz się więcej
Leonardo Biolatto

Przejrzane i zatwierdzone przez: lekarz Leonardo Biolatto.

Napisany przez Leonardo Biolatto

Ostatnia aktualizacja: 27 maja, 2022

Zaćma to choroba oczu występująca w różnych odmianach. Chociaż powszechnie kojarzy się ją ze zbyt wysokiem ciśnieniem w oku, jest to o wiele bardziej skomplikowane.

Wszystkie typy zaćmy są przewlekłe i degeneracyjne. Oznacza to, że rozwijają się i w końcu uszkadzają nerw wzrokowy. W najgorszym wypadku mogą doprowadzić do ślepoty w wyniku zniszczenia układu wysyłającego bodźce wzrokowe do mózgu.

Diagnostyka zaćmy

Problem stanowi fakt, że zaćma nie daje od razu wyraźnych objawów. Ciśnienie wewnątrzgałkowe może latami narastać bez żadnych symptomów.

By zdiagnozować dolegliwość, trzeba zmierzyć ciśnienie w oku. Robi to lekarz okulista przy użyciu specjalnego urządzenia. Pomiaru dokonuje się nie tylko u pacjentów z objawami, ale też u tych znajdujących się w grupie ryzyka.

Zaćma: czynniki ryzyka

U niektórych osób ryzyko wystąpienia choroby jest większe. Pacjenci tacy powinni dokonywać pomiarów ciśnienia w oku i uwrażliwić się na pierwsze objawy. Ryzyko pojawienia się zaćmy wzrasta z wiekiem. Po 40. roku życia stopniowo rośnie.

Obciążenie genetyczne ma również znaczenie. U dzieci osoby, która cierpiała na zaćmę mogą też w późniejszym okresie życia pojawić się objawy. 

Inne choroby oczu nie pozostają tu bez znaczenia. Osoby krótkowzroczne znajdują się w grupie ryzyka – prawdopodobieństwo zapadnięcia na zaćmę jest u nich dwukrotnie większe.

Ryzyko pojawienia się zaćmy zależy od wieku i obciążenia genetycznego.

Najczęściej występujące rodzaje zaćmy

Jak informuje National Eye Institute istnieją cztery powszechne rodzaje zaćmy. Klasyfikuje się je ze względu na sposób, w jaki odpływ płynu z oka jest blokowany.

Zaćma pierwotna otwartego kąta

To najczęściej występujący rodzaj tej choroby. Powstaje w wyniku zakłóceń odprowadzania płynu znajdującego się w oku. Wskutek zatrzymania płynu w oku, wzrasta ciśnienie wewnątrzgałkowe.

Postęp choroby jest wolny i powoduje degenerację tkanek. Pacjenci zwykle orientują się późno, gdy szkody są już wyrządzone. Dlatego też nazywa się zaćmę cichą ślepotą.

Leczenie polega na podawaniu leków i zabiegu operacyjnym. Istnieje tu kilka możliwości, o których decyduje lekarz.

Zaćma pierwotna zamkniętego kąta

Ten typ zaćmy występuje o wiele rzadziej. Jego objawy są ostrzejsze.

Nazwa odnosi się do kąta jaki tworzy źrenica i rogówka. W tym przypadku, jego wartość jest niższa od uważanej za normalną i to anatomia uniemożliwia odpływ płynu z oka.

Należy szybko podejmować leczenie tego schorzenia. Konsekwencje mogą być jeszcze poważniejsze niż w przypadku zaćmy otwartego kąta.

Zaćma normalnego ciśnienia

To najdziwniejszy typ zaćmy. U cierpiących na niego pacjentów ciśnienie wewnątrzgałkowe jest w normie lub poniżej normy.

Jednak mają miejsce degeneracja i uszkodzenie nerwu wzrokowego, jak w przypadku pozostałych typów. Nauka nie dotarła jeszcze do przyczyn tej choroby, wobec czego jej leczenie jest bardzo trudne. 

Diagnostyka zaćmy polega na mierzeniu ciśnienia wewnątrzgałkowego.

Zaćma wrodzona

Przy tej odmianie dziecko rodzi się z anomalią kąta pomiędzy źrenicą a rogówką, co uniemożliwia prawidłowy rozwój kanalików odprowadzających płyn z oka. Dlatego też od pierwszych dni życia ciśnienie w oku jest zbyt wysokie.

Rozwiązaniem stanowi zabieg chirurgiczny. Pozwala on uniknąć późniejszych problemów.

Każdy rodzaj zaćmy należy leczyć

Każdy typ zaćmy, niezależnie od typu, jest groźny. Jeśli tracimy wzrok, powinniśmy natychmiast iść do okulisty.

Specjalista zmierzy ciśnienie wewnątrzgałkowe, oceni stan nerwu wzrokowego i soczewki. Jeśli wykryje zmiany, przepisze nam leki lub w razie potrzeby skieruje na odpowiedni zabieg.


Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.


  • Anderson RL, de Los Angeles Ramos Cadena M, Schuman JS. Glaucoma Diagnosis: from the Artisanal to the Defined. Ophthalmol Glaucoma. 2018;1(1):3-14. doi:10.1016/j.ogla.2018.06.002
  • Gálvez-Rosas, Arturo, et al. “Asociación de los factores de riesgo con glaucoma primario de ángulo abierto en mayores de 40 años.” Gaceta Médica de México 154.1 (2018): 42-46.
  • Rey-Rodríguez, Diana V., Cristina Álvarez-Peregrina, and José Moreno-Montoya. “Prevalencia y factores asociados a miopía en jóvenes.” Revista Mexicana de Oftalmología 91.5 (2017): 223-228.
  • Weinreb, Robert N., et al. “Primary open-angle glaucoma.” Nature Reviews Disease Primers 2.1 (2016): 1-19.
  • Wiggs, Janey L., and Louis R. Pasquale. “Genetics of glaucoma.” Human molecular genetics 26.R1 (2017): R21-R27.
  • Trivli A, Koliarakis I, Terzidou C, et al. Normal-tension glaucoma: Pathogenesis and genetics. Exp Ther Med. 2019;17(1):563-574. doi:10.3892/etm.2018.7011
  • McMonnies, Charles W. “Glaucoma history and risk factors.” Journal of optometry 10.2 (2017): 71-78.

Ten tekst jest oferowany wyłącznie w celach informacyjnych i nie zastępuje konsultacji z profesjonalistą. W przypadku wątpliwości skonsultuj się ze swoim specjalistą.