Terapia integracyjna cyklu życia, która uzdrowi Twoje wewnętrzne dziecko

Terapia integracji cyklu życia ma na celu pomóc pacjentowi napisać na nowo swoją historię i nadać inny sens traumom z przeszłości. Na czym ona polega?

Dlaczego w kółko powtarzamy te same zachowania, chociaż wiemy, że są one dla nas złe? Dlaczego zawsze kończymy w takich samych związkach? Nie ma jednej odpowiedzi na te pytania, ale pewne jest to, że są one głównym tematem zainteresowania w psychologii. Jednym ze sposobów rozwiązania tego problemu jest terapia integracyjna cyklu życia. W tym artykule opowiemy Ci szczegółowo, na czym ona polega.

Dzieciństwo i jego wpływ na nasz rozwój

Dzieciństwo to kluczowy okres w życiu wszystkich ludzi. Na tym etapie znajdujemy się w stanie niemal całkowitej zależności, którą z czasem porzucamy – paradoksalnie: pod wpływem innych.

Uczymy się poznawać siebie, rozwijać swoje możliwości i tworzyć zasoby. Dlatego to, co otrzymujemy z naszego otoczenia, kształtuje nas i ma na nas ogromny wpływ.

Czasami jednak warunki wokół nas są niekorzystne, a dzieciństwo toczy się w złożonym środowisku. Brak uczucia, sytuacje bezbronności, zaniedbanie, brak odniesienia w osobach dorosłych, wypadki lub traumatyczne sytuacje występują bardziej powszechnie niż nam się wydaje.

Terapia integracyjna cyklu życia  ma pomóc w zmierzeniu się z tymi problemami i ich rozwiązaniu. Jest to metoda terapeutyczna, która, jak wykazano, pomaga uzdrowić ciało i umysł bez ponownego przechodzenia przez traumę ani zaostrzenia cierpienia pochodzącego z przeszłości. Przyjrzyjmy się, z czym się ona wiąże.

Co to jest terapia integracyjna cyklu życia?

Terapia integracyjna cyklu życia jest techniką stosowaną, aby kierować pacjenta ku przeszłym wspomnieniom, które mogą podtrzymywać i utrzymywać jego obecne problemy. Ma zatem na celu takie pokierowanie pacjentem, aby sam zaproponował alternatywne odczytanie sytuacji i nadanie jej nowego znaczenia. Ten rodzaj psychoterapii zaproponowała Peggy Pace w 2002 roku.

Psycholożka czerpie z różnych teorii, w tym z postępów w neuronauce. W swojej pracy Pace sugeruje, że praca ze wspomnieniami pozwoli na modyfikację dysfunkcyjnych połączeń neuronalnych powstałych w sytuacji traumatycznej.

Jednym z celów tego typu terapii jest integracja neuronalna. Oznacza to, że pomaga osobie ponownie zintegrować bolesne doświadczenie, które generuje dyskomfort, zamiast używać mechanizmów obronnych i całej swojej energii, próbując uniknąć tej sytuacji.

W terapii integracyjnej bardzo ściśle współpracuje się z emocjami. Pacjent ma możliwość ich rozpoznania i przejęcia nad nimi kontroli, zwłaszcza gdy manifestują się w określonych scenariuszach. Z tego powodu ta terapia daje również pacjentowi aktywną, wiodącą i zasadniczą rolę w rozwiązywaniu konfliktu.

Każdy sam może zająć stanowisko i podejmować decyzje; trzeba mu jedynie pomóc rozpoznać swoje zasoby. Jednocześnie dąży się do tego, aby pacjent był w stanie odpuścić zachowania obronne, powstałe w obliczu swoich przeszłych doświadczeń. W ten sposób może wybrać, jakie narzędzia użyć lub jakie decyzje podjąć.

Na koniec autorka tej techniki podkreśla, że nie jest ona retraumatyzująca. Kiedy osoba ponownie przechodzi przez traumę, wzmacniane są połączenia neuronowe wokół zdarzenia. Tymczasem zastosowanie tej terapii pozwala na coś całkiem przeciwnego. Osoba rozwija odporność w obliczu sytuacji generującej dyskomfort.

Jak działa terapia integracyjna cyklu życia?

Wdrożenie terapii integracyjnej cyklu życia może znacząco poprawić jakość życia i zdrowie psychiczne osób, które przeżyły traumatyczne wydarzenie w dzieciństwie. Ale jak to przebiega? Przyjrzyjmy się w uproszczeniu, na czym polega ta terapia.

Porządkowanie wspomnień

Wiąże się to z rekonstrukcją faktów poprzez odwołanie się do minionych wydarzeń i wspomnień. Polega na zbudowaniu osi czasu własnego życia. Na przykład dana osoba może zostać poproszona o wymienienie kilku ważnych wydarzeń z każdego roku.

Aby osiągnąć te cele, często stosuje się technikę „protokół urodzenia”. Dzięki tej technice terapeuta prosi klienta o wyobrażenie sobie siebie trzymającego dziecko w ramionach. Następnie instruuje go, aby wyobrażał sobie rozmowę z dzieckiem, kołysanie go i okazywanie mu uczuć.

Ma to na celu doznanie przez niego uczucia troski. Ponadto ma wzmocnić jego samoocenę.

Radzenie sobie z przeszłością i tworzenie nowych zasobów

Pierwszą odpowiedzią, jaką byliśmy w stanie udzielić w obliczu bolesnej sytuacji, była obrona, naturalna reakcja na zagrożenie. Ma ona tendencję do krystalizowania się i dlatego powtarzamy ją w sposób ciągły. Młotkiem można jednak wbić lub wyciągnąć gwóźdź, ale nie malować czy rysować.

Rozumiemy przez to, że musimy być w stanie szukać reakcji adekwatnych do sytuacji, a nie trzymać się tylko jednej. W ten sposób zubażamy nasz świat emocjonalny i tkwimy w trybie obronnym.

Idea zastosowania tej techniki wiąże się z możliwością zintegrowania doświadczenia i spojrzenia na nie z innej perspektywy. Chodzi o możliwość zmiany naszych obecnych, dysfunkcyjnych reakcji na bardziej funkcjonalne i zgodne z naszym samopoczuciem. Robiąc to, ponownie zapisujemy naszą pamięć innym znaczeniem wydarzeń i innymi historiami.

Poprzez wyobraźnię i wizualizację stosuje się ponadto technikę zwaną „naprawianiem scen z przeszłości”. W ten sposób terapeuta instruuje pacjenta, aby towarzyszył dziecku w tej trudnej sytuacji, prowadził go i był jego wsparciem.

Tak więc, jeśli w scenie pojawił się dorosły, krzycząc na dziecko za złamanie nowej zabawki, teraz pojawi się w inny sposób: może zapytać dziecko, co się stało i nauczyć je większej ostrożności itd.

W jakich przypadkach można zastosować terapię integracyjną cyklu życia?

Terapia integracyjna cyklu życia to metoda, którą można zastosować w przypadku wielu różnych zaburzeń psychicznych. Najczęstsze z nich to:

• Zaburzenia lękowe
• Stres pourazowy
• Zaburzenia odżywiania
• Problemy somatyczne
• Zaburzenia dysocjacyjne
• Zaburzenia przywiązania

Patrząc na przeszłość z teraźniejszości

Terapia integracyjna cyklu życia pozwala nam myśleć o ludziach w sposób kompletny. Pozwala na integrację historii i trajektorii życia, które są częścią ich istoty. Pacjent nie czeka, aż uraz pojawi się „znikąd”; świadomie stara się pracować i przetwarzać wspomnienia, aby nadać im inne znaczenie.

To okazja, aby wzmocnić się i stać się bohaterem sytuacji, która spowodowała trwałe szkody. To sposób na napisanie na nowo własnego życia.