Zespół Aspergera i jego objawy - Fakty i mity

Zespół Aspergera znacznie częściej dotyka chłopców. Nie jest to jednak choroba łatwa do zdiagnozowania.

Zespół Aspergera to zaburzenie neurobiologiczne wpływające znacznie na kompetencje społeczne i międzyludzkie. W dzisiejszych czasach jest to zaburzenie stosunkowo często diagnozowane. Szacuje się, że na każde 1000 dzieci w wieku od 7 do 16 lat, zespół Aspergera dotyka od 3 do 5 z nich.

Znacznie częściej dotyczy to jednak chłopców niż dziewczynek.

Chorobę tę po raz pierwszy opisał w 1944 roku austriacki pediatra Hans Asperger. To on, jako pierwszy, zwrócił uwagę na zaburzenia w zachowaniu dzieci o określonych cechach charakterystycznych. Obecnie wiemy już, że choroba Aspergera nie jest jedynie problemem występującym u dzieci.

Zaburzenie to trwa całe życie, jednak funkcjonowanie w społeczeństwie można osobie chorej ułatwić za sprawą odpowiedniej terapii i leczenia.

W czwartym wydaniu Diagnostycznego i statystycznego podręcznika zaburzeń psychicznych (DSM-4) po raz pierwszy uwzględniono zespół Aspergera. Jednak dopiero w DSM-5 wpisano to zaburzenie w tak zwane spektrum autyzmu.

W różnych podkategoriach autyzmu znajduje się wiele innych zaburzeń. Zespół Aspergera jest jednak jedną z łagodniejszych form tej choroby.

Zespół Aspergera – cechy charakterystyczne

Zespół Aspergera wciąż jest zaburzeniem tajemniczym i stosunkowo słabo znanym w powszechnej świadomości, nie tylko całego społeczeństwa, ale nawet wśród personelu medycznego. Nie jest to zaburzenie łatwe w diagnozowaniu, zwłaszcza że często objawy nie są bardzo widoczne.

Wiele dzieci nie wykazuje żadnych poważniejszych cech zaburzenia. Funkcjonują one w miarę normalnie, wykazując nawet szczególne uzdolnienia w konkretnych dziedzinach.

Dopiero, gdy dokładniej przyjrzymy się, jak dziecko funkcjonuje w sytuacjach międzyludzkich, możemy stwierdzić, że jego zachowanie odbiega od normy. Na pierwszy rzut oka dzieci zmagające się z zespołem Aspergera mogą wydawać się nieco nieporadne – zarówno motorycznie, jak i społecznie.

Ich problemy w nawiązywaniu kontaktów mogą jednak wskazywać na to, że mieszczą się ze swoim zaburzeniem w spektrum autyzmu.

Objawy zespołu Aspergera

Mózg osoby chorej na zespół Aspergera różni się od mózgu osoby zdrowej. Naukowcy wskazują, że przyczyna może być genetyczna – szczególnie, że w jednej rodzinie często występuje kilka przypadków zaburzeń ze spektrum autyzmu.

Jak objawia się ta choroba? Oto najbardziej charakterystyczne cechy osoby chorej na zespół Aspergera:

• Bardzo ograniczone zainteresowania.
• Zaburzenia motoryczne.
• Słaba odporność na niepowodzenia, frustracja.
• Trudności w nawiązywaniu kontaktów.
• Świetna zdolność rozpoznawania wzorów.
• Nieproporcjonalne do sytuacji reakcje emocjonalne.
• Konieczność stosowania określonej rutyny (bardzo zła reakcja na jej przełamanie czy zaburzenie).
• Problemy z nawiązywaniem kontaktu wzrokowego, trudności z komunikacją.
• Selektywne milczenie – osoba taka rozmawia tylko z ograniczoną liczbą osób. Często objaw ten zanika w wyniku skutecznej terapii.

Prowadzenie dłuższych rozmów jest dla osoby z zespołem Aspergera nużące i wręcz niemożliwe. Nie wykazuje ona najczęściej zainteresowania wypowiedziami innych osób. Pojawia się często również problem z rozumieniem zasad, w których tworzeniu chory na Aspergera nie uczestniczył.

Wiąże się to także z brakiem empatii i brakiem umiejętności odczytywania sygnałów niewerbalnych – na przykład języka ciała.

Diagnoza i przewidywania

Zespół Aspergera to zaburzenie stosunkowo trudne w diagnozowaniu. Często objawy tej choroby u dzieci bierze się za przykład złego zachowania lub przykrego charakteru. Takie postrzeganie zaburzeń jest problemem, gdyż wiele osób chorych na spektrum autyzmu nie jest w porę diagnozowanych i znacznie utrudnia to proces terapii i leczenia.

Diagnozę powinien przeprowadzić specjalista – psycholog dziecięcy. Obserwacja w połączeniu z danymi pozyskanymi od najbliższych pozwalają p

ostawić trafną diagnozę i opracować plan postępowania na kolejnych etapach. Wiele osób z zespołem Aspergera jest w stanie dobrze funkcjonować w społeczeństwie. Potrzebne jest oczywiście odpowiednie wsparcie ze strony rodziców czy nauczycieli.

Ich odpowiednie przygotowanie może znacznie ułatwić choremu na Aspergera wejście w dorosłe życie.